Ja miałem podobnie.
Moja matka jest straszną egoistką, narzuca swoje zdanie i ciągle traktuje mnie jakbym miał 10 lat... przynoszenie pod nos zupek, kupowanie ubrań itd. A jak mi się nie podoba to FOCH : D

Jak rok temu się pierwszy raz wyprowadziłem do nawet adresu nie podawałem bo by mnie znalazła... SMS-y w stylu kiedy wracasz dostawałem prawie codziennie. Pojawiałem się w domu raz na 2 tygodnie.
Ostatnio wyprowadziłem się 500 km od domu na 3 miesiącei jest cała i żyje, ale czuje, że cierpi.
Ale ja chce mieć swoje życie, to że nie kocha męża swojego (mojego ojca) to nie moja wina i jak nie jest na tyle odważna aby się rozwieść to ja już z tym nic nie zrobie, a w bagnie zwanym "rodzinnym domem" nie mam zamiaru dłużej siedzieć.

Teraz wróciłem do domu rodzinnego na parę dni i jej wprost powiedziałem, że mogę jej pomóc i zapisać na jakąś terapię, ale w domu rodzinnym nie będę siedział bo mam swoje plany, marzenia itd. Dodałem, że jak sobie coś zrobi to nie ponoszę za to żadnej odpowiedzialnośći - chciałem jej pomóc i znaleźć jakąś terapię.

Dopóki będziesz stawiał potrzeby rodzicielki wyżej od własnych, będziesz miał przejebane.

Pełno jest artykułów na necie i książek na półkach na ten temat.

Każ się matce pierdolić, niech sobie robi co chce. To się tylko uda wtedy, gdy postawisz na miłość własną. Twoja Stara naumyślnie Ciebie kastruje.

Niestety, ale bardzo przykry temat. Znam bardzo podobna historie, ale płci przeciwnej. Matka narcyz, identycznie jak w Twoim przypadku, za partnera miała córkę. Nie dogadywała się z mężem. Każdy ruch córki, wyrażenie swojego zdania traktowała jako atak. Taka osoba podświadomie przekłada wszystko na dzieci. Najgorsze jest to, ze czuje, ze robi dobrze, a tak naprawdę się obrywa.

Zabrakło zrozumienia ze strony dziewczyny oraz twojego silnego zdania, takie moje zdanie. Przykro mi, ale Twoja mama powinna udać się do dobrego psychologa, takiego z życia wziętego. Jeżeli nie chce, trudno, to jest jej sprawa. Wiem, że może łatwo powiedzieć, ale niestety, jeżeli będziesz dalej traktował mamę jako priorytet w swoim życiu, będziesz nieszczęśliwy. To Cie niszczy od środka. Zamiast cieszyć się życiem, podejmujesz takie decyzję żeby tylko nie urazić, zostawić mamy. Boisz się jej reakcji. Jej zachowaniem niszczy Ciebie. Bałeś się wyjechać zagranicę, być może to był punkt kulminacyjny do rozstania, bo dziewczyna już wiedziała, że cokolwiek nie zaproponuje i tak będziesz zwracał uwagę na matkę. Może wyjazd byłby rozwiązaniem, ty byś rozwijał relacje oraz samego siebie, a Twoja matka by się powoli z tym godziła.

Jest bardzo niedobrze, tekstem, że "żyje tylko dla Ciebie", chciała wzbudzić w tobie potrzebę, że jesteś jej "bardzo" potrzebny. To czysta manipulacja. Boi się stracić synka. Nie będzie tolerowała żadnego związku twojego, bo będzie uważała to za czysta konkurencję.

Moim zdaniem wyprowadzka w trybie natychmiastowym.(chyba, że nadal jesteś daleko od matki) A przed tym szczera rozmowa z mamą z i icjatywa pójścia do psychologa. Wspomni, że ja nie zostawisz chcesz jej pomóc, ale chcesz obrać nowy kierunek w życiu. To jest przykre, ale moim zdaniem będzie to najlepszy krok.
Spróbuj porozmawiać z była, jeżeli wiesz, że jest tego warta. Twoja kobieta pewnie miała dosyć i się jej nie dziwię. Uwierz, że naprawdę słabo to wygląda jak dziewczyna widzi, że masz takie podejście co do niej i Twojej mamy.

Polecam również dla Ciebie psychologa. Być może nie czujesz się aż tak kiepsko, aczkolwiek wiem, że łatwiej Ci będzie jak ktoś mądry wypowie się na ten temat i pozwoli Ci odciąć pępowinę z relacji z mamą. Weź się teraz ostro do pracy, jak tego nie zrobisz, będziesz żałował i zostaniesz mamisynkiem do końca życia, bo będziesz miał tak zryty beret, że swoje życie przełożysz na życie matki. Czytaj książki, te forum, zmocni pewność i wartość siebie. Zacznij uprawiać sport, albo wymyśl coś, co pozwoli Ci się dobrze odstresować. Poczym idź swoją ścieżka.

Pamiętaj kumpel, wiem, że rodzina ważna sprawa, nawet najważniejsza. Ale w tym przypadku Twoja mama nie ułoży Ci życia za Ciebie tak jak ty chcesz, a jak to zrobi, to nie będziesz nigdy szczęśliwy. Weź się w garsc i do roboty. Może trochę chaotycznie pisałem, ale zrozumiesz.

I pamiętaj, wyprowadzka może naprawdę boleć.
Z tego co widzę to jesteś trochę miękki jak ja więc z własnego doświadczenia wyprowadzka może CIę naprawdę boleć. W sensie takim, że nie Ty bedziesz cierpiał, ale będzie Ci smutno, że matka moze przez Ciebie cierpień przez te wszystkie manipulacje, które Ci nawkładała do głowy. Sam przez to przechodziłem, ale dasz radę.

Najlepiej wyjedź gdzieś 500 km dalej tak, że jak pomyślisz o powrocie to już wolisz zostań w tym miejscu. Przynajmniej jak tak zrobiłem.
Jak pomyślałem, że mam wracać znowu pociągiem 8 godzin to mi się powroty odwidziały.
Moje życie stało się dużo lepsze a i jak na przekór mam nawet lepszy kontakt z rodziną niż jak żyłem z nimi.

Wychowuję sama syna odkąd pojawił się na świecie.

Nauczona doświadczeniem na przykładzie byłego męża i jego matki (hermetyczne towarzystwo, pępowina o nieograniczonym zasięgu) wiem, że nigdy, ale to przenigdy, pomimo miłości do dziecka nie można uwięzić go w rodzinnym gniazdku pod toksycznym, matczynym skrzydłem, tym bardziej, robiąc sobie z syna "partnera". To uwikłanie rujnuje chłopcu, a potem mężczyźnie szansę na zdrowe funkcjonowanie i szczęśliwą relację z partnerką.

Musisz dać mamie do zrozumienia, że szanujesz ją, wiele jej zawdzięczasz, jednak pora żebyś ruszył w świat "sam", już jako mężczyzna, który nikomu nic nie jest winien.

Takie schematy są naprawdę częste w naszym kręgu kulturowym. Wojny zrobiły swoje.

Polecam Wojciecha Eichelbergera: "zdradzony przez ojca". Tam masz opisane między innymi jak działają tego typu matki. A robią to już od PÓJŚCIA dziecka do przedszkola.

Teraz najważniejsze, żebyś odnalazł i poznał siebie. Wyodrębnił swoje "ja" od matki. Zrozumiał, że Twoja matka jest niesamodzielna emocjonalnie, zbudowała na Tobie sens swojego życia bez którego nie może żyć (i znowu - jakież to typowe dla naszego kręgu kulturowego. Gdzie kult matki to wcielenie kultu Matki Boskiej. O matce nie można nic złego powiedzieć, nie można jej krytykować).

Dlaczego takie matki są egoistkami? Bo grają na zaspokojenie SWOICH potrzeb emocjonalnych i nierzadko fizycznych. Nie szanują autonomii swoich dzieci, tym sposobem NIE dając im się wyodrębnić. Potem taki człowiek jest jak we mgle. Nie zna siebie, nie zna swoich potrzeb, a że mamusia trzymała syna pod spódnicą to on boi się ludzi. Nadopiekuńczość to przemoc niezamierzona ale wciąż przemoc. Ratuj się chłopie, bo inaczej będzie za późno i nim się obejrzysz, to będziesz się prowadzał ze starą matką ze rękę oglądając jak życie Ci się wymyka przez ręce.

Masz obejrzyj:

https://www.youtube.com/watch?v=...

Mam chorobliwie nadopiekuńczą niedojrzałą emocjonalnie matkę po dwóch związkach z czego obydwa były porażką. Ojciec ją zdradził i nas zostawił a ten drugi alkoholik, już nie żyje. Ojca nie pamiętam, mam z nim może ze trzy wspomnienia ale nigdy nie chciałem się z nim widzieć przez to, że zdradził.

Pamiętam jak mówiłem jej o tym drugim, że nie jest wart. Ona uparta, bo przecież trzeba ogarnąć stałe lokum, jakiś kredyt a sami nie damy rady. Moja babka jej matka to samo, dwie głupie niedojrzałe emocjonalnie baby. Koleś walił dwa piwka po robocie, widać, że zarobiony i pracowity ale menel niestety.

Nie jesteś sam, Twoje szczęście to priorytet pamiętaj. Rób co chcesz, nie krzywdź matki, wspieraj ją ale separuj się od niej tak żebyś sam prowadził swoje życie. Musisz sobie uświadomić siebie jako Ja i swoje cele, to co chcesz osiągać. Wiem, że ziomy z nadopiekuńczymi matkami bez ojców mają z góry przejebane. Moja potrafi walić do mnie takie zwroty, że wstydził bym się tego przy znajomych. Jest jednak jedna ciekawostka, nigdy nie broniła mi jakoś bardzo wracać późno czy nie dobijała się do mnie za wszelką cenę ale to co potrafi mówić i jak się zachowywać często sprawia, że nie mam ochoty wchodzić z nią w żadne interakcje. Próbowałem jej uświadomić, powiedziałem nie raz żeby ogarnęła gadkę ale tak jak pisałem wyżej - niedojrzała emocjonalnie do tego zniszczona przez dwa związki + mocna wiara kato.

Jak w robocie zacząłem flirtować z babką w wieku mojej matki (w sumie to bardziej ona ze mną), która ma syna w moim wieku i mieszkają razem a ona luźno gada ze mną jak nastolatka i odbija piłkę to pomyślałem sobie tylko JA PIERDOLĘ. Dwa inne światy, gdybym postawił obok swoją matule to już mentalnie wrak. Zacząłem uświadamiać sobie, że brak ojca ok - mega wada ale jeżeli matka jest ogarnięta i zna dobrze młodość nie mając wtedy chujowych wzorców to na luzie wychowa konkretnego gościa. Ciężki temat, mnie teraz dojrzałe kobiety kręcą potrójnie, bo widzę w nich dojrzałość której brak mojej mamie, spontaniczność no i tą kobiecość typową która u mojej matuli już raczej została zgaszona.

Osobiście czuję jakby niedawno coś we mnie pękło, tak szczerze to mnie nie miał kto wychować, ojca brak, mama i babcia które mnie wychowywały za młodu to znerwicowane, chore na głowę kobiety. Nadwrażliwe, łatwowierne, pracowite ale nie znające do końca życia i tego jak funkcjonują ludzie. Nie miałem absolutnie od kogo wziąć dobrych wzorców. Miałem i mam w sobie masę z DDD/DDA ale tak jak pisałem, ostatnio trzymam lepiej swoje stery, staram się pracować z prze tyraną podświadomością i jest tylko lepiej.