Czołem Panowie. Postaram się pokrótce opisać Wam moje ostatnie kilka dni z dziewczyną i proszę Was o ocenę, czy jej reakcja jest adekwatna i czy rzeczywiście aż tak bardzo zjebałem. Dla tych którzy mnie nie kojarzą - drugi poważny związek, razem od niemal półtora roku, bez większych kłótni a jak już były, to stosunkowo szybko udawało nam się dojść do porozumienia.

Wszystko zaczęło się bodajże w środę, kiedy to laska zaczęła wypytywać mnie o szczegóły mojej relacji fwb z bliską przyjaciółką, z którą do tej pory mam stały kontakt (razem studiujemy). Dawno temu jej przyznałem, że rzeczywiście coś nas łączyło (nie chciałem, żeby dowiedziała się przypadkiem od osób trzecich) i wówczas zareagowała w stylu "spoko, przeszłość to przeszłość, czułam że coś jest na rzeczy, itd.". Teraz dosłownie z dupy temat powrócił i zaczęły się pytania: jak długo, kiedy, dlaczego to się skończyło... Nie lubię rozmawiać o moich dawnych partnerkach seksualnych, więc starałem się jakoś zmienić temat, obrócić go w żart, ale coś tym razem nie pykło. Cały czas drążyła, aż w końcu wyskoczyła z tekstem, że w zamian ona mi powie ilu miała chłopaków przede mną. Odpowiedziałem, że nie ma to dla mnie żadnego znaczenia i nie chcę wiedzieć, tym bardziej że nie mam możliwości tego zweryfikować, więc nawet jak powie 10, to równie dobrze mogło ich być 5 albo 50. No i wtedy się zaczęło.

Zarzuciła mi, że jej nie ufam, uważam że mnie okłamuje i nie traktuję jej poważnie. Oczywiście wielce obrażona, zapłakana, jak w ogóle mogłem tak powiedzieć. Tutaj popełniłem błąd (trochę świadomie, zaraz wytłumaczę dlaczego) i zacząłem jej RACJONALNIE tłumaczyć, co rzeczywiście miałem na myśli i że źle interpretuje moje słowa. Chodziło mi o to, że nie biorę za prawdę objawioną wszystkiego co ludzie mówią i podchodzę do wszelkich słów z dystansem. Na zasadzie "pewnie mówisz prawdę, ale na wszelki wypadek dopuszczam możliwość, że jest inaczej". Uważam to za zdrowe podejście, niejako za mój mechanizm obronny, bo byłem w życiu świadkiem wielu sytuacji (np. laska potrafiła leżeć ze mną w łóżku i jednocześnie pisać do chłopaka, że jest u swojej babci) i nie potrafię obdarzyć kogoś takim bezgranicznym zaufaniem, tym bardziej po półtora roku od poznania. Osiągnąłem tym efekt odwrotny do zamierzonego, sytuacja tylko się zaogniła.

Dlaczego wchodziłem w logiczną dyskusję, zamiast jakoś zgrabnie wycofać się z moich słów i odeprzeć jej oskarżenia? Hm... Napisałem powyżej, że zrobiłem to świadomie i uważam, że rzeczywiście tak było, bo doskonale zdaję sobie sprawę z przewagi emocji nad rozumem u większości dziewczyn. Uznałem, że nasz związek jest jednak na tyle trwały i silny, że mogę pozwolić sobie na chwilowe opuszczenie gardy i po prostu powiedzieć to, co w danej chwili uważam i czuję, zamiast to co powinienem był powiedzieć. Myślałem (i dalej tak jest), że moje podejście nie świadczy o tym, że nie traktuję jej poważnie i w pewnym sensie zrozumie mój punkt widzenia. Zapytałem, czy zatem ona ufa mi bezgranicznie, że nigdy jej nie okłamałem albo nie zdradziłem. Odparła, że tak. Bullshit! Nie wierzę w to, gdybym dzisiaj umówił się na piwo z dziewczyną z drugiego akapitu, to siedziałaby cały wieczór na szpilkach zastanawiając się, co z nią robię. Przecież gdzieś tam w głębi zawsze pojawiają się te ciemniejsze myśli, ja postanowiłem otwarcie się do nich przyznać i najwidoczniej popełniłem błąd.

Kolejne dni to sprzeczki o byle gówno, napięta atmosfera do granic możliwości, aż w końcu dzisiaj się spakowała (mieszkała u mnie na czas kwarantanny) i pojechała spać do koleżanki. Zostawiła parę rzeczy i jutro ma po nie wrócić. Nie zatrzymywałem jej, siedziałem na łóżku oglądając telewizję, starałem się nawet nie patrzeć co robi. Chyba miałem zwyczajnie dość tych wszystkich kłótni i nawet trochę mi ulżyło, gdy już zamknęła za sobą drzwi. Nie wiem co dalej, siedzę i się zastanawiam, wierzę że pomożecie spojrzeć mi na całą sytuację chłodnym okiem.

Ok, czas na pytania. Abstrahując już od tego, że niepotrzebnie dałem się sprowokować do tej kłótni (eh, a jeszcze w ostatnim blogu pisałem, że jestem silniejszy pod tym względem ) to czy również uważacie, że moje podejście "ograniczonego zaufania" nie powinno mieć miejsca w półtorarocznym związku? Czy może jej reakcja jest nieuzasadniona i po prostu szukała pretekstu, aby wymiksować się ze związku zrzucając całą winę na mnie? Jak się zachować jak jutro przyjdzie? Postawić na dialog, czy pozwolić jej odejść z nadzieją, że po tygodniu/miesiącu będzie chciała wrócić? Dajcie proszę znać, co o tym wszystkim sądzicie.