Cześć

Kilka miesięcy temu poznałem fajną dziewczynę. Pod wieloma względami ideał (jak to zawsze bywa na początku). Ona po rozwodzie, poukładała sobie sama życie z dzieckiem. Nie chciała związku i ja także nie chciałem się wiązać. Obojgu nam to pasowało. Spotykaliśmy się raz w tygodniu, czasem na noc, czasem na kilka dni i nocy. Zawsze wtedy oddawała dziecko rodzicom. Po ponad trzech miesiącach takiego spotykania zaczęły się schody. Cała jej rodzina oraz jej przyjaciółki zaczęły jej wmawiać, że robi coś złego, że zaniedbuje dziecko dla własnej przyjemności. Zaczęło jej to wiercić dziurę w głowie do tego stopnia, że wczoraj się popłakała przez telefon. Stwierdziła, że chciałaby czegoś więcej, ale wie, że nie tak się ze mną umawiała. Nie wyobraża sobie niespotykania się ze mną, ale nadchodzi taki czas, że wzięła dodatkowe studia, pracuje na ponad jeden etat i ciężko będzie nam wciskać spotkania tak, by dziecko nie ucierpiało. Jednocześnie czuje, że prowadzi dwa życia, gdzie musi mnie ukrywać przed niektórymi osobami, a to jest bardzo męczące.

Z mojej perspektywy jest to naprawdę fajna dziewczyna, z bardzo ciekawą przeszłością. Spotkania są pełne emocji i najlepszego seksu jaki miałem w życiu. Praktycznie nie wyobrażam sobie by jakakolwiek dziewczyna potrafiła ten element zastąpić. Trochę już ich jednak poznałem, i to jest jakiś fenomen!

Tym postem chcę się trochę wyżalić, ale jednocześnie zapytać czy lepiej samemu tej dziewczynie powiedzieć: "kończmy to, układaj sobie życie" czy jakoś wyjaśnić jej, że liczy się to co ona czuje, a nie jej wszyscy znajomi. Oczywiście też nie jest mi z tym lekko i rozstanie na pewno będę mocno przeżywał.