Poznałem na uczelni 24 letnią laskę, z którą całkiem sprawnie udało się rozwinąć znajomość. Na pierwszej randce dużo zainteresowania z jej strony zakończone seksem. Później po kilku spotkaniach dosyć szybko zaczęliśmy zachowywać się jak para. Okazało się że to jej pierwszy w życiu poważny związek.

Na początku przez pierwsze 2 miesiące było prawie idealnie. Dobrze się dogadywaliśmy, była zapatrzona we mnie jak w obrazek. Ale ostatnio zapala mi się co raz więcej czerwonych lampek. Niby wszystko fajnie, spotykamy się regularnie. Seks nadal na praktycznie każdym spotkaniu, ale za każdym razem wychodzi on ode mnie. Ona sama z siebie, gdybym ja niczego nie inicjował nie zaczyna mnie całować, nie dobiera się do mnie. Jak ja się za nią wezmę, to oporów przed seksem nie ma, ale w łóżku jest taka nijaka.

Ze spotykaniem się od czasu do czasu też bywa różnie. Zazwyczaj jest ok, ale czasami potrafi w ostatniej chwili odwołać umówione kilka dni wcześniej spotkanie pod jakimś zajebiście głupim pretekstem. Wiem, że umawiając się ze znajomymi robi tak samo.

Samych znajomych ma niewielu, z większością nie utrzymuje kontaktu. Żeby gdziekolwiek wyszła to ktoś ją musi zaprosić. Jest takim typem człowieka, za którym trzeba się nabiegać. Z rodziną też ma nienajlepsze kontakty. Jest zdystansowana do rodziców, z ojcem nie ma żadnej bliższej relacji, nie ufa mu. Zresztą odnoszę wrażenie, że tak „w całości” nie ufa nikomu.

Przy jednym z pierwszych naszych spięć gdy wytknąłem jej co mi się w jej zachowaniu nie podoba sama zaproponowała szczerą rozmowę, w której ja moim zdaniem za bardzo się odkryłem. Od słowa do słowa powiedziałem, że ją kocham, chociaż od niej do dzisiaj takiego wyznania nie usłyszałem. Ostatnio te spięcia i szczere rozmowy są co raz częstsze i za każdym razem wychodzą ode mnie. Próbuję jej tłumaczyć co mi się w niej nie odpowiada, ale do niej to nie trafia.

Niedawno miała taki etap, że zlewała mnie całkowicie. Niechętne wychodzenie gdziekolwiek, albo odmawianie spotkań pod pretekstem że nie ma czasu. Przez miesiąc bardzo mało jakiegokolwiek kontaktu z jej strony, zaproponowane dosłownie dwa spotkania. 70% zaangażowania z mojej strony. Jak zauważyłem że wcale nie jest taka zalatana a po prostu w coś zaczyna grać to odpuściłem. Zacząłem się zachowywać tak jak ona, to po kilku dniach ciszy pękła i chciała się umówić. Ale żeby nie było tak łatwo to jak się dowiedziała że nie pasuje mi zaproponowana przez nią godzina to się ostatecznie nie spotkaliśmy. Później miałem jeszcze jedno takie „lustro” w jej stronę, to zarzuciła mi że strzelam fochy jak dzieciak.

Ogólnie oboje zrobiliśmy na sobie zajebiście dobre pierwsze wrażenie. Do czasu gdy wszystko kontrolowałem relacja rozwijała się dobrze, ale jak trochę opuściłem gardę, pokazałem że mi zależy to ona zaczęła próbę przejęcia kontroli nad związkiem. Czuję, że dużym punktem zwrotnym było wspominane wyżej pierwsze spięcie. To właśnie po pierwszym razie, gdy pokazałem że się na niej zawiodłem, zaczęła się ode mnie odsuwać. Spokojne rozmowy o tym co mi nie pasuje nie pomagają, wtedy ona dystansuje się jeszcze bardziej. Zaczynam czuć, że z jej strony zauroczenie się wypaliło a „stabilna” relacja zaczęła ją nudzić. Czuję też, że jej egoizm wynika z jakichś „blizn” z dzieciństwa, z których wynika coś w rodzaju zaburzeń emocjonalnych. Wiem że prawdopodobnie najlepszym wyjściem będzie urwanie tej znajomości.

Co wy byście z tą panną zrobili? Będę wdzięczny jeśli pokażecie mi błędy jakie popełniłem w tej znajomości, chociaż myślę że przy takim jej podejściu to od początku było skazane na porażkę.

Zastanawiam się też jak wy podchodzicie do rozmów o tym co wam nie pasuje? Może sobie wmawiam, ale myślę że spokojne wyjaśnienie co mi się nie podoba i czego oczekuję do normalnej dziewczyny powinno trafić i poskutkować próbą pójścia na ugodę? Z tą laską tych rzeczy do których mógłbym się przyczepić jest wiele, a im bardziej próbuję ją nakierować na zmianę zachowania, tym bardziej ona ode mnie ucieka.