Cześć. Mam do was pewne pytanie czy zagadnienie dotyczące samopostrzegania siebie. Mając dzisiaj chwilkę troszkę zagłębiłem się w ten temat względem własnej osoby i doszedłem do pewnych wniosków o które chciałbym was zapytać.
Skąd bierze się różnica w tym jak postrzegamy siebie a jak postrzegają nas inni ? Chodzi mi o sytuacje w której sami oceniamy się całkowicie inaczej niż inni. Chodzi mi tutaj głównie o cechy charakteru ( ? ). Moją często sytuacją jest to, że gdy się z kimś spotykam i wychodzi naturalna rozmowa o sobie to zawsze mówię, że jestem nieśmiały, skryty i mało odważny. I wtedy pojawia się gromki śmiech drugiej osoby, która zazwyczaj przekonuje mnie żebym przestał gadać takie głupoty bo kompletnie mija się to z prawdą.
Ja sam siebie postrzegam jako taką osobę i nie wiem skąd się to bierze.
Nie wiem czy to kwestia samooceny chociaż raczej nie bo tutaj raczej mam ją ok. Gdy ktoś mówi, że jestem inteligenty to naturalnie się z tym zgadzam bo tak uważam. Gdy słyszę, że jestem przystojny to również. Często od moich znajomych słyszę, że jestem władczy i z tym również się zgadzam. Zawsze w grupie jestem liderem. Zawsze zajmuję taką pozycję aby móc mieć kontakt ze wszystkimi i aby dotrzeć do wszystkich kiedy rozmawiamy. Widzę zaangażowanie w rozmowę w grupie, pytania itp.
Często znajomi proszą mnie o opowiadanie historii z mojego, życia itp.
Gdy organizujemy wspólny wyjazd to z reguły wszystkie atrakcję, miejsca do odwiedzenia wybieram ja i 8 osobowa grupa się z tym zgadza i nie ma żadnego problemu. Jestem osobą, która lubi prowadzić. Gdy organizuje coś to zabieram ich w to miejsce, opowiadam o nim ciekawostki, anegdoty i historię danego miejsca. Lubię wiedzieć jak najwięcej o miejscach w które się udaje. Schemat powtarza się od kilu lat i myślę, że gdyby się to nie sprawdzało to niemieli by po prostu ochoty jechać. Pozwala mi to stwierdzić, że mam cechy lidera w grupie.
W pracy wygląda to podobnie. Pracuję w firmie w której jesteśmy podzielnie na zespoły 2 osobowe. Pracuję tam 5 lat a ekipę tworzę z facetem który pracuje tam 15 lat. O ile przez pierwszy rok było tak, że to on był dominujący i mówił mi co i jak to po roku się to kompletnie zmieniło i to ja jestem osobą, która kieruje tym. To ja dostaję polecenie od przełożonego co mamy robić zaś to ja ustalam plan działania i zakres obowiązków. Jeśli trzeba coś zrobić to zawsze ja jestem pytany jak to widzę itp dopiero później on wyraża swoją opinie.

Jeśli chodzi o kontakty z osobami obcymi to również nie mam żadnego problemu. Potrafię podchodzić do obcych i rozmawiać z nimi bez najmniejszego problemu. Gdy znajduję się w nowym towarzystwie to również szybko się integruje i mam wrażenie, że ludzie mkną do mnie. Odnajduję się w każdej grupie społecznej i doskonale dogadam się kolokwialnie mówią z patusami z żabki oraz z próżnymi osobami typu zawód syn. W swoim życiu przeszyłem kilka imprez budząc się na zapuszczonym mieszkaniu na patolnii a z drugiej strony sporo budząc się w fajnych, dobrych domach o których osobiście mogę tylko pomarzyć. W obu przypadkach czuję się swobodnie.

Patrzę na to co napisałem i widzę argumenty, zachowania, które wcale nie wskazują na osobę nieśmiałą, z mała odwagą jednak nie trafia to do mnie i dalej się za taka osobę uważam. Stąd moje pytanie do Was ? Czy zauważacie coś podobnego u siebie ewentualnie dlaczego u mnie występuje takie zjawisko ?