Cześć.

Krótko: wczoraj zerwałam z chłopakiem, 5 lat związku, rok wspólnego mieszkania, piszę tutaj, bo chcę obiektywnej oceny, a nie solidarności jajników.

U chłopaka od około 3 lat widziałam symptomy na chorobę alkoholową, a odkąd wyprowadził się od rodziców i zamieszkaliśmy razem mam wrażenie, że choroba przejęła nad nim kontrolę totalnie.

Upijanie się przynajmniej 2 razy w tygodniu, tj. piątek, sobota, w niedzielę często jeszcze szedł jeden-dwa driny łychy, 2-3 piwka co drugi dzień, aczkolwiek potrafił być w ciągu przez 3 dni. Ma taką robotę, że może sobie pozwolić tak dopasować godziny i obowiązki, że nie ma konsekwencji tego, aczkolwiek, trzeba przyznać, że się pilnował, żeby nie iść pod wpływem.
Po alko póki nikt go nie tykał i nie zmieniał jego pomysłu na przebieg imprezy to było super, wystarczyło jednak tylko zaoponować, że może starczy, bo obija się od ścian/ zasypia z nie wiem którym już browcem na kanapie/ niszczy przez alkoholową nieuwagę przedmioty, które ma dookoła, to dochodziły do tego napady najpierw złości, mięśnie mu tężały, zaciskał zęby i pięści, bałam się go w takich momentach, parę razy doszły też wyzwiska i parę krzywych akcji.
Na trzeźwo temat również nie wyglądał najlepiej, widać było, że łatwo się denerwuje i złość bierze nad nim górę i go niszczy, zazwyczaj to działo się na cicho, bez podnoszenia głosu, jednak to jak patrzył nienawistnie w takich momentach, a potem izolował się na długie godziny albo i dni było ciężkie do zniesienia.
Dużą część czasu spędzał na kanapie przed youtube'm albo grami/ przemocowymi serialami, co - o ile same gry były spoko i sama często przychodziłam popatrzeć jak mu idzie to poziom agresji i lekkiego podchodzenia do poniżania ludzi w dwóch pozostałych kanałach rozrywki mnie mocno niepokoił, bo jestem zdania, że co do siebie wkładamy to to w nas kiełkuje i gdzieś tam na nas wpływa i lepiej w wolnym czasie karmić się jednak budującym kontentem. Ponadto brak energii, motywacji do zmian w swoim życiu, tu ważne: nigdy nie doprowadził niczego do końca, tzw. słomiany zapał, nawet nie tyle, że za coś się brał i tego nie kończył, tylko kończyło się na opowiadaniu o tym. Inna sprawa, że pracuje w branży klimatyzacji, zaczepił się tam 2 lata temu i raczej bardziej go chcą niż nie chcą, więc słusznie wychodzi z założenia, że przepracuje tam 5 lat i będzie miał spoko w cv. Nic do tego nie mam, nie uważam, żeby ambicje były najważniejsze na świecie i nie każdy musi mieć zapędy na robienie kariery.
Z drugiej strony bardzo się przyjaźniliśmy przez cały związek, seks też beż większych problemów, ciągnęło nas do siebie, 3-4 razy w tygodniu po parę razy na dzień, chyba, że miałam pms to wtedy różnie bywało, bo mogłam mieć zwiększoną ochotę, ale zdarzały się pmsy, gdzie nie miałam ochoty w ogóle. Starałam się w miarę możliwości w takich momentach (gdy ja nie chciałam/ nie mogłam) tak go pobudzić, żeby nie czuł się poszkodowany. Niestety w okresie ciągów alkoholowych, tygodni, gdzie więcej pił tak mnie odrzucał zapachem, albo zachowaniem, że odechciewało mi się takich kontaktów. To też był problem, bo mam raczej większe potrzeby i były takie miesiące, że nie robiliśmy tego w ogóle, bo on nie był w stanie. I o ile zmęczenie po robocie jest dla mnie czymś normalnych i człowieka się nie męczy wtedy, to jak pił i następnego dnia nie mógł, bo odsypiał (duża część weekendów) to dostawałam pier*olca i siadało mi na głowę, czułam się strasznie odrzucona i nieszczęśliwa. Sytuacje miały swoje kulminacje, następowały płacze, rozmowy i sytuacja wracała jako tako do normy, pił sobie, ale nie zapijał się. Miesiąc temu nie wytrzymałam po takich ciągu, w którym były agresywne zachowania, które pozwoliły mi też ochłonąć z pozytywnych emocji wobec niego i zerwać z nim. Po tym parę razy pojawiał się w domu po swoje rzeczy i przyszedł pogadać o tym, że zrozumiał, że ma problem, rozmawialiśmy o tym, czego ja chcę w tym związku i czy jestem w stanie dać mu jeszcze szansę. Dostałam komunikat, że na terapię nie pójdzie i że - uwaga - sam sobie poradzi z nałogiem, ze mną albo beze mnie, bo widzi, że mu się życie pieprzy. Powątpiewałam w to, że samemu, bez terapii mu się to uda, ale chwilę później postawił sytuację na ostrzu noża i wróciliśmy do siebie. Ja widziałam, że naprawdę nie pije, zaczęłam wykrzesywać do niego resztki zaufania, ale bardzo ostrożnie, poza tym sama czułam się zagubiona i niepewnie i nie potrafiłam wlać w niego tyle wiary, ile by chciał, miałam resztki wątpliwości, mówiłam mu, że potrzebuje czasu, paru tygodni, że się staram i że najważniejszy jest w tym momencie związek. On też się starał, ale 2 tygodnie później wszystko padło. On się zapił do tego stopnia, że nie był w stanie powiedzieć, gdzie się znajduje. Mówił mi, że mam o tym zapomnieć dla dobra związku, potraktować to jako wpadkę. Nie zerwałam, ale resztki zaufania, które zdołałam odnaleźć zniknęły. Wróciłam z pracy dwa dni później i zobaczyłam, że leży na kanapie znowu upity, a obok niego butelka. Następnego dnia, w porze kiedy szłam do pracy półtorej godziny przed nim jeszcze odsypiał. Jak wróciłam już go nie było. Wczoraj nawiązał kontakt. Napisał list, że traktowałam go za surowo przez ostatnie dwa tygodnie, że on rozumie, że jest chory i powinnam podejść do niego z wiarą i miłością, bo czuł się osaczony, że jestem "tą, która się czepia". Sprawa dotyczyła paru rozmów na ten temat, gdzie potrzebowałam informacji, czy trzyma rękę na pulsie i jak to widzi w przyszłości, poza tym potrzebowałam realizacji decyzji, którą prosiłam go jak wracaliśmy do siebie, aby wyrzucił swój zbiór szklanek, kufli i innego szkła, jest tego ze 40 sztuk i rzygać mi się chciało jak na to patrzyłam, bo przypominało mi najgorsze momenty jego ciągów. Nie prosiłam, żeby wyrzucił wszystko, umówiliśmy się, że wybierze sobie z 10-15 sztuk i zachowa, albo przy podjęciu rozmowy na ten temat naskoczył na mnie, a potem zaciął się, że on nic wyrzucać nie będzie, bo to ja mam problem, a on te szklanki lubi. Owszem, mam problem, ale o tym za chwilę.
Koniec końców w liście i potem na żywo prosił mnie, żebym mu pomogła wyjść z choroby, że (w końcu!) poczytał i żebyśmy poszli na terapię dla par. Mam mętlik w głowie, odmówiłam i powiedziałam, że nie ma już we mnie wiary w to wszystko, ani zaufania, ale płakać mi się chce, bo to mógł być punkt zwrotny. Może odmówiłam deski ratunkowej kochanej osobie, która tonie i naprawdę chce się zmienić i że moglibyśmy być razem szczęśliwi. Jednocześnie, boję się, że utonę razem z nim, jeśli to nie wyjdzie.

O nim: żeby nie było, to oprócz tej ciemnej strony, którą opisałam to bardzo fajny, kochany chłopak, jak pisałam był moim najbliższym przyjacielem, zawsze mogliśmy wobec siebie liczyć na prawdę, choćby najbardziej brutalną.
Rowery i spacery to był nasz konik, długie wielokilometrowe wycieczki, wyszliśmy cało pomagając sobie z wielu niebezpiecznych sytuacji na tych wycieczkach, bo naprawdę lubimy ekstremalnie się docisnąć i siłą rzeczy siły natury potrafiła nam dokopać. Chłopak pomocny, poprosiłam go o coś to mogłam na niego liczyć, jak nikt potrafił odciągnąć mnie od złych myśli po złym dniu. Wiedziałam co go kręci i jak mu sprawić przyjemność, mądry, sympatyczny, choć nie lubił/ bał się ludzi/ malkontent, introwertyk, lubił samotne spacery (chociaż zdarzały się z flaszką w ręku) problemy z nawiązywaniem kontaktów, oprócz rodziny i mnie nie miał za bardzo ludzi. Uparty, potrafił się zacietrzewić w gniewie, ale jednocześnie z sercem na dłoni, miałam wrażenie, że sam sobie nie radził miejscami ze sobą, zakochałam się w nim, bo urzekła mnie właśnie ta jego prostolinijność. Radość z życia i spontaniczność. To wszystko w dużej części przykrył jakiś mrok, gdy się pogrążył w alkoholu. Ja poznałam go w czasach studenckich, gdzie normalne było umawianie się na piwo i jakieś imprezy. Dlatego nie było to dla mnie podejrzane. Życie poszło dalej, ludzie powyrastali z chlania, ułożyli sobie życie, a on w tym został.

Ja: też introwertyczka, chociaż lubię i umiem dogadać się z ludźmi, ostatnio przez natłok problemów niestety samotniczka, raczej na pewno DDA, chociaż wiem jakie są symptomy i staram się im nie dawać, nie litowałam się nad nim i go nie kryłam przed nikim, aczkolwiek wiem i widzę, że nieraz go usprawiedliwiałam przed sobą i przed innymi i brałam go w obronę. Prawdopodobnie mam też syndrom ofiary. Z drugiej strony w ciągu ostatniego roku mocno się rozwinęłam, staram się pracować nad swoimi emocjami, potrafię w trudnej sytuacji mówić spokojnie, zawsze starałam się wyłuszczać sedno problemu i dostrzec sytuację drugiej strony, starałam się podchodzić empatycznie i pracować nad strefą intymną w związku. W ciągu ostatnich dwóch lat schudłam, zmieniłam kolor włosów, on dużo mocniej zakochany niż kiedyś, typ faceta, który zwraca bardzo dużą uwagę na to jak kobieta się prezentuje, trzymałam się tego i było mi z tym okej, chociaż, czasami zachcianki względem mnie mnie przytłaczały. Mam chorą tarczycę (niedoczynność tarczycy), która powoduje, że człowiek nie funkcjonuje do końca normalnie, ciągła senność, drażliwość, napady apetytu, skoki wagi, przemęczenie, 2 lata temu przeszłam na dietę, zniknęly objawy tarczycy, on bardzo zadowolony z poprawy, a od roku nie tykam cukru, który był dla mnie najgorszy, tym bardziej, że uzależniłam się od niego skrajnie i również wpadałam w ciągi. Od roku jestem czysta. Wiem jak to jest rzucać ciężki nałóg. Jeżdżę rekreacyjnie i chodzę trochę więcej niż on, mam trochę lepszą kondycję, dzięki temu, ale psycicznie mnie to mocno ratuje. Tańczę latino, przebranżowuję się z architektury na pokrewną branże - assety do gier i animacji.

Generalnie staram się iść z życiem do przodu, ale w tej chwili nie wiem już co robić. Czuję, że jeśli pokonalibyśmy tę chorobę, moglibyśmy być szczęśliwi, z drugiej strony wiem, że szansa na to, żeby wyjść z alkoholizmu, a potem radzić sobie w trzeźwości byłego alkoholika i strachu, że w każdej chwili może się posypać to jest obustronna praca i do końca życia świadomość tego z tyłu głowy. Na co dzień staram się być uśmiechnięta i dostrzegać jasne strony życia i czerpać z niego garściami, ale teraz jestem psychicznie rozwalona, mam mętlik myśli, mam wyrzuty sumienia i nie wiem czy postąpiłam dobrze zrywając. Tak czy inaczej pozostanie dla nie ważną i wyjątkową osobą, ale mam wrażenie, że on chce ode mnie za dużo w tym momencie, wymaga ode mnie wielkiego kredytu zaufania, a ja się boję i nie mam już siły. On ma do mnie żal, bo uważa, że tym razem da sobie radę, a ja nie chcę go wesprzeć. Panowie, zlitujcie się nade mną co myślicie? To, że sama potrzebuję terapii to jasne, ale słowami to on mnie czarował cały związek, potrzebowałabym zobaczyć czyny, na to jednak za późno, bo w najbliższym czasie on się wyprowadza z mieszkania i więcej go nie zobaczę.