Cześć wszystkim, potrzebuję chłodnej opinii osoby trzeciej na całą tą sytuację. Tekst może być nieco długi.

Zacznijmy od początku - poznaję dziewczynę, jest boom, dużo spotkań, intensywne spędzanie czasu, zabieganie o siebie, po około 2-3 miesiącach jesteśmy parą. Po 6 miesiącach wychodzi, że razem mieszkamy + kilka innych osób. Po 22 miesiącach przeprowadzamy się tylko we dwójkę - i tutaj z mojej strony zaczynają się problemy.

Dziewczyna od 3-4 miesięcy nie ma łatwo w życiu i praktycznie zdana jest sama na siebie. Musi pracować 6/7 tygodnia, przez co często się mijamy - nie jest to dla mnie wielki problem, bo rozumiem tą sytuację, z tym że kiedy już się widujemy to cała ta relacja już nie jest taka przyjemna. Dziewczyna jest markotna, niemiła, negatywnie nastawiona do wszystkiego, a odpowiadanie na zwykłe pytania "jak Ci minął dzień" sprawia jej trudność - mówię spoko, pracuje tyle, jest zmęczona to dla mnie zrozumiałe, ale mija tak miesiąc, dwa nic się nie zmienia i w końcu ocknąłem się, że nie chce tkwić w czymś takim.

Do tego doszły inne rzeczy, powolne oddalanie się od siebie - przestałem być o nią podświadomie zazdrosny. Nigdy nie pokazywałem tej zazdrości, ale przyznam, że jak wychodziła kiedyś np. na imprezę to czułem lekką zazdrość, a teraz gdyby to zrobiła to kompletnie nic. Nie czuję do niej już takiego pociągu, jak kiedyś, nie mam ochoty na seks z nią i zwracam uwagę na inne dziewczyny, zupełnie jak wtedy kiedy byłem singlem. Do tego dochodzi perspektywa dalszego wspólnego życia - zero hobby, zero zainteresowań, zero samodoskonalenia się z jej strony, co mnie martwi.

I nagle pojawia się "inna dziewczyna". Taka wesoła, pełna życia, z pasjami - jak to w wielu historiach zupełne przeciwieństwo, jakiś powiew świeżości, coś nowego i intrygującego. Świetnie się dogadujemy, zainteresowanie z dwóch stron - z tym że znam siebie i wiem, że dopóki jestem w związku to nic z tym nie zrobię. Samo to, że zaczynam postrzegać inną dziewczynę jako potencjalną partnerkę już jest dla mnie kolejnym sygnałem, że coś jest nie tak.

Jednak 2 lata z jedną osobą to szmat czasu, nawet jeśli teraz jest to wypalenie czy może nawet coś poważniejszego, to nie jestem typem, który wszystko od razu rzuca przy pierwszych utrudnieniach. Postanowiłem z nią porozmawiać o całej tej sytuacji - że nie czuję tego co kiedyś, jest jakieś wypalenie, musimy coś z tym zrobić, bo dłużej tak nie można żyć. I coś czego się kompletnie nie spodziewałem - dziewczyna wpadła w histerię, przez ZWYKŁĄ ROZMOWĘ. Kompletnie mnie to zbiło. Pomimo tego, że nie wiem czy to coś między nami wypaliło się na dobre (a przynajmniej z mojej strony), to wiem, że nie jest dla mnie obojętna i jej szczęście jest dla mnie ważne.

Po rozmowie zmiana o 180 stopni, staranie się przez tydzień, dwa i powolny powrót do życia "po staremu". Ewidentnie nie chce być sama, a ja cały czas nie widzę tego czegoś, co było kiedyś. Dochodzi jeszcze jedna kwestia - wiedząc, że praktycznie jestem jedyną osobą, która o nią dba, mój kręgosłup moralny nie pozwala mi jej zostawić. I tak zatacza się ten krąg.

Panowie i Panie, czy jakiekolwiek ratowanie tej relacji pomoże? Czy jest to podręcznikowe zmierzanie ku końcowi i każda próba to tylko sztuczne przedłużenie żywotności związku? A może jakaś przerwa - miesiąc, dwa na zatęsknienie? Przyznam, że jestem lekko zagubiony i czuję, że nie ważne, co zrobię to i tak będzie źle. Chłodny osąd sytuacji kogoś z boku na pewno rozjaśni mi kilka kwestii. Dzięki za przebrnięcie do końca.