"Remont wnętrza", "zmiana samego siebie", "droga do zrównania z swoim wymarzonym alter ego" - ostatnio nie czuję się najlepiej, może to poprostu lekka niestrawność? niee, to niepokój duszy - mojego umiejscowienia...

Po przeczytaniu ostatniego blogu Hektora wróciły moje osobiste przemyślenia odnośnie znalezienia samego siebie oraz swojego miejsca w świecie. Świat jest piękny, daje nam nieograniczony zasób możliwości - jeśli jedynie potrafimy to dostrzec i się z tego cieszyć.
Jednakże dalej zostaje we mnie poczucie znużenia, czy czuję się niekomfortowo? Już nie, zaakceptowałem swój nowy światopogląd wyciągnięty ze Szkoły Artystów PU i dobrze mi z nim.
- To ty jesteś nienormalny!
Usłyszałem te słowa gdy zjebałem kolege, który zamówił dostawe róż pod dom swojej przyszłej dziewczynie! Lecz czymże jest normalność? Czy to tylko to co widzimy dookoła siebie każdego "normalnego" dnia spacerując ulicą? Czy są to standardy narzucone przez społeczeństwo w ktorym żyjemy? Bo jeśli odejściem od nienormalności jest zlewanie znajomej blondynki, do której lepią się wszyscy znani mi faceci, jednak ja tego nie robię bo jakoś mnie do niej nie ciągnie i nie podoba mi się (nie porównuje tutaj do jednego z blogów na głównej)? Nie podobają mi się blondynki, nie, stanowczo to nie mój typ! Więc jestem nienormalny??? W takim wypadku musiałbym zmienić swoje upodobania by sprostać ludzkim normom... STOP! To moje życie i to ja dyktuje co jest w nim normalne a co nie! Już dawno odczepiłem się od ludzi którzy mnie ograniczali lub gnoili, dla których byłem jedynie poplecznikiem.

No dobrze ale wrócę do odnajdywania samego siebie, mianowicie zauważyłem w wszystkich praktykujących na stronie widoczną logikę:
praca nad sobą (nowe poglądy) --> widocznie zauważalne zmiany w środowisku (euforia) --> pierwsze porażki i sklonność do przemyśleń (załamanie) --> wejście na dobrą drogę PU (pomniejsze sukcesy) --> ukończenie szkoły podrywania (wiadomo)
Więc według schematu jestem na "załamaniu"? hmm.. być może? A może jednak sinusoida? Poprzednie blogi naładowane energią, przed wakacjami chodziłem jak po 8l redbula, wszędzie mnie było pełno. Jednak straciłem motywację w połowie lipca, dlaczego? Sam staram się na to odpowiedzieć. Jednak ostatnimi dniami wszystko staje się monotonne - rano wstaję, śniadanie, komputer, obiad, komputer, spać... jedyną odskocznią są wypady rowerowe, może raz na tydzień...
Więc jak tu mam znaleźć siebie? Powietrze gorące, duszno, kasy brak, laski w miejscowości (mieszkam w mniejszej mieścinie) chociaż ładne, ale jedna przez drugą suki niewyjęte. Jedynym zajęciem był zespół folklorystyczny, jednak nie daje mi on już takiej radości i satysfakcji jak kiedyś, pomyślałem, że muszę od niego chwilę odpocząć, zająć się drugą pasją, którą tak z dupy przestałem się interesować parę tygodni temu. Może wtedy wróci dawny zapał? Być może, jednak nic jeszcze nie jest wiadome.

Więc kim jestem w tym momencie?
- Załamanym desperatem kur*a!
Powiedzą niektórzy. Jednak nie mogę tego ocenić, błędem jest ocenianie innych wbrew samemu sobie, a ja jeszcze nie mam kompletnego obrazu siebie, choć ukształtował się mój pogląd na temat kobiet i ich zachowań.

Podążę dalej rozwojem wydarzeń...
Zeszłem ze ścieżki, postaram się na nią wrócić...
Jednak czegoś mi jeszcze brakuje...