O tym, jak ważne jest powtarzanie tych samych czynności.

Poprzez działanie objawia się nasza myśl.
Nawet drobny gest może okazać się fałszywy, dlatego musimy we wszystkim dążyć do doskonałości, myśleć o szczegłach, tak opanować technikę, by stała się czymś podświadomym. Intuicja nie ma nic wspólnego z rutyną, lecz ze stanem ducha, który jest poza
wszelką techniką. Jeśli będziemy dużo ćwiczyć, przestaniemy myśleć o gestach, które musimy wykonać. Stają się one częścią naszej egzystencji. Jednak aby to było możliwe, trzeba ćwiczyć i powtarzać.
Jeżeli to nie pomaga, trzeba powtarzać i ćwiczyć.

Spójrzmy na dobrego kowala, który kuje stal. Dla postronnego obserwatora powtarza on te same uderzenia młotem. Kto rozumie,jak ważna jest biegłość w danym fachu, wie, że każde podniesienie i opuszczenie młota odbywa się z inną siłą. Ręka powtarza ten sam ruch,lecz gdy zbliża się do stali, wyczuwa, czy uderzyć mocno, czy lekko. Spójrzmy na wiatrak.Przyglądając się jego skrzydłom, myślimy, że poruszają się z jednakową prędkością,jednostajnie. Kto zna się na wiatrakach, wie, że prędkość obrotu skrzydeł zależy od siły i kierunku wiatru.

Kowal nabrał wprawy, tysiące razy uderzając motem. Skrzydła wiatraka poruszają się szybciej wskutek nagłego powiewu wiatru, ale również dlatego, że wyrobiły się trybymaszyny.

Łucznik wiele razy strzela tak, że strzały nie dolatują do celu. Wie, że tylko wtedy zapanuje nad łukiem, postawą, cięciwą i celem, gdy tysią
ce razy powtórzy te same gesty, bezobawy, że nie trafi.
Przychodzi wreszcie taki moment, gdy nie trzeba myśleć, co się robi. Od tej chwili strzelec sam staje się łukiem, strzałą, celem.
Jak obserwować lot strzały? Strzała realizuje nasz zamiar w przestrzeni.Z chwilą gdy zostaje wystrzelona, strzelec nie może nic zrobić, jedynie patrzeć na jej lot w kierunku tarczy. Siła potrzebna była tylko do wykonania strzału.Łucznik pilnie obserwuje strzałę, a w sercu odczuwa spokój, uśmiecha się.Jeśli dużo ćwiczył i wykształ cił instynkt, jeżeli udało mu się zachować elegancję i koncentrację podczas wykonywania strzału, zaczyna odczuwać obecność wszechświata i widzi, jak trafne i doskonałe było jego działanie.Dzięki technice obie ręce są sprawne i gotowe do czynu, oddech staje się miarowy,oczy dokładnie namierzają cel. Instynkt pozwala wybrać najlepszy moment do strzału.Gdybyśmy z bliska przyjrzeli się strzelcowi, który stoi z wyciągniętym ramieniem, ze
spojrzeniem utkwionym w lot strzały, moglibyśmy odnieść wrażenie, że tkwi w bezruchu.Jednak wtajemniczeni wiedzą, że po wykonaniu strzału umysł działa w innym wymiarze.
otwiera się na wszechświat, wciąż pracuje, pilnie obserwuje to, co było dobre w wykonanym strzale, i wychwytuje ewentualne błędy, ocenia jakość strzału i patrzy, co stanie się z celem,do którego mierzył. Gdy strzelec napina cięciwę, w jego łuku skupia się cały wszechświat. Kiedy obserwuje lot strzały, świat kurczy się i otula go, dając mu poczucie doskonale spełnionego obowiązku.
Kiedy wojownik światła wypełni zadanie, przekuwając intencję w czyn, nie musi się niczego obawiać. Spełnił swoją rolę. Nie dał się sparaliżować przez strach. Nawet jeśli strzała nie trafi do celu, strzelec ma kolejną szansę, ponieważ nie stchórzył.

Paulo Coelho, z książki "Być jak płynąca rzeka".

Podstaw sobie pod co chcesz, ale dla mnie łucznik jest uwodzicielem, a tekst doskonale pasuje na tą stronę, uważam, że tekst trafi w serce nie tylko początkującego. Końcowa puenta jest niezwykle ważna.
Pozdrawiam, młody adept corleone.