Ile razy byłeś bombardowany tym, że ludzie wchodzą ze sobą w związek, by mieć dzieci i je wychowywać? Ja słyszałem to tak wiele razy, że zostało mi to zakorzenione w głowie całkowicie. To, oraz miliony innych społecznych przekonań, do których nawet nie jestem w stanie na dzień dzisiejszy dotrzeć. "Społeczne" to w moim mniemaniu takie, które ma na celu w jakiś magiczny i niedotykalny sposób złapać Cię za mordę, usadzić w miejscu i kazać Ci w nim siedzieć, mimo, że nie jesteś w tym szczęśliwy. Dając Ci jedynie nakazy, żadnych wskazówek. Znasz to?

Kiedy Ci, którzy spędzali swoje życia na grach komputerowych, nagle się opamiętują i zaczynają żyć, dzieje się coś pięknego. Porzucają to, czego nauczyli się przez te wszystkie lata, wszystkie mity o dobrych chłopcach, którzy nie sprawiają problemów. Zaczynają robić i mówić to, czego robić i mówić się "nie powinno". Sami wiecie, co odrzucacie i co przyjmujecie za prawdę. To świetny proces a bycie w nim to wspaniała zabawa i ogromna energia.
Zazwyczaj po jakimś czasie ta zabawa ma swój rezultat w związku, który taka osoba tworzy z kobietą, którą wybrała. Czytając rady z tej strony można wywnioskować, że najpierw należy ustalić zasady, powiedzieć sobie: "Tak, będziemy wierni, nie będziemy zdradzać, szacunek, miłość, itp.". Fajnie, że to jest. A czy wiesz, co dalej? Co jest Twoim celem, zamierzeniem? Dokąd będzie szedł ten związek?

Kiedy zaczyna się związek jest cudownie, nikt nie myśli o przyszłości i cały czas to zabawa, seks, radocha. Z pewną instalacją w główce, a mianowicie: "Związek jest po to, by mężczyzna i kobieta mieli dzieci i stworzyli rodzinę". Aha.

Ta zasada pewnie niejednemu z nas spieprzyła życie, gdyż siedząc w domach czekaliśmy, aż skończymy studia, zrobimy karierę i wtedy będziemy mieć żonę i dziecko. Kiepska perspektywa, zważywszy na to, że inni ludzie nie dali się wciągnąć w tę bajeczkę i dobrze się bawili, kiedy my zastanawialiśmy się nad tym, jak to trzeba trzymać się zasad i kiedy wreszcie zdobędziemy pieniądze, ustawimy się w życiu i będziemy mogli mieć kobietę. Tę bajeczkę odrzuciliśmy - i odżyliśmy. Teraz czas na tę drugą.

Myśląc o swoich związkach doszedłem do wniosku, że w głowie mam cały pakiet instalacji wyniesionych głównie z kościoła (wybacz, że nie z dużej litery ;]) oraz z romantycznych filmów, gdzie miłość była celem samym w sobie. Tak tak, ilu to facetów czekało latami za kobietą, uciekało z więzienia, by się z nią spotkać i wieść wspólne życie (co za bzdura, jaka laska będzie czekała na ubogiego przestępcę, kiedy może się dobrze bawić?), itp, itd.?

Kiedy ja czy Ty w końcu osiągamy związek, bo już nauczyliśmy się, jak zdobyć kobietę, to wtedy co? No nic, pozostaje nam perspektywa dzieci, nudnej pracy i zastanawiania się, czy lepiej zdradzić czy może skończyć związek. Energia znika, a Ty zastanawiasz się: gdzie ona, k****, się podziała? Bo nadal jesteś dzieciakiem z deficytem - wiesz, jak poderwać dziewczynę, ale nie wiesz, po co będzie Ci ten związek, co możesz z nim zrobić.

Zmierzam do tego, że narzucono nam kolejne ograniczenie, o którym tutaj nie rozmawiamy. To ograniczenie to społeczna rola żony/męża, dziewczyny/chłopaka, narzeczonej/narzeczonego. Podejrzewam, że większość ludzi ma dobre intencje i w te role wchodzi, nawet nie pytając drugiej strony, czy właśnie tak ma wyglądać to ich wspólne życie. Jest rola, każdy tak robi - no to siup! My też. A potem coś w związku nie gra, to już nie jest to samo, faceci zaczynają obrastać w tłuszczyk, kobiety czują się zaniedbane i szukają wrażeń gdzie indziej, itp, itd.

Czytałem wiele blogów tutaj, w których w momencie, gdy dowiedzieliście się, że laska jest już wasza "na zawsze", przestaliście o siebie dbać, zrezygnowaliście z hobby, zaczęliście spędzać cały czas wolny w domu na oglądaniu filmów. Tak działają te role, tak działa "ostateczny cel mężczyzny i kobiety na tej ziemi". Zdobyłeś kobietę, możesz już zrezygnować ze wszystkiego. Bo wszystko, co robiłeś, było podporządkowane zdobyciu kobiety.

Nie muszę mówić, że takie coś kończy się nieszczęściem obu osób i rozstaniem?

Być może nie odkryłem nic nowego, ale to wszystko to efekt moich przemyśleń z ostatnich dni. Siedzenie razem i podążanie za tą rolą jest bez sensu, tak nigdy niczego się nie zbuduje. Zaczynam rozumieć, dlaczego było mi źle, kiedy zaczynałem z kimś być. Broniłem się wszystkimi siłami przed tym, żeby nie musieć pełnić tej popierdolonej roli, w której nikt ze sobą o niczym nie rozmawia, z której nikt nie korzysta w pełni, w której znikają ambicje obu osób na ciekawe życie. Coś mi się wydaje, że tak wygląda większośc związków. I coś mi się wydaje, że do niczego one nie prowadzą. Jasne, każdy chce dobrze i żyjemy dla drugiej osoby, miłość, piękno i w ogóle szczęście wszelakie.

Myślę nad rozwiązaniem. Chcę zrobić tak, byśmy rozwijali się razem, mieli ambicje, plany, sensowne plany, żebyśmy byli drużyną. Trzeba wyjść z marazmu z znaleźć punkt zaczepienia, rzucić się w to życie z kimś w ten sam sposób, w jaki Ty czy ja zaczynaliśmy podrywać panienki. Wspólny rozwój, gdzie nie ma nudy. Ciekawa koncepcja, ale i trudna sprawa. Niedługo zacznę ją wcielać w życie. Zobaczymy, czy z tą osobą się to da, czy ona za tym pójdzie. Trzymajcie kciuki.