Nie twierdzę, że się nie znacie i doceniam Wasze doświadczenie. Jestem po rozmowie, bardzo długiej, szczerej, intensywnej ale i spokojnej mimo wzruszeń rozmowie. Mogę Wam z całą pewnością powiedzieć, że wróciliśmy do siebie. Pomieszkamy jeszcze jakiś czas osobno aby wyciszyć emocje i przystępujemy do pracy nad odbudową związku z tym, że na solidniejszym fundamencie. Ze szczególnym naciskiem na szacunek i rozwiązywanie problemów poprzez rozmowę, szczerą, spokojną, taką że się słucha i analizuje, a nie odbija piłeczkę.

Wiem co powiecie, że to i tak jebnie po tygodniu, miesiącu, roku. Powiem tak, wszystko i zawsze może jebnąć. Będę się z tym liczył, że może się to skończyć. Jestem jednak mądrzejszy o pewne błędy, ona też i najważniejsze jest to, że odnaleźliśmy porozumienie i siły aby przeciwstawić się problemom. Jak to będzie zobaczymy. Nie mam do siebie żalu, że spróbowałem.
Jedna tylko rzecz jaką zauważyłem, a która miała niemałe znaczenie - oprócz słuchania o moich błędach wskazałem też całe mnóstwo jej błędów i zaznaczyłem swoje momenty zwątpienia.

Wszystkim, którzy chcą walczyć o swój związek powiem, że warto podjąć krok czy dwa. Czasami warto schować dumę do kieszeni, nie tracąc przy tym na męskości. Co nie znaczy, że osoby tu piszące nie mają racji. Jednak każda sytuacja jest inna a i każdy człowiek jest inny.

Witam wszyskich po kilku tygodniach, sprawy ogólnie mają się dobrze. Dziewczyna jest zadowolona, jak to powiedziała, teraz ją bardziej widzę, szanuję i dbam, powiedziała że czuje sie przy mnie kobieco, czego wcześniej przez moja rutynę jej brakowało. Popelniałem masę błędów, myślałem że jak jestem z laską 3 lata i mieszkamy razem to, że juz tak będzie zawsze i się nie starałem. Teraz staram się raz w tygodniu zagwarantować jej jakies wyjście na kolacje chociaż. Nie mieszkamy razem ale rozmawialiśmy ostatnio, usłyszałem, że ona podjęła decyzję, że zamieszkamy razem, chce tego, ale jeszcze za wcześnie, powiedziała, że to kwestia miesiąca, dwóch. Ogólnie jestem na nieco straconej pozycji, muszę uważać, żeby nie popełnić kolejnego błędu. Musze sie starać. Wkład nie jest równomierny ale nie jest tez tak, że latam a ona siedzi. Był moment mojego zawahania, usiadła wtedy ze mną i powiedziała przez łzy, że nie chce mnie stracić. Często mówi i pisze że kocha, sama z siebie. ja staram się dawać więcej swobody i sobie i jej. Chciałbym z nia ponownie zamieszkać ale nie naciskam, wierzę że sama to w którymś momencie zaproponuje. Przed nami współne święta, jestem zaproszony do jej rodziny. Ona sama dzisiaj nocuje u mnie (czasami ja u niej, czasami ona u mnie). Powiedzcie mi chłopaki co mogę zrobić, żeby zatrzeć te moje błędy z wcześniej ale żeby powoli odzyskiwac kontrolę nad tym związkiem. Na ile mogę sobie pozwolić, a czego się wystrzegać. A i jeszcze jedno, robi się o mnie zazdrosna powoli coraz bardziej. Pyta z kim rozmawiałem przez telefon lub gdzie byłem. Uznaję to za dobre symptomy bo wcześniej miałem wrażenie że jest obojętna. Kontakt generalnie najczęściej wychodzi z jej strony, ja przeważnie odpisuje lub oddzwaniam. Oczywiście moja wada jest to że czekam na ten kontakt. Pod tym względem jestem needy... Jak to zmienić? Co poradzicie? Pozdrawiam.