Dni, miesiące, lata płyną. Czasami tylko przebłysk przypomni jakieś emocje, jakieś uczucia, stany które wryły się we mnie wcześniej. Lubię się w nie wsłuchać, delektować się nimi. Choć w smaku są różne, ale to ważne, że są moje, że są prawdziwe, twarde, szorstkie, ostre.

Czasami wracam do nich, gdy robi się przeraźliwie nudno, gdy zabawa, która wokół się toczy jest mi znana z autopsji i znam jej finał. Chodzi mi o te wszystkie momenty w życiu, gdy ludzie nie są sobą, lecz grają swoje role, bądź tak łatwo łapią się na proste manipulacje swoich partnerów, szefów, członków rodziny, kolegów, ewentualne sami manipulują swoich partnerów, szefów, członków rodziny, kolegów, siebie. Te gry, których na świecie jest od chuja i ciut, ciut. Te niewiele wnoszące gierki (prócz zamętu) powodują, że coraz częściej chodzę swoją drogą. Chodzę z dala omijając towarzystwa w których muszę udowodnić swoją wartość przez status, posiadanie, czy wchodząc w jakieś inne formy wyścigów, które znam i w których wygrywają właściwie tylko organizatorzy, wkładając przysłowiowego chuja w zawodników goniących miraż o wygranej, ku ubawie jury. Nie dotyczy to wiadomo wszystkich wyścigów, czasami stawka jest realna, tak, jak szansa na sukces - ale to zdanie kieruje tylko dla Panów czepialskich, lubiących wspomnieć pod tekstem o dniu, że są też noce, reszta wie, że po nocy, przychodzi dzień, że to oczywiste.

Co do tych złych emocji. Jedyna rzecz, której mogę żałować, to ta, że tak długo wahałem się z naciśnięciem przycisku "delete", naciśnięciem spustu. Co do tych dobrych. Chowam je, jak największe skarby, bo dają mi siłę, energię i wiarę w to, że życie choć często banalne, cyniczne i brudne, potrafi stać się cudowną przygodą. A staje się takim, o ile wychodzimy mu naprzeciw pamiętając, że warto mieć też samemu coś do zaoferowania.

Pozdrawiam.