Też tak miałem, że desperacko poszukiwałem tego uczucia miłości. Bo kojarzy się z bezpieczeństwem emocjonalnym jakiego nie miałem... Potem uświadomiłem sobie, że winny jest temu ojciec, przypomniałem sobie jak chciałem być blisko niego. I tak ta potrzeba emocjonalna się utrzymywała, dopóty sobie tego nie uzmysłowiłem.

Piszesz, że boisz się zaangażowania. Sam sobie odpowiedz na pytanie czy to pomaga Twojemu szczęściu czy nie. Bo niestety nie zostaliśmy zaszczepieni na lęk przed odrzuceniem i zranienie. Chodzi mi oto, że ludzie się rozstają i jest to normalne (rozmijają się w oczekiwaniach, charakterach, przestają się sobie podobać). Nienormalne jest to, że chcesz zrobić z siebie kamień, który nic nie czuje. A takie podejście, musisz przyznać, będzie Ci utrudniało opłakiwanie straty.
Większość negatywnych emocji dotyczy tego, że chcesz sobie coś, lub kogoś zawłaszczyć dla siebie. A świat jest zmienny. Dziś jesteśmy jutro nas nie ma. Podobnie z miłością, czy uciechą z powodu zakupionego auta - wszystko przemija. Należy to zaakceptować dla własnego zdrowia.
Najprawdopodobniej to Cię zniechęca do wejścia w związek. Czyli świadomość, że byt (każdy) nie jest wieczny. I to odpiera Ci pewność i poczucie bezpieczeństwa.
Trzymam kciuki, bo lubię właśnie takie blogi a nie drążenie, ładny, bogaty, sławny inaczej nie masz szans.

Ciekawe przemyślenia,

"W sensie zakochuje się bardzo szybko a może to zauroczenie, no ale w każdym razie jest to taka kotwica która mnie blokuje do dalszego działania."

Mam dokładnie tak samo... zacząłem swoją przygodę z uwodzeniem i już od razu zauroczyłem się w koleżance z uczelni...
Coś sobie ubzdurałem, że ją kocham etc, ale tak naprawdę jakbym miał być już z Nią w związku to przychodzi ta blokada...lęk
Kiedy ona nie chce, woli zebysmy byli tylko przyjaciolmi to ja wtedy bardziej jej chce dla siebie. Z kolei gdyby już się zgodziła, poczuła coś do mnie naprawdę to bym może nawet trochę stresował się całą sytuacją, bo nie byłem w takim związku z dziewczyną i to dla mnie nowość.

Czasem tak rozmyślam czemu ze mnie taki palant i dalej o Niej myślę, kiedy jest tyle innych na świecie. Przebywając z Nią myślałem tylko jak tu doprowadzić do seksu...
Sensownym się jednak wydaje poznawać inne, a tą zostawić jako przyjaciółkę(nie muszę urywać kontaktu całkowicie) więc całkiem ciekawie, bo najpierw do Niej podbijałem, a teraz mam jeszcze z tego bliską osobę.
Zamierzam teraz po tych popłenionych błędach, poznawać nowe dziewczyny, ale nie spinać tak od razu tylko podchodzić z dystansem. Wiem, że wtedy są o wiele większe szanse na sukces i dziewczyny same będą chciały czegoś więcej. Uważam, że z początku traktowanie to jako fun jest okej, bo nie targają wtedy człowiekiem emocje i odnosi się same korzyści.
Mam 20 lat i też nie chcę być w związku jeszcze...chcę poexperymentować w życiu, pobawić się(oczywiście nie krzywdząc nikogo) bo jestem młody, a uczepienie się jednej dziewczyny do końca życia jest słabą opcją...
Tyle ode mnie. Pozdrawiam