Myślę, że muszę w końcu to napisać, żeby mieć zebrane do kupy myśli i żeby ewentualni czytelnicy mieli świadomość jakie iluzje i inne przyprawy gotują się w tym kociole między moimi uszami.

Ostatnio koleżanka z grupy zaproponowała mi, że po świętowaniu sesji mogę wpaść do niej na noc. I wtedy zacząłem myśleć o czymś, o czym chyba do tej pory nie myślałem. O tym, że mając moje naście, ale za parę miesięcy dzieścia lat wciąż jestem prawiczkiem, co w zasadzie w Polsce jest "wynikiem" nieprzeciętnym. Statystyka niby statystyką, ale ja generalnie mam taką paskudną cechę charakteru, że staram się być najlepszy, a już na pewno nie być poniżej średniej i jakoś tam mnie to zaczęło męczyć.
Inna rzecz, że boję się tego ewentualnego pierwszego razu o ile do niego dojdzie - bo co, nie stanie mi, albo skończę zanim zacznę i co moja potencjalna partnerka sobie o mnie pomyśli? A nuż mnie wyśmieje i później obgada z koleżankami?
Trochę mnie to męczy bo już jednak większość ludzi w moim wieku ma to za sobą, a ja ze względu na moje dość poważne i restrykcyjne podejście do seksu sprzężone z brakiem faktycznej atrakcyjności mam to jeszcze przed sobą. Nie jest jednak tak, żebym nie mógł przysłowiowego kija nigdzie zamoczyć - miałem przez pół roku dziewczynę, szóstka w mojej skali, ale była dziewicą, a ja czułem podskórnie, że to nie to więc nie chciałem jej później ranić. Wiem cały opis wygląda surrealistycznie głupio, jednak w szkole średniej ludzie jeszcze nie takie durnoty robią, a ja po prostu... ugiąłem się pod presją społeczną byle z kimś być.
Musiałem to z siebie wyrzucić bo mnie to ostatnio dręczy,wpływa na moją pewność siebie i atrakcyjność. Nie wiem, czy nie przestawia mi się parę klapek w mózgu układając się w napis "DESPERAT".
Zaznaczam, że do tej pory jakoś specjalnie mocno na stracie cnoty mi nie zależało - zawsze chciałem to zrobić z osobą, którą pokocham i choć podobałem się kilku dziewczynom, to ta która podobała się mi to wspominana w starszych blogach Cebula, przy której byłem na fazie nie rozumienia niczego z podrywaj i bycia półpieskiem.

Inna rzecz: mój wygląd. Jestem chudy, noszę okulary i lubię się ubierać w koszule, dżinsowe spodnie, adidaski. Mam wrażenie, że ludzie którzy mnie poznają od razu, z automatu uznają mnie za nudnego, męczącego, nieciekawego. Nie wiem czy to kwestia samospełniającej się przepowiedni i negatywnej afirmacji, czy tak naprawdę jest, ale miałem kilka sytuacji, w których ludzie mi mówili, że wydawałem się być okropny, a okazałem się zajebisty. Faktem jest, że boję się swojego wyglądu i mam wrażenie, że atrakcyjna dziewczyna widząc iż podbijam do niej pomyśli sobie nie:
-Łał, atrakcyjny i pewny siebie.
A raczej:
-Łoo, jaki desperat.

Szczerze, nie wiem na razie jak sobie z tym poradzić. Niemniej widzę i akceptuję istnienie problemu. Nie jest to jedyne co psuje moją wewnętrzną moc. W Gimnazjum i Liceum miałem paskudne klasy i gdyby nie to, że w Gimnazjum znalazłem kilku przyjaciół, których mam do dziś, to pewnie wciąż byłbym zamkniętym w sobie, bardzo nieśmiałym i ponurym chłopaczkiem. Od małego dzieci traktowały mnie inaczej, nie do końca wiem z jakiego powodu i zawsze byłem dręczony przez "kolegów" z klasy. Na pewno sięto na mnie odbiło. Teraz na studiach, gdzie ludzie traktują mnie normalnie, a nawet pozytywnie musiałem się do tego przyzwyczaić. Tak bardzo mnie to zaskoczyło, iż nawet się zastanawiałem, czy nie mam jakiejś toksycznej osobowości
Dodatkowo mam w rodzinie osobę, która nadużywała alkoholu, co też w jakiś sposób odczułem.
To są główne rzeczy, jakie czynią i czyniły mnie słabym. Nie ma sensu zagłębiać się w szczegóły, skoro nikomu się ich nie będzie chciało czytać. Myślę że to dobry moment żeby skończyć, więc kończę. Ja, człowiek niespokojny, który długo zasypia i często czuje pustkę, taką dławiącą ranę gdzieś na klatce piersiowej.

Nie, jednak nie skończę bo to mi o czymś przypomniało- trochę dręczy mnie myśl, że nie piszę opowiadań. A nie piszę ich, bo... boję się, że słabo piszę i w ten sposób koło sięzamyka. Czuję, że muszę to robić, a w swoim życiu nie napisałem zbyt wiele zamkniętych historii. Ten lęk przed pisaniem chyba nie jest normalny, choć czytałem bardzo ciekawy artykuł na ten temat i o dziwo nie jest to tylko mój problem, ale też wielu prawdziwych pisarzy. To się bierze chyba stąd, że miałem zawsze przynosić do domu same 5 i chyba stałem się perfekcjonistą, co odkryłem teraz na studiach, bo po latach lenistwa w szkole średniej i wcześniej zwierzyńcu wziąłem się za siebie i zauważyłem parę rzeczy. Dzięki, że to przeczytałeś kolego, masz jakąś mądrą radę to mnie nią poczęstuj, bo jestem głodny z głupoty.