Pewnie myślicie, że napiszę o tym jak sporty walki dobrze rozwijają. Dodają pewności siebie, polepsza bardzo sprawność fizyczną. Oczywiście tak, ale napisać chcę o czymś zupełnie innym. Z góry uprzedzam, że ten post nie wprowadza nic nowego. Jest w pewnym sensie wyrzuceniem z siebie, tego wszystkie co chodzi mi po głowie.

W ostatnim czasie nachodzą mnie różne myśli na temat uwodzenia. Zauważyłem różne, ciekawe podobieństwa pomiędzy podrywem, a innymi sferami życia. Od jakiegoś czasu trenuję sporty walki. Pamiętam to uczucie gdy przyszedłem pierwszy raz na trening. Byłem tam najmłodszy i najdrobniejszy. Bałem się, że zostanę wyśmiany, albo że mocno oberwę.
Musiałem długo się motywować aby pójść na ten pierwszy i jak się okazało najważniejszy trening. Tak samo miałem z podrywem. Siedzenie w domu. Czytanie wielu artykułów, blogów.
W głowię mnóstwo informacji. Niestety miałem strach wyjść z domu, ruszyć na miasto i próbować poznać jakąś śliczną dziewczynę. Bałem się tego co o mnie pomyśli, jak oceni mój wygląd, czy nie narobię se wstydu. Jak się okazało w życiu nie jest tak źle, jak w naszych wyobrażeniach.
Jednym z najważniejszych kroków jakie zrobiłem to pierwsze, samotne wyruszenie na podryw. Od tamtej pory jest coraz lepiej. Zawsze byłem leniem który uważał, że najważniejsze są teorie, a praktykę kiedyś nadrobię.

Całe szczęście poglądy się zmieniają. Jakiś czas temu postanowiłem, że każdą przeczytaną rzecz muszę wypróbować kilkakrotnie w terenie. Dopiero potem szukać nowych technik. Okazało się, że najważniejsze to przekroczyć próg domu z nastawieniem na udany podryw. Ważne też było, aby nie nastawiać się na to, że dzisiaj muszę kogoś poznać. Wiadomo, bywają lepsze i gorsze dni.
Lepiej nie dawać sobie nie potrzebnej presji.

Wracając do sportów walki, to największy lęk miałem przed sparingami. Nie wiedziałem co mnie czeka. Czy mocno oberwę, czy coś mi się stanie, czy przeciwnik będzie ze mnie drwił. Moment w którym mam zmierzyć się z oponentem. Uczucie bardzo podobne do tego, kiedy mam podejść do ładnej dziewczyny. Co ciekawe po pierwszych sparingu miałem ochotę na następny. Nie mogłem doczekać się tego, kiedy znowu będę mógł wypróbować to co się nauczyłem. Oczywiście z podrywem było tak samo. Wielki strach przed pierwszym podejściem. Miliony wymówek. Podszedłem. Olała mnie, ale miałem ochotę na następne podejścia. Z każdym podrywem było coraz łatwiej. W mojej głowie było coraz mnie wymówek. Myślałem natomiast nad tym co wypróbować w danej chwili. Każdy sukces motywował mnie coraz bardziej i bardziej, a porażki do których przywykłem, uczyły lepiej niż jakikolwiek artykuł.

Oczywiście podryw można porównywać do naprawdę wielu rzeczy. Ja skupiłem się na odczuwanym strachu. Czytałem ostatnio dosyć sporo o tak zwanej strefie komfortu.
Zauważyłem, że wszystkie najciekawsze rzeczy z mojego życia. Takie które pamiętam do dziś, spowodowane były tym, że pokonałem strach i wyszedłem poza strefę komfortu.
Myślę, że dzieje się tak, ponieważ jesteśmy przyzwyczajeni do pewnych zachowań w danych sytuacjach. Bez próby zachowywania się inaczej, człowiek stoi w miejscu. Strach najczęściej staje nam na drodze do szczęścia, do tego ciekawszego życia. Więc nie bójmy się wychodzić poza strefę komfortu. Myślę, że jeżeli ktoś coś trenuje, to z pewnością zrozumie o co mi chodzi.

Pozdrawiam.