Prze te kilka tygodni wcale nie było łatwo i chodziłem z tak spuszczoną głową że nosem ryłem po ziemi. To był okropny czas i nikomu nie życzę żeby musiał przechodzić przez coś takiego. Mordęga okropna która powodowała iz każdy problem który napotykałeś w życiu codziennym wydawał się być kolejnym gwoździem do trumny.
Wyobraź sobie 7 lat chodzenia do kina na komedie romantyczne, zero koleżanek i kilku kolegów, zazdrośc nawet o moją siostrę, wszystko robione według określonego schematu który nakreśliła ona, praktycznie zero swobody w podejmowaniu decyzji, monotonię i nudę. Każda próba spontaniczności wiązała sie z podejrzeniem że zrobiłem coś złego i chcę to albo zatuszować albo sprawić żeby było fantastycznie zanim ona sie dowie o tym co przeskrobałem. Po kilku takich akcjach odpuściłem sobie tą spontaniczność bo męczyły mnie pytania jak na przesłuchaniu jakimś. Poprostu będąc w takim związku byłem całkowicie zaślepiony i pamiętałem tylko te fantastyczne chwile, żyłem złudzeniem że uda mi się zmienić ten stan rzeczy i doprowadzić do tego co było jeszcze kilka lat temu.
Teraz robię co chcę i ubieram sie jak chcę Mam ochote iść na piwo wieczorem do knajpy to idę i wiem ze nikt mi nie będzie robił wyrzutów z tego powodu, ide do kina nareszcie na film jaki chcę zobaczyć ja Ona sprawowała całkowitą władzę, tak to teraz wygłada. Nareszcie czuję sie wolny i teraz wiem jak bardzo byłem duszony przez nią... Poprostu po przeczytaniu większości artykułów Gracjana otwierają sie oczy i stwierdzasz że 95% ich treści to prawda. Ale najpierw musisz dostac kopa w tyłek żeby sie ocknąć i pozwolić żeby ta prawda do Ciebie dotarła. Gdyby mi ktoś rok temu podesłał link do tej strony to bym sie tylko roześmiał i powiedział że to jakies głupoty i nie będe ich czytał :) Tak samo zareagował teraz kumpel będący "szęśliwym narzeczonym" jak mu podesłałem link...

Wiesz E3 pierwsze lata nie były takie złe... Po pewnym czasie straciłem czujność i kontrole, zaczynałem popełniać coraz więcj błędów. Wmawiałem sobie że to ja sie muszę zmieniać dla niej bo inaczej odejdzie, znajdzie innego takiego jakiego chce, więc ja się stawałem inny żeby jej było dobrze. Bardzo mi na niej zależało i wydawało mi sie że to jedyna droga żeby ją ztrzymać przy sobie. Oczywiście że wina moja bo nie umiałem zapanować nad tym co sie działo. Kumpel mówił mi jak to wygląda z jego punktu widzenia (oczywiście teraz wiem że był właściwy) to zaprzeczałem mówiąc że ona taka nie jest, nie znasz jej tak dobrze jak ja i jest naprawdę tą jedyną.  
Źle mi z tym że tyle czasu to trwało zanim sie rozpadło i na początku nawet żałowałem że zobaczyłem tego sms'a. Myślałem lepiej było nie brać tego telefonu do ręki, ale teraz bardzo sie cieszę że akurat to ja go miałem w ręku...

Cztery lata to też kawał czasu, nie ma co... Ja miałem tą garstkę przyjaciół która została i oni mnie wspierali, spędzali ze mną wieczory (bo wiadomo one zawsze są najgorsze), nie paprali tematu, nie moralizowali, nikt nie powiedział "a nie mówiłem/mówiłam", nie gnoili jej za to co zrobiła i cieszę się bo nie lubie kiedy takie rzeczy mają miejsce. Dzięki nim naprawdę było mi dużo łatwiej. I tak jak piszesz chriss, była ta sinusoida, ale zobaczysz że z czasem będzie miała coraz mniejsze amplitudy. Tylko znajdź sobie jakieś zajęcie, nie siedź i nie rozmyślaj nad tym co było. Czasu nie cofniesz...

Monotonia. Praca, studia, spotkania ciagle o tych samych godzinach i zabieganie. Wszystko wg schematu który ukształtowany został przez wyścig szczurów. Pewnie że wiedziałem iż coś jest nie tak i wmawiałem sobie że robię cos dla poprawy, a to przynosiło odwrotny skutek bo moje włażenie jej do tyłka tylko pogarszało przecież sprawę.
Co dalej? Nie spotykamy się, utrzymujemy kontakt sms/mail. Ja robię to na co mam ochotę o dowolnej porze i czuję sie naprawdę duzo lepiej Dziś idę na imprezę wreszcie się wybawić tak jak dawno tego nie robiłem A ona wiem że wszystko organizuje według podobnego schematu kiedy byliśmy razem...