Zacznę bez zbędnych wstępów.
Gdybym był na tyle dobry, by zasługiwać na miano uwodziciela, mój wpis wyglądałby pewnie następująco:

Jadąc autobusem dostałem numer od HB7.

Jednak ponieważ jest to mój pierwszy domyk z numerem opiszę go dokładniej. Sam widzę w swoim działaniu parę błędów, Wy pewnie zauważycie kilka kolejnych. Trudno, podobno najlepiej uczyć się na własnych błędach.

Był zimny, styczniowy dzień. Stałem na przystanku czekając na PKS, który zawiezie mnie na uczelnię. Gdyby nie to, że byłem zmarznięty i śpiący, można by powiedzieć, że byłem w dobrym humorze (tego dnia miałem iść na studniówkę jako osoba towarzysząca). Autobus spóźniał się niemiłosiernie, czekałem na niego prawie godzinę. W tym czasie na przystanku wywiązała się rozmowa: ludzie zaczęli narzekać, „jak te autobusy jeżdżą, rozkład to jedno, a rzeczywistość co innego, i ci kierowcy tak bezkarnie się mogą spóźniać, a tu ludzie czekają, żeby do pracy jechać, ehh, w tym naszym państwie to…”. Bardzo typowa dla Polaków rozmowa polegająca na narzekaniu na wszystko dookoła. Naszła mnie taka refleksja: gdyby ten autobus się nie spóźnił, to pewnie nikt by się nie odezwał, wszyscy stali by zajęci swoimi myślami. U nas w kraju już tak jest, że najlepszy temat to marudzenie i narzekanie.

W końcu przyjechał autobus. Były w nim dwa wolne miejsca: koło jakiegoś starszego gościa i dalej, koło ciemnowłosej HB7. Minąłem dziadka i usiadłem koło niej. Złamałem regułę 3 sekund o jakieś 40 sekund (tyle czasu zajęło mi zdjęcie torby, czapki, szalika, rozpięcie płaszcza). Myślę sobie, zobaczymy co będzie, jak zagadam tak jak ludzie na przystanku. No to zaczynam: „Strasznie się ten autobus spóźnił, masakra, o której powinien być wg rozkładu?” (nie pamiętam dokładnie słów, ale cos w tym stylu powiedziałem;). W odpowiedzi dostałem informację o której odjeżdża PKS. Sucha, czysto informacyjna odpowiedź. Chwila przerwy. Zwykle, gdy spotykałem się ze sztywna reakcją, odpuszczałem. No i zwykle gówno mi z tego przychodziło. Próbuję znowu:

- Słyszałem, że zmienił się tez rozkład busów, masz może ten nowy?
- Nie, nie mam, wiesz, ja rzadko tędy jeżdżę.

Na to czekałem. Pociągnąłem to dalej, zacząłem gadać, że ja niestety jeżdżę codziennie, bo na studia. Zaczęła się rozmowa (nie w znaczeniu: pytanie – odpowiedź, tylko normalna rozmowa;), dowiedziałem się, że chodzi jeszcze do szkoły średniej, a dzisiaj jedzie do znajomych. Coś tam pożartowałem, że na wagary się chodzi. Nawet fajnie mi się z nią rozmawiało, ale po pewnym czasie zauważyłem, że to do niczego nie prowadzi. Ot, taka wata nudowa, gadanie o pierdołach. Taką rozmową nie zbuduje się żadnego porozumienia.

Z pomocą przyszedł mi kalendarz, który kierowca miał zawieszony koło siebie, z dużym zdjęciem jakiejś modelki. Była co prawda ubrana, ale i tak mi się przydała. Mówię, wskazując głową na kalendarz:
- Wiesz, ja to nie rozumiem tych facetów: po co oni sobie wieszają zdjęcia rozebranych panienek? Co, żon w domach nie mają?
- Ale przecież ona jest ubrana…
- Tak, ale… - zaczęła się rozmowa, w ilu to kserach, warsztatach i tym podobnych miejscach faceci sobie wieszają takie rozebrane plakaty. Stąd przeszliśmy na tematy damsko-męskie, stwierdziła np. że faceci są prości (w znaczeniu przewidywalni). Szybko zorientowałem się, że zmiana tematu była dobrym pomysłem: niemal od razu wzrosło jej zaangażowanie, widać było, że ta rozmowa naprawdę jej się podoba. Było przy tym sporo śmiechu i żartów.

Zbliżaliśmy się do mojego przystanku. Przez całą dotychczasową rozmowę niemal wcale się nie stresowałem – może trochę przy otwarciu, ale kiedy już zaczęliśmy gadać lęk wyparował i pojawiła się… po prostu frajda;). Myślę sobie: zapytam o numer, co mi szkodzi, najwyżej go nie dostanę. Więc mówię, wyciągając telefon:
- Wiesz, dobrze mi się z tobą rozmawia, chciałbym to jeszcze kiedyś powtórzyć. Wpisz mi swój numer telefonu, to się odezwę.
I tu moje zaskoczenie: zero oporów, zero wahania, wyglądała, jakby czekała, kiedy w końcu o to zapytam. Dopiero wtedy dowiedziałem, jak ma na imię (wcześniej sam też się nie przedstawiałem). Na zakończenie powiedziałem jeszcze, że mi ma postawić piwo, jeśli z kolokwium nie dostane 5, bo miałem się uczyć w autobusie, a ona mnie zagadywała. Znowu śmiech, a przy okazji punkt zaczepienia do następnej rozmowy;). Pożegnałem się i wysiadłem.

Zadzwoniłem regulaminowo po weekendzie, w poniedziałek. I niestety zjebałem. Byłem lekko podenerwowany, co pewnie wyczuła w moim głosie. Powiedziałem, że jest mi winna piwo, bo wykładowca przełożył sprawdzian, czyli nie dostałem tej piątki ;p. Chciałem się umówić na następny dzień, powiedziała, że nie bardzo może i że lepiej pod koniec tygodnia. Ok., myślę sobie, może się dużo uczy, powiedziałem, że jeszcze zadzwonię i zakończyłem rozmowę. Trwała nieco ponad minutę.

Zadzwoniłem w czwartek, bez odzewu. Dobra, może ma wyłączony telefon albo cholera wie co. Odczekałem do następnego wtorku, jednak też nic z tego. Odpuściłem.

Konkluzje: Moim zdaniem interakcja w autobusie była dość dobra, zapomniałem tylko (albo „aż”) o kinie. Mimo wszystko dobrze się gadało i widziałem, że ona też tak to odbiera. Zjebałem telefonem, mianowicie rozmawiałem za krótko, zbyt szybko próbowałem się umówić, i grzech główny: prawdopodobnie dający się wyczuć brak pewności siebie w głosie. Przez minutę rozmowy popsułem wszystko, co wcześniej zbudowałem.

Pewnie niektórzy powiedzą, że analizuję jakby to było niewiadomo co, a tymczasem to zwykły numberclose. I mają rację. Jeśli jednak ktoś się pokusi o konstruktywna krytykę, będę wdzięczny;)