Przyznać muszę, że mocno zżyłem się ze stroną www.podrywaj.org. Kierując się spisanymi tu zasadami zdołałem otworzyć się nie tylko na płeć przeciwną, ale również na wszystkie osoby w moim otoczeniu. Nie, nie jestem tak szczęśliwy, jak jeszcze przed rokiem, kiedy miałem całkowicie wyjebane na każdego innego człowieka. Nie potrzebowałem wtedy do szczęścia ani kolegów, ani dziewczyny. Ale te potrzeby wreszcie się zmieniły, a Wasza strona pomogła zmienić się mi. Przynajmniej w pewnej części. Czuję się już zdecydowanie bardziej lubiany, choć zawsze biorę pod uwagę, że może to być jedynie kolejna iluzja. Z dziewczynami wychodzi połowicznie, co zresztą możecie zobaczyć w moich wpisach. Nie boję się już okazywać im swego zainteresowania, choć na razie nie spotkałem się z podobną reakcją.

Wydaje mi się, że większość z Was trafiła tu w innych okolicznościach niż ja. Mieliście już kiedyś dziewczyny, które z tego czy innego powodu Was rzuciły, i chcieliście nauczyć się, jak poderwać inne. Jeśli chodzi o mnie, było zupełnie inaczej. Nie mam bowiem żadnego doświadczenia w intymnych kontaktach z laskami, nawet tak banalnych, jak całus w czółko. A przecież nie jestem w żadnym razie aseksualny. Jeśli jesteście ciekawi, w jaki sposób zdołałem powstrzymywać swoje naturalne potrzeby przez cały okres dojrzewania, czytajcie dalej. Jest to opowieść nie tylko ku Waszej ciekawości, ale też ku przestrodze tym, którzy nie chcą, by ich bliscy w pewnym momencie (tak jak ja w sierpniu) zdali sobie sprawę ze swojego zmarnowanego żywota.

W wieku około 11 lat, jak każdy normalny chłopiec złapałem się na tym, że przez myśl przebiegło mi po raz pierwszy "Ale ta koleżanka ma nogi/cycki/dupę... aż chciałoby się dotknąć...". O ile dobrze pamiętam, z początku ostro mnie to zaniepokoiło. No bo jak to tak - dotykać inne osoby? No, jeszcze rozumiem jakieś buziaki, które mama i tata czasem sobie dają. Ale tak bezczelnie macać, wpychać się z językiem do buzi (wtedy jeszcze nawet przez myśl by mi nie przeszło, żeby gdzie indziej ten język mógł trafić)... brrr! Nie, nie chodziło o to, że nie wiedziałem, że to przyjemne. Wiedziałem, a raczej domyślałem się tego, natura i mnie nie oszczędziła fantazji seksualnych. Ale nie mogłem pojąć, jak tacy facet i dziewczyna mogą rano po seksie spojrzeć sobie w oczy i w miarę swobodnie rozmawiać o pogodzie, skoro jeszcze w nocy dyszeli i jęczeli sobie prosto w twarz jak jakieś zwierzęta. Masturbacja? Owszem, jeśli nikt nie widzi. Choć do dziś pamiętam przerażenie, jakie wywołał u mnie widok jakiegoś białego, śmierdzącego świństwa na penisie i pościeli. Brak wszelkiej edukacji seksualnej zarówno w szkole, jak i w domu, drogie dzieci...

Nie za bardzo odnalazłem się w gimnazjum i szybko stałem się dość aspołeczny. Nie, nie było to żadne totalne wyalienowanie, ale po prostu nie chciało mi się spotykać z klasą poza lekcjami. W ogóle jakoś życie szkolne nic dla mnie nie znaczyło w porównaniu do komputera. W takich warunkach ciężko było zarywać do jakiejkolwiek dziewczyny. Zresztą wstydziłem się ich, tym bardziej później, kiedy wszyscy zdążyli się już przekonać, że pod względem relacji damsko-męskich wciąż jestem na poziomie "baby są głupie". Nachalne ponaglania ze strony rodziny co do znalezienia partnerki dodatkowo mnie do tego zniechęciły. Powiedziałem sobie jasno: nie potrzebuję do szczęścia nikogo. Obejdę się bez seksu, masturbacja (choć wtedy jeszcze tak tego nie nazywałem, w ogóle uznawałem to za swoje osobiste zboczenie, a nie powszechne w świecie zjawisko) jakoś mi go zastąpi, a mieć dzieci i tak nie mam zamiaru. Rodzinka odpuściła, przekonana, że wkrótce zapomnę o tych swoich iluzjach i stanę się normalnym chłopcem. Nie spodziewali się chyba, że potrwa to aż tak długo.

Około drugiej klasy gimnazjum dostałem nagłego kopniaka religijnego. Nie pamiętam już dokładnie w jakich okolicznościach postanowiłem zostać księdzem. Genialny pomysł, nie sądzicie? Nie byłoby już wciskania żałosnego kitu o tym, że dziewczyny mnie nie interesują ("Gej!"), a byłoby już tylko "Podobają mi się, ale na mojej drodze życia nie ma dla nich miejsca". Teraz jak o tym myślę, to dopiero uświadamiam sobie, jak bardzo byłem wtedy pojebany.

Niestety, nowy katoglinx11 zapomniał, że katolicyzm to nie tylko grzeczne zapieprzanie do kościółka co niedziela i święto we mszy świętej, ale też ostre wyrzeczenia. W pewnym momencie jak grom z jasnego nieba: masturbacja jest grzechem. Wiem, każdy normalny facet po prostu parsknąłby na to śmiechem i totalnie olał, ale mnie wtedy to naprawdę mocno zaniepokoiło. Postanowiłem wydać "samogwałtowi" (ciekawe kto wymyślił tę debilną nazwę?) wojnę, całkowicie usuwając ze swego życia jakiekolwiek formy rozładowania napięcia seksualnego i wierząc, że mimo to będę w stanie normalnie funkcjonować.

I to właśnie na tym froncie ponosząca już od paru ładnych lat klęska za klęską Natura odniosła pierwsze totalne zwycięstwo. Nie zdołałem się powstrzymać nawet przez jedną noc. Na nic nie zdały się rozpaczliwe sygnały wysyłane przez mózg: "Pójdziesz do piekła!" - waliłem konia tak jak dotychczas, a nawet jeszcze częściej. Nie chciałem tego przed sobą przyznać, ale podświadomie coraz bardziej zaczynało mnie to wszakże nużyć. Dotykanie lasek jedynie w wyobraźni przestało mi już wystarczać, chciałem robić to naprawdę. Oczywiście o przełamaniu się i podrywie nie mogło być nawet mowy, na pewno nie na tym etapie. Na razie musiałem poprzestać jedynie na wciąż nieśmiałych marzeniach.

W międzyczasie rozpocząłem naukę w liceum. Nie kryłem się ze swoimi planami na przyszłość: mimo przegranej wojny z masturbacją wciąż byłem zagorzałym katolikiem, widzącym swoje życie jedynie w czarnej sutannie. Starałem się skrzętnie unikać tematyki miłosno-seksualnej, nieprzerwanie panicznie się jej wstydząc. Kościół był dla mnie wszystkim, zapewnieniem, że podjąłem dobrą decyzję, żeby prowadzić życie pozbawione miejsca na drugą osobę i osobiste instynkty. Ale i to się musiało zmienić.

Rządy Prawa i Sprawiedliwości uświadomiły mi, jak bardzo ukochany Kościółek miesza się w politykę naszego kraju. Kraju, który na skutek nieoczekiwanego przebudzenia patriotycznego stał się dla mnie czymś o wiele ważniejszym niż religia. Coraz ciężej było mi tolerować tak fundamentalne i bezdyskusyjne przeciwstawianie się związkom homoseksualnym, in vitro, eutanazji i aborcji. Do tego doszło zwątpienie w istotę tak biurokratycznego podejścia do spraw wiary. U progu trzeciej klasy liceum na skutek różnicy poglądów przestałem uważać się za katolika, choć do kościoła wciąż chodziłem. Oczywiście o zostaniu księdzem nie było już nawet mowy.

To musiało się przełożyć na mój stosunek do spraw seksu. Nie, wciąż miałem jeszcze przed sobą ostatnią klasę, już nie miałem tu szans na znalezienie kogoś odpowiedniego. Do zagadywania kompletnie obcych osób w żadnym razie nie byłem gotowy. Mimo to dałem znajomym do zrozumienia, że się zmieniłem, i chyba zaczęli mnie przez to bardziej szanować. Nie próbowałem nikogo zaprosić na studniówkę, choć i tak bawiłem się na niej świetnie - wreszcie, po raz pierwszy od tak dawna. Nawet zatańczyłem z jedną koleżanką, co jak dla mnie było wręcz milowym krokiem wprzód.

Nadeszły wakacje, podczas których zacząłem się zastanawiać, czy nie warto na studiach dokonać w sobie totalnej rewolucji i przynajmniej podjąć próby radykalnego otwarcia się na innych - zarówno koleżeństwo, jak i atrakcyjne laski. Podjąłem taką decyzję po sporządzeniu żałosnego w swych wynikach bilansu swej dotychczasowej młodości. Powiedziałem sobie "koniec". Koniec z olewaniem innych. Koniec z niechodzeniem na imprezy. Koniec z chorobliwym strachem przed alkoholem. Koniec z ignorowaniem ślicznych lasek. I koniec z Kościołem, którego, chyba trochę na wyrost, obarczyłem winą nie tylko za stan naszego kraju, ale też za moje zmarnowane lata młodzieńcze.

Ciąg dalszy znacie z moich licznych wpisów na tym blogu. Gratuluje tym, którzy dotrwali aż tutaj. Jest to bardziej skrót mojej młodości aniżeli opisanie wcześniejszych doświadczeń z podrywaniem, ale prawda jest taka, że wszystko to co opisałem miało ogromny wpływ na to, że teraz tak wytrwale szukam sobie partnerki. I, tak jak wspomniałem na początku, warto też zapamiętać objawy, jakie towarzyszyły wytworzeniu przez mój umysł iluzji co do świata, miłości i seksu. I stłumić ją w zarodku, zanim zniszczy najlepsze lata jakiegoś innego dzieciaka.