Niedawno narzekałem na to, że nie potrafię się "zakochać". Nie będzie to historia o moim złamanym serduszku, a raczej coś pouczającego dla mnie i może dla tych mniej ogarniętych w życiu. A więc od początku...

Nazwijmy ją Karolina. Poznałem ją w dość głupiej dla mnie sytuacji, jadąc autobusem ze znudzenia wyciągnąłem telefon i przeglądałem zdjęcia różnych osób na instagramie (w sumie nie wiem po co to mam) spodobała mi się jakaś szatynka. W trakcie oglądania zdjęć, zaczęła patrzeć na mnie i mój telefon dziewczyna siedząca obok mnie, nie wiedziałem o co chodzi.
Wypaliła tekstem "Ładna prawda?" Patrzę na nią i na laskę ze zdjęcia. Kurwa poczułem jakieś zażenowanie. Trochę się speszyłem, ale jej się chyba to spodobało. Dostałem numer.

Wiecie... Nie była takie jak inne (blablalbla) serio. 18 letnia laska, która żyła w pełni. Nie była próżną, laską która tylko liczyła lajki na instgramie i fejsbuku.
Była to bardzo inteligentna osoba. Miała pasję.
Pozytywna, uśmiechnięta, poczucie humoru podobne do mojego.

Najbardziej zdziwiła mnie jej chęć do życia. Nie wstawiała obrazków typu "Kurwa Poniedziałek" "Byle do piątku" itd...
Na wszystko miała czas, na naukę, pasję, spotkania ze znajomymi, sport, na swoją rodzinę i na mnie.

Była moją niańką. Nie chciało mi się odrobić pracy domowej-ona mi ją odrabiała. Nie rozumiałem czegoś-ona mi to wytłumaczyła. Ją to cieszyło.

Po najbardziej żmudnych zajęciach, potrafiła się cieszyć dziwne co? Ja właśnie tak myślałem, ale w pewnym momencie zrozumiałem, że JESTEM ŁAJZĄ I ZEREM.

Teraz jak tak myślę, to moje zachowanie było żałosne. Odrabianie prac domowych itd. Ja pierdole.
Zawsze powtarzała, że w facetach najbardziej kręci ją to, że "ma mózg". W sumie nie wiem dlaczego poświęcała dla mnie swój czas. Może to była jakaś misja?

Moje i jej życie to jedno wielkie przeciwieństwo. Ona dużo się uczy, ja tak średnio. Ona ma pasję, ja nie. Dużo czasu spędza z rodziną, ja nie. Ona stawia obowiązki, na pierwszym miejscu, dopiero potem przyjemności ja na odwrót.

Z nikim nie miałem tylu tematów do rozmów. Nie tolerowała chamskiego zachowania wobec pokrzywdzonych osób, tak samo jak ja (tutaj było podobieństwo). W mojej klasie ludzie są cwaniaczkami, i zawsze śmieją się z chłopaka który był właśnie pokrzywdzony, zawsze opierdalałem ich za to i dawali sobie spokój na jakiś krótki czas. Wiecie co ona zrobiła? Przyszła kiedyś po mnie do szkoły, i sobie rozmawialiśmy ja, ona i moi koledzy. Oczywiście, śmiali się z biednego chłopaka, ja już siły nie miałem. Ona przetłumaczyła im, że to beznadziejne. Facet ma spokój do dzisiaj.

I wtedy... właśnie poczułem tą "miłość"? Ciekawe uczucie, wiem w końcu co niektórzy z was po rozstaniu czuli

Tutaj następuje punkt kulminacyjny.
Zacząłem zdawać sobie sprawę, że nie zasługuję na taką laskę. Po prostu ona przy mnie się marnuję, jaki ze mnie wspaniały samarytanin...

Postanowiłem zakończyć tą sielankę, bo coraz gorzej czułem się w roli kobiety... Trochę było smutno jej, trochę mi ale zrozumiała, że w miarę zdrowemu facetowi taki stan rzeczy nie pasuje.

Ona uczestniczyła w życiu, a ja po prostu żyłem.

Dlatego, trzeba pracować. Być tą najlepszą wersją siebie. Ja dostałem mega kopa. Gdybym nie był, taki cienki to mógł bym spokojnie z nią obcować.

Zmieniły mi się priorytety, dopóki nie ogarnę moich zajęć nie robię nic dla mojej przyjemności. I nie czuje się dziwnie, czuje się świetnie. Nie towarzyszy mi myśl, że czegoś nie zrobiłem, o czymś zapomniałem. Po raz kolejny nauka to dla mnie hobby, a nie praca.

"pizda wszystko pod laski robi"- może i tak, ale robię to też dla siebie żeby nie przegrać życia.

Bez ustawionego życia, nawet wygląd Anarkiego wam nie pomoże do zdobycia ciekawej dziewczyny na dłużej.

Trzymajcie się.