Wrocilem z pracy. W takie dni jak dzis, gdy szanowna malzonka raczyla miec dzien roboczy(nie pracuje codziennie) ja jestem odpowiedzialny za pranie, sprzatanie, gotowanie itd:) ogolnie robie wtedy jako matkoojciec samotnie wychowujacy gdyz szanowna wroci po zmroku. W kazdym razie. Kluski slaskie, pieczen i buraki(przez taki tryb zycia nauczylem sie nawet dobrze gotowac). Woda sie gotuje... Ja w tym czasie chwila oddechu po pracy no i oczy przypadkowo sie przymknely. Wbijam do kuchni a w garnku wody polowe mniej. Nic nienaturalnego ale wbilo mi do glowy takie porownanie obijajace sie o jedna z uniwersalnych porad zyciowych. Sa ludzie ktorzy uwazaja ze wszystko jest mozliwe. Nic bardziej mylnego. Chodzi o to, ze w jakiejkolwiek sytuacji zawsze musimy brac pod uwage mozliwosci rzeczy, osob, miejsc z jakimi mamy do czynienia. Jak na przyklad wielokrotnie na forum przytaczane jak to ktos pcha sie w friendzone choc chce czegos innego, czy przez robienie za duzo badz za dlugo czegos traci sie sposobnosc np wyrwania laski. Chodzi o porownanie do gotujacej sie wody. Wode zagotujemy do 100°C(w normalnych warunkach) i chcac ja gotowac dluzej jedyne co osiagniemy to coraz wiekszy ubytek wody az do przepalenia naczynia. Temperatury juz nie podniesiemy.
Kto rozumi ten rozumi, kto nie to nie. Chcialem sie popeostu podzielic refleksja i przemysleniem:)