Bardzo często jednym z głównych problemów panów chcących zapoznać pannę jest brak umiejętności przełamywania jej oporów. Jeśli człowiekowi brak zdolności przełamania bariery dziewczęcia, często zatrzymuje się na pierwszym, najbardziej prymitywnym etapie uwodzenia, pod tytułem: Z twarzy nie pykło pany. Z twarzy nie pykło…

Facet który nie posiada wiedzy jak owe opory, obchodzić jest petentem zdanym na wolę kobiety, to ona wtenczas decyduje i wybiera, a przecież to mężczyzna jest tym który powinien decydować, chcesz dalej zostać na etapie, poddania się po pierwszej negatywnej reakcji kobiety na Ciebie, to nie czytaj dalej tego bloga, idź poczytaj sobie Pustynie parmeńską ( nie mylić z pustynią Błędowską), czy Byt i nicość Sartra. Jeśli jednak chcesz przełamywać początkowe nie kobiety, aby skutecznie zmienić je na tak, to zapraszam do dalszej lektury.

Chłopak z gitarą

Mam kolegę, nazwę go na potrzeby tego tekstu Bartosz, nie mylić z Wielińskim Bartoszem, ani z Głowackim, naprawdę nosi on zupełnie inne imię, ale opiszę tutaj jego sercowe problemy, więc nie byłoby zbyt miłym, dla niego, aby to kiedyś przeczytał, pod swym własnym imieniem.

Bartosz zawsze twierdził, że jest szalonym romantykiem, uważał, że taki styl mu pasuje i sprawdza się niezmiernie w stosunku do nadobnych dam. Siadywał przy ognisku z gitarą w dłoni i rzępolił rzewne kawałki, które miały chwytać za serce wielce rozmarzone panienki. Czasem mu się udawało, brakło mu jednak opanowania, nazbyt brał sobie do serca krytykę pań, która zwykle znaczyła tylko tyle: Jesteś fajny, dlatego tutaj z Tobą siedzę, słucham tych Twoich melodyjek, ale proszę staraj się trochę bardziej, aby nie było tak łatwo.

Na tym etapie, on się zwykle wykładał, zupełnie jakby w jego nazbyt przeintelektualizowanej głowie, brakło jakiegoś mechanizmu, który wychwytywałby takie subtelności ze strony kobiety. Paradoksalnie był nazbyt delikatny i zarazem nazbyt ostry, dla tych panienek z którymi randkował, albo raczej był delikatny w tych chwilach, kiedy trzeba było być ostrym, a ostrym wtenczas, kiedy potrzeba było być delikatnym.

Takie zachowanie Bartosza powodowało, iż dla dam był kimś niezbyt spójnym jako facet, a zatem mało wartościowym z punktu widzenia kobiecej seksualności. Smutny z tych licznych niepowodzeń poprosił mnie o radę. Trochę mnie tym zaskoczył, myślałem bowiem, że duma wezbrała w nim tak bardzo, iż o radę prosić nie będzie.

- Wiesz, że ta Basia, powiedziała mi, że nie jestem w jej typie? A tak słodko pisała, jaka była cała w skowronkach. Oszustka – oburzał się.

Podpytałem go co czuje i jak reaguje, gdy laska daje mu do zrozumienia, że nie jest jej pisanym. Odparł, że się wtedy wcieka i jej docina, albo robi się pierdołowaty i tłumacząc jej logicznie, stara się aby zmieniła swe zdanie o nim. Co zwykle odpowiada panna na logiczne argumenty: Wiesz masz racje, ale ja nie czuje tej chemii, ku Tobie, jesteś inteligentny i miły, zostańmy przyjaciółmi.

Wielu narzeka, że laski nie cenią inteligentnych facetów, ale to nieprawda, one tylko nie lubią, facetów, którzy zamiast je uwodzić, działając na jej emocje, popisują się przed nimi swym intelektem. Zostaw intelektualne dyskusje na potem, gdy będąc zmęczeni seksem, wtuleni w siebie, zaczniecie rozmawiać o literaturze Hermanna Hesse, typologii Floriana Znanieckiego czy charakterystyce cywilizacji Feliksa Konecznego, na wszystko bowiem, jest odpowiedni czas i moment, także na intelektualne konwersacje.

Bartosz zaś, sprawiał wrażenia człowieka, który wszystko robi , nie w ten czas co potrzeba, jakby dzień zaczynając od kolacji. Stroskany wielce, chciał abym mu opowiedział jak sobie radzić, gdy dziewczę z początku już daje znać, że nie umarło w butach na jego widok i początkowe próby robienia przez niego na lubej wrażenia, spełzły na niczym. Gdy jest dowcipny dla niej, jak Stańczyk na dworze Zygmunta Starego, energiczny jak Chodkiewicz pod Kircholmem, męski jak Skrzetuski, gdy poznaje Helenę a tutaj nic z tego nie wychodzi. Jednym słowem, wściekle się miota, niczym Agaj Han, z pożądania do swej carycy. Zasępia niczym bohater Horsztyńskiego w obliczu ojcowskiej zdrady, zda się jak bohater romantyczny, jest wystawiony na działanie fatum, które nad jego losem wisi.

Ona dumna i zła jak osa

Mam Cię nauczyć podrywać, chodzić na randki z Tobą, siadać stolik dalej i podsłuchiwać, w którym momencie psujesz sprawy, niczym Znosek siedzący w swej dziupli, aby donieś Popielowi zamysły przeciwnika? Mam oceniać Twe postępy, czyli jakoby wróżyć przyszłość Twoją i dziewczyny, niczym stara Jaruha przyszłość Dziwy i Domana? To lepiej przeczytaj Starą Baśń. A ja Ci opowiem nową baśń, nie, nie autorstwa Teodora Parnickiego, lecz własną opowieść. Słuchaj więc kolego drogi, jak przełamywałem jej opory.

Byliśmy z kolegami na piwie w jakieś tancbudzie, nad brzegiem Wisły, po stronie Pragi, obok był jakiś park linowy, mogliśmy tam siedzieć przy plaży, rozkoszować się przyjemnym wiaterkiem, ciepłym zmierzchem, letniego gorącego dnia, mogliśmy bo dawno to było, nim Trzaskowskiemu trzaskła Czajka zalewając matkę naszych rzek, czymś o wiele brzydszym w zapachu i widoku, niż Wanda co Niemca nie chciała, a też do Wisły wpadła, Tyle, że przed wiekami, ale wracając do opowieści naszej. Było tam kilka par które z fotografami robiły sobie ślubne zdjęcia nad brzegiem rzeki. Na parkiecie, tańcowały grupki młodzieży w rytm jakiś latynoskich dźwięków. Wśród tańczących ludzi, wyróżniała się jedna dziewczyna z długimi kręconymi włosami, była wysoka, spódniczka mini odsłaniała świetne, opalone nogi.

Długo się nie zastanawiałem, kolegów przy piwie zostawiłem, na parkiet wskoczyłem i z ową dziewczyną zatańczyłem, najpierw taniec szybki, później wolny romantyczny, popląsaliśmy trochę poczym udaliśmy się w kierunku kontuaru. Wzieliśmy coś do picia, koledzy uśmiechali się znad piwa w oddaleniu, ale pozwalali mi działać.

Widzę, że dziewczyna, nie jest zbyt optymistycznie nastawiona ku mnie, to znaczy, niby wszystko w porządku, bo i tańczyła i pije ze mną, ale… gdy próbuje wziąć numer, odpowiada: Z byka spadłeś, nic o Tobie nie wiem, może jesteś jakimś typem spod ciemnej gwiazdy, numeru Ci nie dam.

Robię głupią minę z głupia frant i zaczynam mówić: Mama wyrzuciła mnie z domu, powiedziała, że mam nie wracać, jeśli nie poznam dziewczyny, bo ona chce mieć gromadkę wnuków. Z tego wstydu przed mamą uciekłem nad Wisłę, aby się do niej rzucić ze smutków, albo złapać złotą rybkę, aby podyktować jej trzy życzenia.

Dziewczę zmieniło minę, z obojętnej i trochę nawet zaciętej, zaczęła się śmiać:
- Ale z Ciebie wariat, a jakbyś złapał tą złotą rybkę, o co byś ją oprosił?

- O to, abyśmy, usiedli sobie na kocu, na tej plaży i przegadali całą noc patrzą na gwiazdy.

Skończyło się na tym, że odprawiłem kumpli, a ona koleżanki, i naprawdę siedzieliśmy do późna na plaży, odprowadziłem dziewczynę do akademika i spotykaliśmy się później.

Także, trzeba się nie zrażać na pierwsze opory. Wtedy, nie będziemy mówili, że nie pykło od pierwszych 30 sekund znajomości i dlatego randka źle poszła.