No cóż, nie ukrywam, że takiej huśtawki humorów, jaką ostatnio przeżywam, nie miałem nigdy wcześniej w życiu. Najpierw załamka, potem poczucie totalnej wszechmocy, by znowu powoli wrócić w stronę poprzedniego etapu. Wynika to chyba z mojej największej wady: całkowitego braku umiejętności przewidywania dalszego toku wydarzeń. Pesymizm okazuje się z reguły przesadzony, natomiast optymizm kończy się bolesnymi rozczarowaniami. Jaki płynie z tego morał? Ano taki, żeby nigdy nie robić sobie nadziei. Podchodzisz do laski, nie myśl, że się uda. Dopuszczaj myśl, że cię spławi. Nie podniecaj się tym, że dała telefon czy wyraźnie była twoją osobą zainteresowana. Bo teraz jest tak, a za pięć minut może już być inaczej. Dobrze wie o tym każdy, kto zapoznał się z moimi poprzednimi wpisami. Dnia wczorajszego miałem zamiar dopracować szczegóły spotkań z co najmniej dwoma laskami z sześciu, które w ostatnich dniach "ruszyłem". Efekt: chandra i wściekłość.

Sylwia
Uroda: 9/10
Intelekt: 9/10
Szanse: 2/10

Czyli ta, która mnie najbardziej interesuje i niestety również ta, o której, zdaje się, mogę już zapomnieć. Brak odpowiedzi na obydwa SMS-y. Nieodebranie telefonu wczoraj (a zadzwoniłem wcześniej nawet do tej włoskiej knajpki, żeby się upewnić, czy są wolne miejsca). Myślę, że dziś spróbuję ten ostatni raz. Na pewno nie odbierze, zastanawiam się tylko, czy wysyłać jej jeszcze jakąś wiadomość typu "Nie odpowiada mi takie traktowanie"?

Basia
Uroda: 8/10
Intelekt: 2/10
Szanse: 0/10

Ta osoba od początku sprawiała wrażenie wyjątkowo mało inteligentnej, co pokazała jeszcze dobitniej w trakcie poniedziałkowej rozmowy. Ale wczoraj to już przegięła. Rozmawialiśmy zaledwie paręnaście sekund, ale zachowywała się tak opryskliwie, jakbym zadzwonił w środku seksu. Nie poznała mnie, bo mnie sobie nie zapisała, a kiedy zaproponowałem jakiś wypad dnia następnego (na który się, dodajmy, wstępnie zgodziła już w poniedziałek), po prostu się rozłączyła. Sam nie wiem czemu wysłałem jej jeszcze SMS-a: "Wystarczyłoby zwykłe <nie>". Nie muszę dodawać, że żadnej odpowiedzi nie dostałem.

Wiktoria
Uroda: 7/10
Intelekt: 8/10
Szanse: 0/10

Czyli ta, którą poderwałem (a przynajmniej tak myślałem) we wtorek w kolejce na sam uśmiech. Napisałem do niej na gg i ucieszyłem się, kiedy ok. 20. odpisała (pamiętajmy, że byłem już mocno wkurwiony fiaskiem sprawy z Sylwią i Basią). Rozmowę rozpocząłem drażnieniem się z nią, np. jak chciała poznać moje imię. Widać było jednak, że odpowiada jej ta zabawa. Dwa razy pytała, czy mam dziewczynę, ale, jak to bywa na gg, kolejny temat łatwo może zastąpić ten, który pojawił się chwilę przedtem, więc nie od razu mogłem na to odpowiedzieć. Z jakiegoś powodu byłem już wtedy przekonany, że się jej bardzo spodobałem i zależy jej na mnie. Bawiliśmy się tak w kotka i myszkę, aż powiedziała, że ma chłopaka, a ja na to, że mam dziewczynę. Pisała, że uśmiechała się do mnie bez żadnych podtekstów, bo wydawałem się sympatycznym kolegą (!), a ona była jeszcze w trakcie kryzysu w związku, z którego już na szczęście (dla kogo?) wyszli. Z początku myślałem, że to typowy ST, ale po jakimś czasie dotarło do mnie, że ona nie żartuje. Już dosłownie trzęsłem się z bezsilnej wściekłości i wylałem z siebie cały ten potok - pomyślałem, że skoro i tak się z nią nigdy nie przeliżę, to chociaż jakoś mnie podniesie na duchu. Napisałem, że ja już tak dalej nie mogę, że czuję się jak nikomu niepotrzebna kupa gówna, która nie jest w stanie zainteresować żadnej laski na dłużej niż pół godziny, że nie rozumiem, czemu tak jest, skoro przecież zasługuję na dziewczynę... Wysłuchała mnie cierpliwie, choć kiepsko jej wyszło pocieszanie. Poza standardowymi tekstami ("na pewno kogoś znajdziesz"), mało nie spadłem z krzesła, kiedy dowiedziałem się, że jest już dwudziestą którąś swojego (ukochanego) faceta, któremu rzekomo wcale nie jest z tym tak miło. Jaaaasneeee... chcesz się, chłopie, zamienić miejscami?

Krysia
Uroda: 6/10
Intelekt: 7/10
Szanse: 5/10

Żadnych wieści od niej i mam przeczucie, że to się nie zmieni. Popadłem w przesadną pewność siebie i zamknąłem sobie furtkę do rozpoczęcia z nią kolejnej konwersacji. Teraz śmiać mi się z tego chce, ale wtedy naprawdę wierzyłem, że jej się bardzo spodobałem i już następnego dnia wyśle mi wiadomość, że chce się spotkać. No cóż, nie wysłała. I jeżeli nie zrobi tego do końca tygodnia, będzie to oznaczało moją kolejną sromotną porażkę. A może się jednak samemu odezwać? Wiem, zburzę tym pieczołowicie budowany wizerunek silnego, niezależnego, atrakcyjnego faceta. Z drugiej strony może później ewentualnie dałoby się go odbudować. Zresztą... co mam do stracenia?

Marta
Uroda: 5/10
Intelekt: 6/10
Szanse: 5/10

Nie dzwoniłem do niej wczoraj, nie było ani czasu, ani nastroju. Nie miałem ochoty na kolejną olewkę. Wiem, niby przypadliśmy sobie w pracy do gustu, ale ile razy takie iluzje okazywały się gówno warte? Inna sprawa, że Marta niespecjalnie interesuje mnie jako dziewczyna. Nie jest brzydka, ale też niespecjalnie ładna. No i zachowuje się bardziej jak facet, a nie laska. Nie ukrywam też, że w trakcie naszych konwersacji to raczej ona była górą i to ona obrzucała mnie negami (np. że amatorsko trzymam fajkę). Skoro nawet łatwiejsze sytuacje spieprzyłem, to czy jest sens brać się za coś tak trudnego?

Marzena
Uroda: 6/10
Intelekt: ?/10
Szanse: 3/10

Tak spieprzyłem zagadanie do niej na gg jakiś czas temu, że ciężko będzie to teraz naprawić. Ale pewnie spróbuję. W końcu co mam do stracenia?

Jeszcze raz powtarzam, tym razem nie popadam w melancholię, jestem raczej wkurwiony niż smutny - może to i dobrze, że tym razem bardziej na laski, niż na siebie. W końcu to one są tu stratne. Prawda?