To nie sa kolejne smety, a powazna sprawa. Zachecam do lektury:

Witajcie Panowie. Jest no 3 w nocy, a ja potrzebuje konkret pomocy od Was, bo kurwa serio nie wiem co mam robić, a myślę, że Wasza opinie nieco rozjaśnią mój zakochany łeb. Mamy po lat naście, i całkiem całkiem staż związku. Sytuacja jest nieco ciężka, kłócę się z dziewczyną już od około miesiąca-dwóch. Można sobie wyobrazić takie wahadło matematyczne, które bez końca osiąga amplitudę z jednej i drugiej strony.. Taka skrajność w skrajność i etapy przejściowe, tak bym opisał to co się dzieje. Ale zacznijmy od początku, niedawno mojej dziewczynie rozsypała się rodzina. Matka zdradziła ojca, w dość tragicznych wręcz okolicznościach. Wiadomo odbiło się to na wszystkich, na mojej dziewczynie również i na naszym związku to już w ogóle. Stała się nieznośna. Sama nie wie czego pragnie, spytam o sytuacje z rodzicami raz, drugi, trzeci i ciągle jej brakuje takiej rozmowy. Nie potrafi się otrząsnąć i wyjść z amoku. Spieskowałem się przez to trochę, bo na prawdę kurwa.. zrobiło mi się jej szkoda w cholerę.. Ona nauczyła mnie czuć, nauczyła mnie być człowiekiem.. Jej 'natura' to wykorzystała.

Arogancja, brak szacunku, czepianie sie o bzdury, przesada w wielu rzeczach, ciągłe narzekanie, optymizmu już nie ma, jest tylko i wyłącznie pesymizm, wszystko widzi w szarych kolorach, co zaproponuję to jest na 'nie' reasumując ciężka sprawa w cholerę, bo dochodzą do tego moje uczucia. Próbowałem ją dziś najzwyczajniej przystawić do pionu, powiedziałem wprost po kurwa męsku co mi się nie podoba, nie szczędziłem słów. Jeszcze większa kłótnia. Kiedyś gdy było źle, potrafiła się zastanowić nad sobą i nawet w przeprosiny na drugi dzień przynieść mi czekoladki! zajebisty seks, wspomnienia.. Co się stało z tą dziewczyną.. Jak ją 'przywrócić' ? Ratujcie Panowie, bo dziewczyna dużo warta, ja zakochany i nie wiem zupełnie co mam robić a próbowałem już wielu rzeczy. Od głupiej rozmowy, do poważnej rozmowy, od rad, do ostrej krytyki, do pieskowania, zabierania w wiele różnych miejsc. Ja zdaje sobie sprawę z tego, że ta sytuacja potrzebuje czasu, ale ja po prostu nie wyrabiam z nerwami. Nie potrafię dać sobie/sobą tak pomiatać i wiem, że gdy dalej tak pójdzie to będę zmuszony to skończyć. A z drugiej strony wiem, że ona ma tylko mnie i tylko ja jestem/byłem dla niej czymś pozytywnym w jej życiu.

(sory za składnię, błędy i whatever, to już ta godzina..)