"Ludzie z Chadem mogą zakładać rodziny, właśnie relacje najbardziej im pomagają."
Tak, aczkolwiek są to relacje albo:
Rodzice, rodzeństwo(coś nierozerwalnego);
Mąż i ojciec dzieci z wieloletnim stażem;
Te dwa przykłady podaje się w psychoterapii najczęściej jako te deski ratunku dla osób z Twoją przypadłością, związek to inna para kaloszy.
Ktoś napisał że nie można Ci powiedzieć od tak: "Przestań się emocjonować" i coś w tym pewnie jest, to część Twojej natury i mechanizmów przetrwania wklepanych bardzo bardzo głęboko.
Zrób sobie sama test.
Albo próba kontrolowania siebie, bycia dobrą nieprzytłaczającą, odpowiedzialną, stabilną i pokazującą sobą perspektywy na przyszłość kobietą, która jak już jest w górnej albo dolnej fazie swoich emocji nie obnosi się z tym bo wie że to przytłacza. I od razu uprzedzę Twoje zachowanie- nie przytłaczanie swojego faceta nie jest równoznaczne z zamykaniem się w sobie i zmianą zachowania na nic nie mówienie gdy Cię najdzie. Sztuką jest być jak najbliżej tej normalnej codziennej uśmiechniętej kobiety, milczeniem go zmęczysz tak samo jak grubymi jazdami na haju emocjonalnym.
Albo jak opcja powyżej nie wyjdzie odejdź, zostaw go, dobrze Ci radzę bo będzie tylko dół, bagno syf i narobicie patologii jak Wam dziecko dojdzie. Wtedy bierzesz się za siebie. Stajesz na nogi, uporządkowujesz swoje 27 już letnie ciało i umysł i uczysz się kontrolować swoje emocje i działasz rozumnie, wtedy będziesz gotowa na prawdziwy związek.
W obu przypadkach wszystko sprowadza się do poradzenia sobie z emocjami.
Nie wiem czy zdajecie sobie sprawę, ale dwubiegunowa jako jedyna choroba psychiczna daje całkowite okresy remisji- czyt. zdrowia, czyli funkcjonowania zupełnie normalnie. Obecnie- od dwóch lat, jestem w remisji. Leczenie jest skuteczne. Nie mam stanów depresyjnych/maniakalnych. Ta choroba nie oznacza że ja nie radzę sobie z emocjami, lub też że jestem zbyt emocjonalna. Jeżeli problem występuje, to jest on gdzie indziej. Zamiast skupić się na motywach mężczyzny, zrobiliście dyskusję o mojej chorobie. Powiedzcie raczej, jakie uczucia kierowałyby wami na miejscu mojego faceta:)
Musisz poczekać do rana, na noc już kawy nie piję więc nie mam fusów pod ręką, żeby powróżyć.
Napisałaś, że miałaś jakieś tam dziwne stany, wizyty w szpitalu, ale teraz jesteś "stosunkowo zdrowa" (cokolwiek znaczy stosunkowo), pracujesz w IT i w ogóle, że jesteś ładna. A no i że on powiedział, że jesteś nie atrakcyjna psychicznie (cokolwiek miał na myśli).
Nikt nie był i nie będzie na miejscu Twojego faceta żeby wiedzieć co nim kieruje. Choroba to jedyne co rzuca się w oczy w Twoim "bogatym" opisie przypadku.
Może za głośno chrapiesz i nie może spać? Albo krzyczysz na niego jak zapomni pozmywać naczynia? A może jesteś nudna albo masz chujową pasję?
A ja mam taki stosunkowo rewolucyjny pomysł, jak rozwiązać ten problem. Bo i my zgadujemy, i autorka zgaduje, a wszystko się rozbija o to, że "mój narzeczony twierdzi że nie jestem atrakcyjna psychicznie".
A gdyby tak... (werble) zapytać rzeczonego narzeczonego co też on miał na myśli? Tak normalnie, wprost - czy chodzi o charakter, zachowanie czy styl życia?
Pytałam go i On sam zupełnie nie wie o co mu chodzi z tą nieatrakcyjnością...charakter prawy, seksik niebagatelny i z pikanterią, ugotowane, pomalowane, pogłaskane na dobranoc. Jedyne czego mu brak to jeszcze się trochę wyszumieć przed ślubem chyba.
wie wie... I Ty wiesz...
Cud - miód - orzeszki, a on - "głupi" - chce się wyszaleć?
"Tak, był świadkiem manii, zaraz na początku..."
"od dwóch lat jest spokój, jedyne co to stany psychologiczne, wywołane stresem, które utrudniają mi odbiór rzeczywistości..."
"Ja tą nieatrakcyjność odczuwam jako brak akceptacji."
no to w koncu jak jest?
________________________________________________________________
"Szczęście to łza, którą się otarło i uśmiech, który się wywołało."
Maxence van der Meersch
"ŻYCIE NALEŻY PRZEŻYĆ TAK, ŻEBY WSTYD BYŁO OPOWIADAĆ, ALE MIŁO WSPOMINAĆ"
Marto, macie być ze sobą na dobre i na złe a nie wtedy kiedy jest mu dobrze bo sprzątasz jego syf i pierzesz mu brudne gacie czy gotujesz obiadek. Jak się naprawdę kochacie to twoje fazy nie mają żadnego znaczenia. Ty szukasz problemu w sobie, ale problem jest pewnie w chłopaczku skoro takie rzeczy wygaduje i chce się "wyszumieć". Nie boisz się tego że on zawsze będzie chciał się wyszumieć? Ty mu zaczniesz pozwalać na wszystko bo nie panujesz na tym związkiem. Na marginesie wiesz ilu nerdów marzy o programistce?
On niech się skupi na swojej atrakcyjności bo to on ma walczyć o Ciebie. Sam bym chciał poznać dziewczynę programistkę. Skończyłaś ciężkie studia więc na pewno jesteś mądra i zaradna. Nie ten to następny, firmy IT obfitują w nieśmiałych chłopaków, których możesz wyrwać i pobudzić ich do tego aby oni zabiegali o Ciebie. Widzę że mało w siebie wierzysz!
Nie no, ja pierdolę, naprawdę ktoś tu ma problem
Nagle na forum rejestruje się gość z tego samego rocznika co nasza bohaterka, pisze akurat jednego posta akurat w tym temacie, zna jej imię, którego nigdzie nie ujawniała, jedzie po chłopaku i podobnie jak nasza bohaterka stara się dbać o pisownie, nagminnie jednak zapominając przecinka przed "że".
Pisałem wcześniej, że to troll. Jakaś pseudo feministka pozakładała kilka kont i chce nam udowadniać swoje racje serwując przekaz "podprogowy". Czy to nie wystarczający powód żeby konta tych kobitek poleciały?
----------------------------------------------------------- Wiem o tym, bo Tyler o tym wie.
Uwaga! Tematy odzyskiwania ex, powrotów do byłych kobiet - są tu zabronione i będą USUWANE. Jeśli już chcesz, to szukaj rozwiązania na www.jakodzyskacbyla.pl
"Ludzie z Chadem mogą zakładać rodziny, właśnie relacje najbardziej im pomagają."
Tak, aczkolwiek są to relacje albo:
Rodzice, rodzeństwo(coś nierozerwalnego);
Mąż i ojciec dzieci z wieloletnim stażem;
Te dwa przykłady podaje się w psychoterapii najczęściej jako te deski ratunku dla osób z Twoją przypadłością, związek to inna para kaloszy.
Ktoś napisał że nie można Ci powiedzieć od tak: "Przestań się emocjonować" i coś w tym pewnie jest, to część Twojej natury i mechanizmów przetrwania wklepanych bardzo bardzo głęboko.
Zrób sobie sama test.
Albo próba kontrolowania siebie, bycia dobrą nieprzytłaczającą, odpowiedzialną, stabilną i pokazującą sobą perspektywy na przyszłość kobietą, która jak już jest w górnej albo dolnej fazie swoich emocji nie obnosi się z tym bo wie że to przytłacza. I od razu uprzedzę Twoje zachowanie- nie przytłaczanie swojego faceta nie jest równoznaczne z zamykaniem się w sobie i zmianą zachowania na nic nie mówienie gdy Cię najdzie. Sztuką jest być jak najbliżej tej normalnej codziennej uśmiechniętej kobiety, milczeniem go zmęczysz tak samo jak grubymi jazdami na haju emocjonalnym.
Albo jak opcja powyżej nie wyjdzie odejdź, zostaw go, dobrze Ci radzę bo będzie tylko dół, bagno syf i narobicie patologii jak Wam dziecko dojdzie. Wtedy bierzesz się za siebie. Stajesz na nogi, uporządkowujesz swoje 27 już letnie ciało i umysł i uczysz się kontrolować swoje emocje i działasz rozumnie, wtedy będziesz gotowa na prawdziwy związek.
W obu przypadkach wszystko sprowadza się do poradzenia sobie z emocjami.
Trzymam kciuki
Nie wiem czy zdajecie sobie sprawę, ale dwubiegunowa jako jedyna choroba psychiczna daje całkowite okresy remisji- czyt. zdrowia, czyli funkcjonowania zupełnie normalnie. Obecnie- od dwóch lat, jestem w remisji. Leczenie jest skuteczne. Nie mam stanów depresyjnych/maniakalnych. Ta choroba nie oznacza że ja nie radzę sobie z emocjami, lub też że jestem zbyt emocjonalna. Jeżeli problem występuje, to jest on gdzie indziej. Zamiast skupić się na motywach mężczyzny, zrobiliście dyskusję o mojej chorobie. Powiedzcie raczej, jakie uczucia kierowałyby wami na miejscu mojego faceta:)
Musisz poczekać do rana, na noc już kawy nie piję więc nie mam fusów pod ręką, żeby powróżyć.
Napisałaś, że miałaś jakieś tam dziwne stany, wizyty w szpitalu, ale teraz jesteś "stosunkowo zdrowa" (cokolwiek znaczy stosunkowo), pracujesz w IT i w ogóle, że jesteś ładna. A no i że on powiedział, że jesteś nie atrakcyjna psychicznie (cokolwiek miał na myśli).
Nikt nie był i nie będzie na miejscu Twojego faceta żeby wiedzieć co nim kieruje. Choroba to jedyne co rzuca się w oczy w Twoim "bogatym" opisie przypadku.
Może za głośno chrapiesz i nie może spać? Albo krzyczysz na niego jak zapomni pozmywać naczynia? A może jesteś nudna albo masz chujową pasję?
A ja mam taki stosunkowo rewolucyjny pomysł, jak rozwiązać ten problem. Bo i my zgadujemy, i autorka zgaduje, a wszystko się rozbija o to, że "mój narzeczony twierdzi że nie jestem atrakcyjna psychicznie".
A gdyby tak... (werble) zapytać rzeczonego narzeczonego co też on miał na myśli? Tak normalnie, wprost - czy chodzi o charakter, zachowanie czy styl życia?
Pytałam go i On sam zupełnie nie wie o co mu chodzi z tą nieatrakcyjnością...charakter prawy, seksik niebagatelny i z pikanterią, ugotowane, pomalowane, pogłaskane na dobranoc. Jedyne czego mu brak to jeszcze się trochę wyszumieć przed ślubem chyba.
wie wie... I Ty wiesz...
Cud - miód - orzeszki, a on - "głupi" - chce się wyszaleć?
"Tak, był świadkiem manii, zaraz na początku..."
"od dwóch lat jest spokój, jedyne co to stany psychologiczne, wywołane stresem, które utrudniają mi odbiór rzeczywistości..."
"Ja tą nieatrakcyjność odczuwam jako brak akceptacji."
no to w koncu jak jest?
________________________________________________________________
"Szczęście to łza, którą się otarło i uśmiech, który się wywołało."
Maxence van der Meersch
"ŻYCIE NALEŻY PRZEŻYĆ TAK, ŻEBY WSTYD BYŁO OPOWIADAĆ, ALE MIŁO WSPOMINAĆ"
wow, zdążyłem poznać Twój sekret zanim go skasowałaś. Coś mi tu śmierdzi...
co tu się odpie**la znowu, chwile mnie nie ma i już burdel, no nie wytrzymie
they hate us cause they ain't us
Marto, macie być ze sobą na dobre i na złe a nie wtedy kiedy jest mu dobrze bo sprzątasz jego syf i pierzesz mu brudne gacie czy gotujesz obiadek. Jak się naprawdę kochacie to twoje fazy nie mają żadnego znaczenia. Ty szukasz problemu w sobie, ale problem jest pewnie w chłopaczku skoro takie rzeczy wygaduje i chce się "wyszumieć". Nie boisz się tego że on zawsze będzie chciał się wyszumieć? Ty mu zaczniesz pozwalać na wszystko bo nie panujesz na tym związkiem. Na marginesie wiesz ilu nerdów marzy o programistce?
On niech się skupi na swojej atrakcyjności bo to on ma walczyć o Ciebie. Sam bym chciał poznać dziewczynę programistkę. Skończyłaś ciężkie studia więc na pewno jesteś mądra i zaradna. Nie ten to następny, firmy IT obfitują w nieśmiałych chłopaków, których możesz wyrwać i pobudzić ich do tego aby oni zabiegali o Ciebie. Widzę że mało w siebie wierzysz!
Nie no, ja pierdolę, naprawdę ktoś tu ma problem
Nagle na forum rejestruje się gość z tego samego rocznika co nasza bohaterka, pisze akurat jednego posta akurat w tym temacie, zna jej imię, którego nigdzie nie ujawniała, jedzie po chłopaku i podobnie jak nasza bohaterka stara się dbać o pisownie, nagminnie jednak zapominając przecinka przed "że".
Radzę zmienić psychiatrę
Pisałem wcześniej, że to troll. Jakaś pseudo feministka pozakładała kilka kont i chce nam udowadniać swoje racje serwując przekaz "podprogowy". Czy to nie wystarczający powód żeby konta tych kobitek poleciały?
-----------------------------------------------------------
Wiem o tym, bo Tyler o tym wie.