Naszła mnie przed paroma chwilami myśl, abym wyskrobał coś o związku. Stworzyć bloga, takiego z morałem- ściśle powiązanego, czyli na podstawie, moich ostatnich wydarzeń.

A więc: LTR, inaczej ‘związek’, ja nazywam to partnerstwem.

Kiedyś zastanawiałem się, czy warto wchodzić w związek ‘bez miłości’, wtedy kiedy nie wyczuwamy tego ‘uczucia’ do drugiej osoby. Ale nauczyłem się choć trochę panować nad uczuciami, bo biorą się one z naszych emocji, czyli naszego rozumowania, myślenia.
I tak to wszedłem w owe partnerstwo z pewną dziewczyną, którą opisywałem nawet w poprzednim wpisie. Jesteśmy razem niespełna miesiąc. Miesiąc fajnych chwil, fajnych bo rzeczywistych. Nie miałem super sielankowo, partnerstwo wykreowało nową osobowość, taką której wcześniej nie miałem. To oczywiste, że doświadczenia budują człowieka. To pewne, a moje… hmmm- moje procesy myślowe odnośnie tej dziewczyny zakładały wiele sprzecznych poglądów…

A więc, czym jest partnerstwo? Czym jest związek?

Nie znam się na statystyce, ale pewnie nie skłamię, jeżeli powiem, że większość z nas pragnie być z tą jedną kobietą. No super, ja też tak myślałem. Jedna kobieta plus parę kochanek. Bo przecież, fan puma musi poznawać nowe i musi go to jarać.

Zaobserwowałem, że teraz ludzie bardzo szybko wchodzą w związki, często nieprzemyślanie, zwłaszcza, gdy jedna osoba na to nalega, a ta druga jej ulega, bo nie chce jej ranić ani stracić. Tzw. wóz albo przewóz. Jesteś ze mną, albo możesz odejść.

A więc dziewczyna się zaangażowała, mi się to podobało. Chciała związku, ja też zacząłem odczuwać tą chęć. Oboje chcieliśmy związku, tylko czy aby na pewno zależało nam na sobie (na nas). Czy Fan chciał Target, a Target Fana? Czy Fan chciał związku i Target związku? No właśnie, a może to większa ścisła kooperacja? Nie wiem, teraz już to nie ważne, po dość krótkiej uważam, 3miesięcznej znajomości, po małej ilości randkach i jednym tylko balecie- prawie nie znając siebie- wchodzimy w związek.

I ile razy w życiu słyszałem ‘przez pierwsze trzy miesiące jest sielanka, a potem się zaczyna pierdolić’ . Tak naprawdę, to ja pierdole te schematy. Żyję ponad nimi. I jakoś na początku owego związku nie wyglądało to super zajebiście, bardziej od mojej strony- musiałem nauczyć się żyć na nowo. A to bardzo ciężkie, bo moja panna była/jest zazdrosna o te wszystkie stare/nowe koleżanki, które poznawałem/poznaję. To cholernie trudne z mojej strony, żeby opanować się i nie poznawać nowych osób. Nie uważam, żebym robił coś źle, zarówno ja- jak i ona- jesteśmy WOLNI. To nie jest przymus, że nie możemy się spotykać ze znajomymi, mamy prawo wyboru jak będziemy wspólnie żyć.

***
Balet numer jeden: napisałem nawet o tym bloga, ale nie opublikowałem go i tego nie zrobię. Napiszę w skrócie jak było. Nieświadom swoich czynów, ale biorąc za nie odpowiedzialność, zostawiłem swoją partnerkę ‘gdzieś’ (z naszymi znajomymi), bo odeszła ode mnie i poszedłem się bawić z innymi. Przecież jak pies za nią latać nie będę. I wybuchła afera, było minęło- pogodziliśmy się.
***

Uważam, że to kluczowy moment, jakże mi potrzebny, abym zrozumiał to czego wcześniej nie dostrzegałem, albo o tym zapomniałem. Bardzo łatwo jest kogoś zranić. Od tego momentu, aż do teraz i do przyszłości- nie chcę jej zranić, bo jest dobrą dziewczyną i nie zasługuję na takie skurwysyńskie traktowanie z mojej strony. Wcześniej miałem dylemat, co zrobić, która wybrać- bo było parę możliwości. Ale skoro wszedłem w związek, dość mało przemyślanie, to wypada ‘jakoś się zachowywać’. Zrozumiałem, że takie zaangażowania, takiej osoby nie mogę w tak głupi i bardzo prymitywno-prostacki sposób (NIE MOGĘ) stracić. I tego wieczora zrozumiałem, jak wiele jest ona warta…
I fajnie, wspólne chwile, zaczyna się owa sielanka? A gdzież tak, jest sympatycznie i ja widzę, że ona się otwiera, bo ja się otwieram. Ja jestem sobą i ona jest sobą. I zaczynam dostrzegać te jej wady, zaczynam dostrzegać także swoje. Akceptują ją w stu procentach. No i przyznam, fajnie i super jak ma makijaż, jak się ciekawie ubierze, ale to przestaje mieć już znaczenie, bo chcę już bardziej spenetrować jej intelekt ni jeżeli jej wygląd. Wyglądem już mniej się jaram, a podniecać zaczyna mnie jej osobowość.

Heh, nawet bym powiedział, że to mało męskie… (czym jest ten związek, to partnerstwo?)Nie odpowiedziałem.. Partnerstwo to poznawanie przede wszystkim SIEBIE, to nauka jak żyć z samym sobą. Umacnianie swoich silnych cech charakteru, eliminowanie tych słabych. To stawanie się dojrzałym i jeszcze bardziej inteligentnym, odpowiedzialnym facetem.

***
Wczoraj hause party, ja bez mojej partnerki. Wiecie co? Dwie dupy chciały seksu, dwie się lepiły i były ostro zdesperowane. Kurwa, jakie to wyrzeczenie dla mnie było, bo w normalnych warunkach bym się nie wahał. Finalizowałbym takie sytuacje. A teraz, podjąłem decyzję, bardziej świadomą od poprzedniej (odnośnie tego poprzedniego baletu, kiedy zostawiłem swoją…). I wiem, że zdrada nie ujrzałaby światła dziennego, to i tak byłoby to skurwysyństwem. Nie usprawiedliwiałbym mnie przecież żaden popęd, żaden alkohol czy żadna inna sytuacja. Osoby, które zrzucają swoją winę/porażkę na osoby trzecie, czy los- są mega cipami. A ja nie jestem cipą, bo jestem szczery z samym sobą. Pomimo iż mnie strasznie kusiło, to wizja swojej osoby po fakcie byłaby nie do zniesienia.
***

Czy to taki wewnętrzny hamulec? He, znam ten schemat, który ostatnio odkryłem. Dlaczego partnerzy się zdradzają?
O tym napiszę w kolejnym blogu, wyjaśniając to kwestię. Specjalnie tutaj tego nie kontynuuję, abyś teraz miał czas wyciągnąć wnioski z tej części bloga.

Pozdrawiam serdecznie, ‘usidlony’ Fan