Myśleliście kiedyś, żeby po prostu z tym skończyć? Wziąć sznur, zawiązać w pętlę, zaczepić pod sufitem, podstawić stołek, poczekać, aż wszyscy wyjdą i... koniec?

Nie będzie pewnie dla nikogo zaskoczeniem, jeżeli powiem, że ja miewam takie myśli - BARDZO często. Zdążyliście się już przekonać, że moja psychika jest niestabilna jak Haiti, a samoocena - niższa niż Rów Mariański. W piątek, po powrocie do domu po uzyskaniu ostatnich wpisów i przeżyciu kolejnej niemiłej towarzysko sytuacji, zasiadłem przed komputerem i zacząłem pisać list pożegnalny. Nie, nawet przez chwilę nie oczekiwałem, że wystarczy mi jaj, by targnąć się na swe życie. Chodziło mi raczej o to, by przelać przyczyny swojej depresji (chyba jestem już na wystarczająco dalekim etapie, że można tak to nazwać) na papier, a potem się z nimi zapoznać.

I co? Wyszło na to, że przepraszam całą ludzkość za to, że ośmieliłem się wstąpić w jej szeregi. Że, chociaż nie rozumiem, dlaczego wzbudzam w innych takie obrzydzenie, jestem przekonany, że to wyłącznie moja wina. Mój problem polega na tym, że nikt mi tych okropności, jakie najwyraźniej wyrządzam innym, skoro tak mnie unikają, nie chce wskazać. Ostatnio coraz częściej słyszę, że jestem beznadziejnym facetem, synem, kolegą... ale nikt nie chce powiedzieć dlaczego. Czy to z powodu tego co robię? Czy może dlatego, że robię to właśnie ja?

Tak jak spragniony desperacko pragnie wody, ja desperacko pragnąłem pocieszenia. Żeby ktoś szczerze powiedział "To nieprawda, jesteś dobrym człowiekiem i niedługo się na tobie poznają" (brzmi to strasznie naiwnie, ale w takim stanie każde zaprzeczenie marności twojej egzystencji jest jak haust górskiego powietrza dla typowego mieszczucha). A że ta opcja nie wchodziła w grę (no bo kto miałby mi to powiedzieć? Przyjaciel? Jaki przyjaciel?), zdecydowałem się sprawdzić się w praktyce. Wybrałem się do klubu studenckiego, o którym każdy właściwie mówił, a ja tam jeszcze nie byłem. Podświadomie liczyłem na wzrost formy w stosunku do Sylwka.

Ale wcześniej tego dnia zdecydowałem się tam pojechać, by za dnia ogarnąć gdzie i jak. W pewnym momencie w przedziale zjawia się pan konduktor i oznajmia, że czas na przesiadkę (nieplanowaną, rzecz jasna, w końcu to PKP). Dyskusja sensu większego nie miała, więc zastosowałem się do zachowania stada. Widzę, że idzie obok jakaś blondynka (na pewno żadna dupa, do której bym się masturbował, ale w sumie nienajgorsza. Zresztą bez tego płaszczu mogła wyglądać dużo lepiej), no to niewiele myśląc zagajam: "Ech, te kolejki...". No i tak się rozwinęła nasza rozmowa. Dziewczyna wydawała się bardzo zadowolona, że do niej zagadałem, choć chwile ciszy również bywały. Może po prostu ma z gadaniną podobny problem co ja? W każdym razie w połowie jazdy następną kolejką "zażądałem" numeru i, jak można się spodziewać (nie proszę już o numer, jeżeli nie mam pewności, że go uzyskam), zdobyłem go bez problemu. Wysiadając, chyba jeszcze trzy razy wymieniliśmy spojrzenia z uśmiechami. Zastanawiałem się, czy nie dać jej buzi w policzek, ale coś mi mówiło, że trochę to za wcześnie.

No i co? I nic. Myślałem, że powinienem się teraz czuć zajebiście (mój pierwszy numer od niepamiętnych czasów - i, tak po prawdzie, pierwszy, który uzyskałem na ulicy, a nie w centrum handlowym) - a tymczasem moje samopoczucie nie polepszyło się ani o jotę. Czy do niej zadzwonię? Jasne, zadzwonię, w niedzielę albo poniedziałek. Ale mimo to i tak mój przyrodzony (bo od niedawna) pesymizm mówi mi, że nic z tego nie wyjdzie. Mnie się jednak nie dogodzi...

No dobra, wyhaczyłem ten klub, więcej już nie próbowałem podrywu, licząc, że powetuję to sobie wieczorem. No i po kilku godzinach byłem tam z powrotem. Było już trochę po dziewiątej, ale strasznie mało ludzi (ergo - mało również lasek). Dosiadłem się do jakiegoś samotnie siedzącego gościa przy stoliku i zacząłem podr... tfu, gadkę! Gość był całkiem sympatyczny, ale rozmowę utrudniał wszechobecny hałas (nie wiadomo po co, bo to towarzystwo potrzebowałoby chyba oddziału SS z karabinami, żeby ruszyć na parkiet). Potem wstałem, widziałem go jeszcze raz, a potem już nie.

No, ale o laskach miało być, prawda? No więc w pewnym momencie, jak już niektórzy zaczęli wychodzić na parkiet, mówię do tego faceta, że ta w szarym jest całkiem spoko. Chwilę potem zeszła ona z parkietu, a ja - dla własnej satysfakcji i żeby pokazać się jako "alfa", podbijam do niej (cały czas ruszała głową w rytm muzyki, więc czułem, że się jeszcze nie zmęczyła). Zgodziła się na taniec. Niestety, potem się dopierdzieliły jej koleżanki (czasem ma się ochotę takim rzucić kość gdzieś za okno, żeby mieć chociaż chwilę spokoju, co nie?), a jeszcze potem jakiś facet, który dotykał ją w takim stopniu, że ciężko było uznać go za przypadkowego. Odpuściłem sobie ją, wciąż nie tracąc chwilowo dobrego nastroju.

Chandrę trzymałem na wodzy i za moment wydawało mi się, że tego wieczora wyjdę z tego klubu naprawdę szczęśliwy. Otóż siedzę sobie w klubowej palarni z fajką i piwem na prawym skraju kanapy, gdy nagle zjawia się grupa młodo wyglądających dziewczyn, na sto procent z pierwszego roku, choć sam dałbym im najwyżej liceum (ale ta ruska mafia przed wejściem rzetelnie sprawdzała wszystkim legitki). Tak się złożyło, że obok mnie usiadła taka... niska, jak one wszystkie, ale naprawdę apetyczna laseczka. Oczywiście szlug w dłoni (możecie mnie zamordować, ale jarające dupy są na swój sposób seksowne). Nie pamiętam już dokładnie, jak ją zagadałem, ale faktem jest, że dziewczyna strasznie się z tego mojego zagadania ucieszyła. Patrzyła mi prosto w oczy, siedzieliśmy tak blisko siebie, że od całowania jeden krok (naturalnie tego nie próbowałem), uśmiechnięta od ucha do ucha. Ja pozwoliłem sobie na to, by ręka, na której się opierałem, dotykała jej pleców. Nagle - WRRR!!! - koleżanki do niej, że idą tańczyć. Ona też chce, bo potem ich nie znajdzie, i że ja też mogę iść z nimi. No i bardzo fajnie, ale ja piwa nie dokończyłem, a nie pozwolę, by mi je ktoś zajebał! Tak więc usiadłem blisko wejścia z piwem, żeby mieć je na oku. Po jakimś czasie wychodzą i przechodzą obok mnie, moja luba z uśmiechem rzuca "Cześć" i głaszcze mnie po moich świeżo obstrzyżonych włoskach. No to wstaję i idę do nich wysępić następnego szluga, a w międzyczasie podbijam do niej o telefon. Oczywiście daje. No i wszystko byłoby super, gdyby nie to, że potem... więcej się do mnie nie uśmiechnęła. Potem się z koleżankami zgromadziły niedaleko mnie, następnie chyba wychodziły, a ona się nawet nie pożegnała. Muszę przyznać, że to mnie prawie do reszty dobiło. Co się stało, zachodziłem w głowę. Może się napiła za bardzo czy coś... przecież nic złego nie zrobiłem. Mam jej numer, ale powiem szczerze, że wątpię, by coś więcej dało się z tego ugrać. Szkoda, naprawdę szkoda...

Była jeszcze ta jedna, którą początkowo wziąłem za dziewczynę opisywaną powyżej (wiecie, jak one wszystkie są do siebie podobne). No i na początku wszystko ładnie pięknie, ona mi mówi, że jestem jedyną pozytywną osobą w tym klubie, że tylko ja się uśmiecham do innych. No i wiele mi z tych uśmiechów przychodzi, nawet z nią więcej nie udało mi się pogadać.

Została ostatnia. Stoję sobie przed toaletami z fajką (chyba półtora paczki wtedy wypaliłem), a tam widzę jakaś blondyna. Niczego sobie, choć bez talii osy, acz na pewno nie gruba czy coś. No, po prostu Nicole Scherzinger (choć ona to brunetka) jest jednak odrobinę ładniejsza. W każdym razie się do niej uśmiecham raz, drugi, trzeci, za każdym razem uzyskując tę samą odpowiedź. Proponuję jej taniec, to idziemy (razem z jej - BUUUU - koleżanką...) na dolny parkiet. Tu one się po niecałej minucie zmyły. Ja, jak wiecie, świadom swojej toksyczności, staram się nie narzucać nikomu swojego towarzystwa, ale tym razem coś mnie podkusiło, żeby za nimi iść na górny parkiet. Tam je wyhaczyłem i zacząłem tańczyć blisko z blondyną. Wydawała się całkiem zadowolona, był bardzo bliski kontakt genitaliów, trzymanie rąk na biodrach itp. No ale potem oczywiście gdzieś muszą iść, ona rzuca standardowe klubowe kłamstwo "Ale zaraz wrócimy" no i już ich nie ma.

Nie zostało już tej imprezy za dużo, ale ja nie miałem już absolutnie sił tańczyć. Byłem wyzuty ze wszelkich sił witalnych, a moje samopoczucie sięgnęło dna. Mogłem tylko pić, palić i rozkminiać, co je tak we mnie odrzuca, czemu one się mnie tak brzydzą - góra po paru minutach znajomości. Wracałem w gorszym stanie niż przychodziłem. Niby mam jeden numer, z którego i tak nic nie będzie, ale z żadną się nie przelizałem ani w poważniejszym wymiarze przemacałem. Porażka po prostu. Przynajmniej cierpienie na gruncie egzystencjalnym osłabia cierpienie fizyczne, powstałe wskutek trzaskającego mrozu.

Nie ukrywam, że mam sporego doła, choć są takie chwile, tak jak teraz, kiedy absolutnie przestaje mi zależeć na wszystkim - czy będę macał, czy będę się lizał itp. Jak mówi wulgarne przysłowie, jakie niedawno wymyśliłem, lepszy chuj w garści niż dupa na dachu. Co się zaś tyczy mojej osoby, to myślę, że w przyszłym tygodniu również zawitam w progi tego klubu. Może będzie lepiej? A może któraś z dwóch piątkowych dziewczyn od numerów okaże się jednak chętna na małe rendez-vous? Jedynie czas pokaże.

W każdym razie jedno jest pewne - nie zabiję się. Nie mam na to w sumie nawet specjalnej ochoty ani odwagi. Gdyby tylko było z kim o tym pogadać...

No dobra, sorry za tradycyjnie przydługie sranie w banie o dupie Maryni, ale jakoś musiałem się uzewnętrznić. Zresztą kochacie moją twórczość, prawda?