Co złego jest w tym, że ma się sporo wolnego czasu? Ano to, że czasem pojawia się zbyt dużo myśli na pewne tematy. Ostatnio w moim życiu, a także znajomych, miało miejsce kilka historii, które zmusiły mnie do głębszych refleksji na temat różnic między kobietami i mężczyznami. Ale nie tych fizycznych. Chodzi o te w psychice.

Wiadomo, mówi się, że kobiety to delikatne, wrażliwe istotki, faceci to ci twardzi i odważni. Utarło się. Koniec, kropka. Ale jak jest naprawdę? W gruncie rzeczy to chyba bardziej złożona sprawa.

Mam dobrą znajomą, nazwijmy ją Julia. Obie lubimy razem wychodzić na miasto czy kluby. Tak po prostu, dla rozrywki i chęci potańczenia. Któregoś razu wpadłyśmy na grupę moich znajomych, wśród których był Błażej. Od razu wpadli sobie w oko, on zapytał ją o numer, ona podała bez oporów. Poczekał przysłowiowe trzy dni podczas których Julia odchodziła od zmysłów (czemu on się jeszcze nie odezwał?!) po czym zaprosił na randkę. Potem następną. Na trzeciej złapał za rękę. Na czwartej pocałował. Kolejną spędzili u niego przy filmie, do niczego jednak nie doszło. Ktoś mógłby powiedzieć, że książkowo. Bo skoro tak szybko się do niej nie dobiera, to znaczy, że nie zależy mu tylko na jednym, prawda? I tak to trwało, ona w skowronkach, zaczęli spędzać noce w jednym łóżku, jednak kończyło się tylko na przytulaniu.
Dodam, że jest to bardzo atrakcyjna dziewczyna. Szczupła, zielonooka blondynka z wydatnym tyłkiem, studiuje informatykę.

Julia zaczęła się zastanawiać czy to nie w niej jest problem. Leży na nim, w samej bieliźnie, całują się namiętnie. Wyczuwa na udzie, że on jest "gotowy" Nagle cyk, Błażej łapie ją za biodra, zsuwa z siebie, daje buzi w czółko, szepcze "dobranoc" i obraca się tyłkiem. Spróbowała nawet delikatnie przejmować inicjatywę, jednak zawsze kończyło się tak samo. I tak przez PÓŁ ROKU. Nie było niczego więcej prócz pocałunków.
Gdzieś po drodze zaczęła tracić poczucie wartości i kobiecości. Starała się z nim porozmawiać, jednak nie chciała naciskać, a on zbyt dużo mówić. Aż pewnego razu powiedział jedno dobitne zdanie:
-Nie zależy mi na Tobie i nie zależało. Przepraszam, że nie powiedziałem Ci wcześniej.

Powiedziała, że rozumie, tylko tyle. Nie robiła scen. A potem wstała, odeszła kręcąc tyłkiem i rozpłakała się za rogiem kamienicy.

Wiedziała, że jeszcze nie wyleczył się z przeszłości. Kiedyś jakaś kobieta go zraniła, a ona sama nic nie może z tym zrobić.

Błażej za tydzień ma urodziny. A Julia rozmyśla jakie by tu życzenia złożyć, aby odnowić kontakt i spróbować raz jeszcze.

Mam jednego ekstra kumpla Szymka. Dusza towarzystwa, jednak miał jednego najlepszego przyjaciela (Piotrka) jeszcze z czasów pieluchowych. Razem chodzili do szkoły, wybijali szyby w oknach i imprezowali. Szymek w wieku 23 lat poznał Alę i przepadł. Był zakochany po uszy, nie widział poza nią świata. Ale któregoś dnia zorientował się, że Ala dorabia mu rogi z Piotrkiem. Skończyła się miłość i skończyła się przyjaźń. Dziś Szymek ma na karku trzydziestkę i od tamtego czasu nie spotykał się z żadną dziewczyną. Z Piotrkiem są na 'cześć'.

On też nie wyleczył się z przeszłości.

Mówi się, że kobiety wszystko mocniej odczuwają, przeżywają, potrzebują więcej czasu. Czy na pewno? Czy warto rozgraniczać tę cechę pomiędzy płeć? Uważam, że to rzecz po prostu ludzka. Do tego mam wrażenie, że u mężczyzn z tymi psychicznymi blokadami jest nieco ciężej. Faceci są też uparci. Kiedy sobie coś postanowią, to bardzo rzadko zmieniają zdanie. Podobnie jest z uczuciami. Kiedy kogoś pokochają, nie zapominają tak łatwo o tej osobie. Kiedy są zranieni, ciężko im spojrzeć łaskawszym okiem na resztę przedstawicielek płci pięknej. Czasem obierają złe metody leczenia. Tutaj mogłabym wstawić własną historię o ostatnim 'ex', gdzie to o tym, że koleś chce ze mną tylko sypiać dowiedziałam się po czasie. Zachowaniem przejawiał zupełnie co innego i także nigdy nie powiedział wprost o co mu chodzi. Opisywałam te wydarzenia w jednym z tematów na forum.
Jego stosunek do mnie także wynikał ze złych doświadczeń z dziewczyną.

Chciałam tylko przypomnieć jak ważne jest przestrzeganie zasady o tym by nie ranić świadomie drugiej osoby. Wiadomo, nie da się tego uniknąć, ale byle nie robić tego z premedytacją. Czasem nie zdajemy sobie sprawy jak duży może mieć to wpływ na czyjeś życie. Myślimy sobie 'wyleczy się, zapomni o mnie'. O nie, nie. To nie takie łatwe...

Historie, które przytoczyłam pokazują głównie zranionych mężczyzn. Jednak i kobiet ze złamanym sercem jest równie dużo. To nie jest tak, że człowiek sobie poradzi, znajdzie kogoś innego i zakocha ponownie. Będzie pamiętał o tym zawsze. Zastanawiał się co by było gdyby zachował się inaczej, czy byłyby szanse na odbudowę związku. Ale tym zamyka się na innych, nie pozwala sobie pomóc. Dlaczego? Bo nie wyciągnął z tego właściwej lekcji, a nawet jeśli wyciągnął, to przeszłość gdzieś majaczy. A osobie, która starała się go doprowadzić do ładu przekazuje jedynie ogniwo tego pozbawionego sensu łańcuszka i koło się zamyka.