Za dwa miesiące kończę 19 lat. Całą młodość zmarnowałem. Nie tylko nie było w niej żadnego seksu. Nie było też żadnej randki. Żadnego pocałunku. Ani nawet lekko namiętnej wymiany zdań. Nie pytajcie dlaczego, i tak nigdy sobie tego nie wybaczę. Ale od mniej więcej początku studiów zdecydowałem całkowicie zmienić swoje nastawienie. I jakoś tak zacząłem stawiać pierwsze kroki w dziedzinie kontaktów z dziewczynami. Ale w ostatnich dniach mój optymizm poważnie osłabł. Najpierw laska z roku na propozycję randki po prostu totalnie mnie olała (może skrobnę o tym jakiś wpis), a wczoraj miałem okazję przekonać się, że tchórzostwo (przestańmy tak ładnie nazywać je "nieśmiałością") nadal mocno się trzyma w moim umyśle.

Wpół do siódmej wieczór. Koledzy wysyłają SMS-a z propozycją  pójścia do jednego z nich z towarzyską wizytą. Jeszcze rok wcześniej jakoś bym się wykręcił, ale moja zmiana nastawienia dotyczyła nie tylko kontaktów z interesującymi mnie kobietami, ale również z każdym innym człowiekiem. Poszedłem więc - mimo późnej pory - na kolejkę. Stoję na peronie i czekam. Ciemno już, mało ludzi. Dostrzegam obejmująca się czule parkę. Wkurzony obserwuję ich kątem oka - ja, niebrzydki przecież facet, muszę patrzeć z zazdrością, jak koleś, o którym na pewno nie powiedziałbym atrakcyjny, migdali się z zajebistą blondynką. Podjechał pociąg, usiadłem tak, by widzieć, jak laska żegna się w drzwiach ze swoim chłopakiem. Poszła usadowić się parę metrów ode mnie. Myślę, myślę no i decyduję się ją zagadać. Może i ma faceta, ale "każdy wagon da się odczepić", jak ktoś mądry mi niedawno powiedział. Ale jak to zrobić? Przecież nie przysiądę się ot tak nachalnie. Przeszedłem po jakimś czasie na drugą stronę przedziału, tak, jakbym chciał wysiąść, by kilka chwil później wrócić i usiąść już tuż obok mojej zdobyczy. Widziała mnie wcześniej, więc pewnie zrozumiała, co mi chodzi po głowie. Ale nie dawała tego po sobie poznać. Naprzeciwko nikogo - słowem, warunki idealne na podryw, zwłaszcza jak na transport miejski. Myślę nad tekstem, w końcu decyduję się na "Jadę do Sopotu Wyścigi, a ty? Oczywiście, jesli można wiedzieć...". Patrzę na nią kątem oka i... nic. Nie otworzyłem ust. Nie mogłem. Przed oczami stanęły mi jej spodziewane reakcje:

a) ignoruje mnie i spogląda w okno
b) "Przecież widziałeś, że mam faceta"
c) "Ja już mam faceta"
d) "Nie zawracaj mi głowy"
e) "Spierdalaj"

"No i jak ty wtedy zareagujesz?", zapytał złośliwy głosik w moim umyśle, wytrwale przeciwstawiający się efektom mojej wakacyjnej wewnętrznej "rewolucji mentalnej".

Ale nie mogłem tak do końca nic nie powiedzieć. Więc się odezwałem (dość cicho):

Ja: "Przepraszam, czy to Grabówek?"
Ona: [odwraca się] "Słucham?"
Ja: "Czy to Grabówek?"
Ona: "Ach... nie wiem."
Ja: "Aha... pewnie tak."

I tyle. Wymarzona okazja, a ja ją spieprzyłem. Za chwilę dosiadła się jakaś babka, już nie mogłem spróbować. Ale potem los zesłał następną szansę - kobiecina wstała, znowu nikogo nie było, laska siedziała jak siedziała. I co? I gówno! Strach sparaliżował mnie jak cyjanek potasu. Byłem wściekły na siebie, mówiłem sobie "Dawaj, jest jeszcze czas! Dawaj, bo będziesz potem tego żałował! Co ci szkodzi?", na co ten sam złośliwy głosik odpowiadał "Daruj sobie, i tak cię oleje. Nawet gdyby nie miała faceta, i tak w życiu by na ciebie nie poleciała. Pogódź się z tym i nie kompromituj przed ludźmi".

Posłuchałem tego głosiku. Powiedziałem mu tylko w myślach, jak bardzo go nienawidzę, ale jednak posłuchałem. Wysiadłem i odprowadziłem wzrokiem pociąg zabierający raz na zawsze z mojego życia tego blondwłosego anioła, który mógł być mój. Mógł, ale ja już nigdy się tego nie dowiem.

"Dzięki, głosiku Tchórzostwo. Zapisz sobie na koncie kolejne zwycięstwo. Ale drugi raz nie pójdzie ci tak łatwo."

"Taa... jasne."