Dobra, widzę, że trochę ostro wyszło, zresztą w sumie spodziewałem się
takiej, a nie innej reakcji. I czuję się w obowiązku wyjaśnić parę
spraw, jeżeli są jakieś wątpliwości.

Myślę, że początek mojego wpisu mógł wywołać w Was wrażenie, jakobym
rzeczywiście miał zamiar się zabić - i to musiałoby wywołać w Was
słuszną, agresywną reakcję. Spieszę z wyjaśnieniami, że - jak zresztą
napisałem - nie mam najmniejszego zamiaru dokonać takiego kroku. Oczywiście, miewam
takie myśli, miewam doły, tak jak wtedy, na imprezie, ale hej - komu
się to nie zdarza? List, o którym wspominałem, napisałem tylko po to, by na własne oczy ujrzeć absurd zarzutów, jakie często sobie czynię. Myślę, że na obecnym etapie moja frustracja jest -
bądź co bądź - zrozumiała. Nie da się ukryć, że moje postępy w karierze
podrywacza postępują bardzo powoli i nie przynoszą zbyt
satysfakcjonujących rezultatów. Regularnie odwiedzam Waszą... naszą
stronę już od prawie pół roku, zdołałem przełamać strach przed
podchodzeniem do dziewczyn, nie krępuję się przed uśmiechaniem do
innych bez powodu, myślę, że dobrze przyswoiłem sobie zasady, jak
przyciągnąć laski do siebie. Problem tkwi w tym... że niewiele mi z
tego przychodzi.

Nie ma zainteresowanych spojrzeń rzucanych w moją stronę przez kobiety.
Nie wykazują zaangażowania podczas rozmowy. Rzadko dają telefony,
jeszcze rzadziej je w ogóle odbierają, wykręcają się od spotkań.
Wszystkiego mam na koncie jedną randkę i jedno lizanko. Sami więc
powiedzcie - co ja mam robić, skoro wydaje mi się, że wszystko - bądź
prawie wszystko - robię tak, jak tu piszecie?

Mówicie o cierpliwości. No, u mnie z tym na pewno ciężko. Wiadomo - co
to za facet, który w tym wieku ciągle jest prawiczkiem? Każdy kolejny
dzień to kolejny dowód na to, że moja męskość stoi pod... pewnym
znakiem zapytania, jeżeli mogę się tak wyrazić.

Mówicie o tym, żeby mieć wyjebane. Jak już często mówiłem - wyjebane
miałem przez całe gimnazjum i liceum. Nic dobrego z tego nie wynikło -
i szczerze wątpię, czy tym razem byłoby inaczej.

Mówicie o optymizmie. To prawda, że wiele rzeczy biorę sobie głęboko do
serca, kierując się czasem przesadzonymi przesłankami. No ale... co
poradzić, kiedy moje czarne scenariusze z reguły się sprawdzają? Przed
chwilą dostałem na to kolejny dowód. Dzwoniłem do dziewczyny, którą
poznałem w kolejce - przypomnijmy, uśmiechała się i wydawała się
zadowolona. Milczenie i, rzecz jasna, zero odpowiedzi. Dzwoniłem do
laski z klubu, co do której byłem przekonany, że nic nie wyjdzie, skoro
po dwóch rozmowach zaczęła mnie całkowicie olewać. Rezultat? Odebrała,
sama nie zgadła, że to ja dzwonię, zanim zdążyłem cokolwiek konkretnego
powiedzieć, oznajmiła, że jest na zakupach (w tle absolutna cisza, więc
raczej wątpię w tę wersję), i żebym zadzwonił za półtorej, dwie
godziny. Zadzwoniłem za dwie i pół. Nie muszę mówić, że nawet nie
odebrała

To nie jest tak, że ja z natury mam takie negatywne nastawienie. Wprost
przeciwnie, na owej imprezie usłyszałem przecież, że tylko ja potrafię
się uśmiechnąć do innych. Z zewnątrz wydaje mi się, że jestem normalnym
facetem, który - w przeciwieństwie do większości ludzi - nie zyskuje, a
traci przy bliższym poznaniu. Dlaczego? Naprawdę nie wiem i wiele
dałbym, żeby się dowiedzieć.

Nie potrafię oprzeć się wrażeniu, jakby krok w krok chodziła za mną
zgraja nieprzychylnych mi koleżanek z gimnazjum czy liceum (a pewnie i ze studiów), które
podchodzą do każdej dziewczyny, jaką zdążę poznać, by uświadomić ją, że
jestem totalnym dziwakiem i na pewno nie warto się ze mną zadawać. Brak mi jest
- przyznam szczerze - motywacji. Jakiejś pozytywnej reakcji, która
udowodniłaby mi, że nie jest tak znowu źle. Ale jest, nawet bardzo.

Bardzo lubię tę stronę i lubię na niej pisać. Niemniej jednak coraz
bardziej czuję się tu jedynym użytkownikiem, któremu ciągle się nie
udaje, zwłaszcza, kiedy czytam blogi innych: "Zauważyłem w sobie
pozytywną zmianę i inni też ją zauważyli" - w moim przypadku sprawdza
się tylko pierwsza część zdania. I już naprawdę brak mi pomysłu, co
zrobić, aby ten stan uległ zmianie.

Pozdrawiam!