Przełom listopada i grudnia. Mróz daje się we znaki. Zaledwie kilkugodzinny dzień jest prawie niedostrzegalny. Wszystko ogarnia wieczny mrok, wilgoć. Depresja wisi w powietrzu. Człowiek nie ma ochoty zupełnie na nic. Większość siedzi w domu, po czym zasypia kilka minut po wieczornym dzienniku. Zupełnie jakby pogoda zmuszała go do zapadnięcia w sen zimowy. Pogoda skutecznie zniechęca do czegokolwiek.
Starówka miasta jest prawie opuszczona. Miejscami dostrzegam małe grupki ludzi mknące bezmyślnie przed siebie. Zupełnie jak ja. Idę z bratem. Dopada nas głód. Zamawiamy po hamburgerze w jednej z obskurnych budek. Obsługuje nas młoda dziewczyna. W sumie współczuje jej. Siedzi cały dzień w małej klitce ogrzewając się przenośnym kaloryferkiem. Oświetla ją jedynie stara żarówka, rzucające żółte światło. Jemy w pośpiechu przy plastikowym stole ustawionym przed budką. Krople deszczu padają na nas. Dziewczyna zamyka okienko i nakłada na siebie wełnianą narzutę. Rzeczywiście jest zimno. Chwilę później udajemy się dalej mknąc przed siebie. Wtem naszła mnie pewna myśl. Tak właśnie wygląda nasza rzeczywistość. To nie Hollywood, gdzie facet wyrywa każdą dupę na pierwszy lepszy tekst. To nie propaganda głębokiego stalinizmu, gdzie wszyscy chodzą uśmiechnięci od ucha do ucha nie mając żadnych problemów, rozterek, itp. Wyobrażam sobie, jak dziewczyna z budki nie ma ochoty ze mną rozmawiać. Nie dziwię się jej. Mróz, nieprzyjemne warunki pracy, chęć powrotu do domu, chęć znalezienia się w innej, lepszej rzeczywistości. To normalne, że laska nie ma ochoty na flirt czy nawet zwykłą gadkę. Nikt by nie miał.

To nie propaganda PRL. Nie wszystko zawsze idzie po naszej myśli. Nie wszystko jest kolorowe i przyjemne. Nikt nie chodzi wiecznie uśmiechnięty od ucha do ucha.