Otwieram oczy. Leżę w sterylnym, prostokątnym pomieszczeniu. Mój umysł zatapia się we wszechogarniającej bieli gołych i gładkich ścian. W kącie leży stos poukładanych notatek. Działania matematyczne, rachunki prawdopodobieństwa zapełniają każdą ze stron.

Jest pochmurny dzień. Ludzie z kamiennymi twarzami brną przed siebie. Żadnych rozmów... Żadnych śmiechów. To zbyteczne, niepotrzebne. Złotym środkiem jest matematyka i logika.

Tonę w sterylnej bieli miasta. Każdy budynek wygląda tak samo. Smukłe, idealnie gładkie wieżowce ogarniają okolicę. Na jednym z nich dostrzegam napis "Rozrodnia".

- Co to jest? - zaczepiam nie różniącego się od pozostałych przechodnia. Czarny garnitur oplata smukłe, sztywne ciało.
- Ludzie się tu rozmnażają - odpowiada Beznamiętny Głos. Jego tępy wzrok pozbawiony emocji wbija się prosto w budynek - wedle doboru genetycznego.

Emocje i uczucia są niepotrzebne. Takie archaizmy jak miłość zniszczyły Homo Sapiens. Emocje i uczucia dekoncentrują i odwracają uwagę od priorytetów, postępu, budowy, nauki. To wbrew logice.

Rozrodnia to jedyne miejsce spotkań towarzyskich (jeśli tak to można nazwać). Samotność nie istnieje. Jest wynikiem uczuć. Wszystko, co jest z nimi związane należy wyeliminować. Jedynym szczęściem jest rachunek prawdopodobieństwa, logika. One sukcesywnie przeprowadzają człowieka przez życie.

Zbliża się wieczór. Sztywne ciała o beznamiętnych maskach brną przed siebie. Żadnych dźwięków... Żadnych odstępstw od norm.

Dostrzegam czarny budynek. W promieniu kilku kilometrów nikogo nie ma. Cała okolica świeci pustkami. Zbliżam się. W głowie słyszę bicie własnego serca. Bije coraz mocniej. Powietrze staje się coraz gęstsze. Luzuję krawat pod szyją. Znajduję się kilkanaście metrów od celu. Ocieram pot z czoła sterylnie białą chusteczką.

Pod ścianą czarnego budynku dostrzegam parę zwłok. Ciała trzymają się w objęciach niczym starożytni kochankowie. Ich czaszki zwrócone są w moją stronę. Nad nimi widnieje zdanie, napisane czerwonym sprayem. "Nie zapominaj kim jesteś".

Czuję ucisk w klatce piersiowej. Mój mózg otrzymuje bodziec, który pobudza uśpiony obszar. Zbyt duży szok wywołuje zatrzymanie akcji serca. Tak wynika z obliczeń. Z rachunku prawdopodobieństwa wynika natomiast, że nie mam szans na przeżycie, jeśli ktoś w przeciągu dwóch minut i dwudziestu czterech sekund nie rozpocznie resuscytacji krążeniowo oddechowej. W odległości kilku kilometrów nikogo nie ma. Nawet, jeśli ktoś zacząłby biec w moją stronę ze średnią prędkością... Umieram.

Budzę się zlany potem. Ciężko oddycham.
- Jezus! - przerażony jestem w stanie tylko tyle wykrztusić - ale się cieszę. To tylko sen!
Śpiew ptaków pozwala mi zapomnieć o koszmarze. Starczy, gniewny głos za oknem bluzga przechodniów.
- Nie zapomnij kim jesteś - ostatnia myśl wiążąca mnie z dziwnym światem Beznamiętności przechodzi mi przez umysł.

I naszła mnie pewna myśl. Myśl, która uświadamia, jak niewiele potrzeba, by człowiekowi żyło się łatwiej, ciekawiej i przyjemniej. Bo mimo licznych niepowodzeń, których doświadczamy, wciąż się uczymy, doskonalimy własne wnętrze i porządkujemy własny świat.
Chodzi o emocje. Tłumiąc emocje i chowając się z uczuciami... Wstydząc się ich... Powoli, ledwie zauważalnie umieramy w sobie. Prowadzimy do wyjałowienia duszy i w efekcie do utraty człowieczeństwa. Stajemy się maszyną, która z socjologicznego punktu widzenia jest niedostosowana społecznie. Maszyną, która w społeczeństwie nie potrafi i nie może znaleźć swojego miejsca.
Powodów tłumienia i chowania, a nawet odkładania uczuć i emocji może być dużo. Pogoń za pieniądzem, robienie kariery, oddawanie się bezgranicznie i przesadnie własnej pasji oddala nas od innych ludzi, zabija nasz humanizm. A kiedy będziemy chcieli to zmienić... Może być za późno.
Nie ma nic gorszego, niż popadanie z jednej skrajności w drugą... Te odwieczne poszukiwanie Złotego Środka.
Dochodzi do tego kwestia bycia doskonałym. Posługując się matematyką, rachunkiem podobieństwa i logiką nie można się pomylić. Jednak nie dadzą nam odpowiedzi na pewne rozterki moralne i tym podobne rzeczy.
Ja potykam się codziennie o własne nogi, popełniam błędy. Ale dzięki temu życie jest po prostu... Ciekawe.