Pamiętacie jeszcze mój wtorkowy wpis? Obiecywałem w nim, że w czwartek spróbuję wyłapać starą znajomą laskę, kiedy skończy zajęcia. Musiałem przez to czekać prawie dwie godziny, a kiedy stanąłem pod salą, okazało się, że tam jej nie było. No nic, łaziłem jeszcze trochę po całej uczelni, nie udało mi się przełamać przed dwiema laskami. Poszedłem więc na kolejkę. Humor miałem nietęgi, bo dopadła mnie chandra.

Staję sobie w wagonie i dostrzegam siedzącą przy oknie... no spokojnie HB6. Patrzę się na nią i od niechcenia uśmiecham. Kontakt wzrokowy trwa zaskakująco długo, aż ona w końcu wyraźnie zmieszana odwraca się, z trudem ukrywając uśmiech. Tak prowadziliśmy pojedynki spojrzeń przez parę stacji, aż w końcu zwolniło się koło niej miejsce. Spojrzałem na nią, a ona już nie potrafiła powstrzymać banana. Wyciągnąłem komórkę i napisałem na niej "Fajnie tak na siebie spoglądać, ale może lepiej dasz mi swój numer telefonu. ;)". Ona czyta to, szeroko się uśmiecha i wyzywającym tonem pyta:

Ona: A dlaczego miałabym dać ci mój numer?
Ja: No bo wiesz, trochę mało mam kontaktów na liście.
Ona: Moim zdaniem liczy się jakość, a nie ilość.
Ja: A u ciebie jak z tym jest? Jakość czy ilość?
Ona: Zdecydowanie jakość.
Ja: No to wpisz ten numer.
Ona: Obawiam się, że nie mogę.
Ja: Dlaczego?
Ona: Bo my się w ogóle nie znamy. Nawet nie wiem, jak masz na imię...
Ja [wyciągając rękę]: Glinx11.
Ona [ściskając]: Roksana. [Zmienione]
Ja: No to już się znamy.
Ona: No nie wiem... dla mnie to jest raczej długotrwały proces.
Ja: Na której stacji wysiadasz.
Ona: XXX. [Trochę dalej niż moja].
Ja: No proszę, a ja na YYY. Kiedy tam dojedziemy, wysiądę, i już pewnie nigdy się nie zobaczymy.

Potem nastąpiła chwila pauzy, po czym ona zapytała, gdzie się uczę. No i tak zaczęła się rozmowa o przysłowiowej dupie Maryni. Dowiedziałem się, że tez jest na pierwszym roku, tyle że na polibudzie. Już taki napalony nie byłem, bo dostrzegłem, że ma aparat na zębach (degradacja do HB4), ale mimo to kontynuowałem, jak mogłem. Starałem się brzmieć jak najbardziej luzacko i chyba całkiem nieźle mi to wyszło. Kiedy skończyły mi się tematy i zapadła na chwilę cisza, ona zaczęła inny. I w ten sposób wymieniliśmy poglądy na temat zainteresowań, religii, patriotyzmu. W pewnym momencie ponowiłem ofertę z telefonem, ona powtórzyła, że ma po prostu takie zasady. Stwierdziła, że jak ludzie mają się poznać, to styka ich ze sobą Przeznaczenie (Jezu, jak ja nienawidzę takiego pieprzenia). Nie chodziło tu oczywiście o mnie - ona zwyczajnie daje numery tylko znajomym. No i gadka na temat Przeznaczenia. W końcu dojeżdżaliśmy do mojej stacji. Wyciągnąłem komórkę i powiedziałem:

Ja: No, ostatnia szansa.
Ona: No... sorry, naprawdę nie mogę. Takie zasady.
Ja: Ech, dziewczyno, umrzesz w samotności.
Ona: A co jest złego w samotności?
Ja: Jakieś złe doświadczenia?
Ona: Nie, dlaczego?

Musiałem już wysiadać. Uścisnąłem więc jej dłoń:

Ona: Miło było poznać.
Ja: No miło, miło... do następnego spotkania, niestety całkowicie przypadkowego.
Ona: Cześć.
Ja: Cześć.

I wyszedłem z pociągu, zastanawiając się, czy Roksana nie żałuje straconej okazji. Przeanalizowałem całą sytuację i stwierdziłem, że wiele rzeczy zrobiłem źle. Prawie nie stosowałem negów - właściwie tylko raz, kiedy pod koniec jazdy położyła nogi na ławce naprzeciwko, zapytałem takim kpiącym tonem "Nie za wygodnie ci?". Wiem też, że powinienem był zapytać ją, ile ona zdołała zapamiętać odnośnie mojej osoby, bo na sugestię, że w ogóle się nie znamy, wyrecytowałem, co o niej już wiem. Powinienem był się jakoś odgryźć, kiedy stwierdziła, że ja, po humanistycznym liceum, nie poradziłbym sobie z matmą na polibudzie. Za dużo było też tego pierdolenia o niczym, a za mało konkretów, np. odnośnie naszej wpatrywanki w siebie.

No nic, wróciłem do domu z niczym. Chociaż jest nowe doświadczenie. A ono, jak wiemy, zawsze jest w cenie.

Mimo wszystko jestem z siebie zadowolony. Czuję, że posunąłem się kolejny krok dalej i mam powody przypuszczać, że jakieś zainteresowanie w niej wzbudziłem. Inna sprawa, że niewystarczające, żeby dała mi swój numer. A może po prostu jest wierna swoim zasadom? Osądźcie sami.