Witajcie moi Przyjaciele. Dzięki Wam i własnym poszukiwaniom
zdałem sobie sprawę jak wiele muszę zmienić w swoim życiu, aby  nie mieć problemów z kobietami. Ostatnio
zacząłem sobie zadawać pytanie co znaczy „Być sobą”… Dużo się tutaj o tym
wspomina, ale okazało się, że z początku zupełnie tego nie rozumiałem. Myślałem:
„Być sobą? Hm, no przecież jestem sobą… Kim 
miałbym być, jeśli nie sobą? Jestem spoko ziomal, ludzie mnie lubią.”
Otóż nie… Przyznałem się sam sobie, że tak naprawdę nigdy nie chciałem być
sobą. Zawsze czerpałem wzorce od swoich kolegów… Hehe, nie od wszystkich,
wybierałem sobie takich, którzy mi najbardziej imponowali. A mianowicie:

Mój starszy o pięć lat brat. Imponował mi już we wczesnym
dzieciństwie, zawsze chciałem mu dorównać, chciałem robić wszystko to co on
robił, być tam gdzie on był, wyglądać tak jak on i nie wiadomo co tam jeszcze…
Braciak różnił się tym, że mimo podobnego wzrostu jak ja to ważył ode mnie
kilkadziesiąt kg więcej(ze 20, 30). Z charakteru jesteśmy bardzo podobni,
dlatego się bardzo kochamy, ale tutaj pojawiał się mój kompleks chudości(wziął
się też z tego, że cała rodzinka mi przytykała powiedzonkami typu: „ty
suchcielu”, „aleś ty kościsty”, lól ). Myślałem: „Nie mam szans u kobiet,
póki jestem taki chudy. Za kilka lat na pewno przytyję i wtedy wszystkim się
będę podobał, tak jak mój brat.” 0 akceptacji siebie.

Mój najlepszy przyjaciel. Dość nietrafnie opisałem typa w
swoim drugim blogu. Rasowy Bad boy. Uważałem go za wzór podrywacza. Gość jest
niższy ode mnie o głowę, ale za to ma dobrze zbudowane ciało. Nie pakuje, ani
też nie jest grubasem. Coś pośrednio między misiem z brzuszkiem, a pakerem. Też
zawsze mu zazdrościłem, marzyłem by być taki jak on jednocześnie nie wierząc,
że kiedyś taki będę. 0 pewności siebie.

Mój najlepszy przyjaciel z klasy. Aspołeczny typ. Ma bardzo
dużą wiedzę(nie mylić ze szkolną nauką), ale za to gardzi innymi ludźmi,
wszystkich uważa za głupków. Od niego wyniosłem wiele korzyści, ale też jak
idiocie imponował mi i chciałem być taki jak on. Zacząłem się do niego
upodabniać intelektualnie przez co sam się trochę oddaliłem od ludzi, ale
dzięki niemu poznałem ambitne kino i muzykę, więc plus/minus. 0 pewności
siebie/0 akceptacji siebie.

Otóż zrozumiałem, że przecież oni nie są idealni. Nikt nie
jest idealny. Przejrzałem na oczy i zobaczyłem również ich wady. Mam im
dorównywać? Przecież tak naprawdę JA jestem lepszy od nich. Może nie lepszy, bo
któż to może wiedzieć kto lepszy, ale mogę być po prostu inny. Mogę mieć
kobiety, których oni nie mogliby mieć. Mogę mieć inne kobiety. Piękne i
wartościowe tak jak ja sam…

Jeszcze kilka dni temu miałem zamiar napisać post na
tutejszym forum z pytaniem: „Co to znaczy być sobą, bo qrwa nie czaję…”, ale na
szczęście nie zrobiłem tego i dzisiaj pod prysznicem mnie olśniło… Uświadomiłem
sobie, że przez całe życie jechałem na jakichś wzorcach(Braciak, koledzy) i to
była moja zguba. Przyznałem się sobie, że nagminnie przytakuję ludziom na ich
opowieści, udaję śmiech itp.(też idiotyczne) Uświadomiłem sobie również, że
jąłem się od tego uwalniać. Od jakiegoś czasu kreuję sobie swój nowy wizerunek.
Buduję swoje ja. Nie chcę już wyglądać jak moi „przystojni” koledzy. Chcę
wyglądać jak Ja. Niepowtarzalnie. Nie chcę już być misiem, zacząłem ćwiczyć, a
dzięki temu, że nie mam zbędnego tłuszczu to mięśnie rysują się idealnie i w
końcu podoba mi się moje ciało. Nie będę się wstydził ściągnąć w lecie koszulki
przy kumplach… Zapuszczam długie włosy(zobaczę do ilu cm dojdę, na razie mam
tylko na 3, 4), chociaż jeszcze kilka miesięcy temu byłem gotów się wyśmiewać z
takiej fryzury. Pewnie dlatego, że podświadomie chciałem taką mieć, ale nie
wystarczało mi na to pewności siebie.

Dużo zrozumiałem dzięki zaprzestaniu oszukiwania samego
siebie, to jest, przyznania się sobie, że coś ze mną jest qrwa nie tak, że
trwam w błędzie, a wierzcie mi, że nie jest łatwo przyznać się do trwającego
prawie całe życie błędu. Całe życie okłamywałem siebie, że "ze mną wszystko w
porządku, że jestem nawet lepszy od moich kumpli. No może coś ze mną nie tak,
ale nie wiem co… To przejdzie…" Hehe, ludzie potrafią trwać w takiej swojej
iluzji całe życie i niegdy nie być sobą. Wielu leniom nie chce się realizować  SIEBIE. Tworzyć SWOJE życie. Urealniać SWOJE marzenia. Robić to na co się ma w głębi duszy ochotę. To samo przydarza się również tchórzom, którzy z kolei się boją bycia sobą. Dlatego takie osobniki wzorują się na innych bo oni już są sprawdzeni i wszystko im się super układa... Smutno tylko, jeżeli nam się jakoś nie udaje to upodabnianie, a jeśli nawet się udaje to coś źle się czujemy w nie swojej skórze... Prawda?

Dziękuję silesii za Tylera Durdena, wiele mi pomógł.

Oczywiście, Wy wszyscy blogowicze również bardzo pomagacie. Cudowna
strona, potrafiąca uleczać całe żywoty… ;D

Trzymcie się w pogodzie ducha i mocnej wierze nie tylko w
siebie, ale i we wszystko co robicie.

edit/

Dodam jeszcze, że bycie sobą to również polubienie siebie. A to wszystko razem wzięte daje taką kureską pewność siebie, że sam jesteś w szoku... Nigdy się tak nie czułeś, powiadam.