Jakiś czas temu przelałem swoje wypociny tutaj chcąc dodać wpis na blogu, i się nie udało sam nie wiem czemu, po prostu sie nie dodało i chuj. Odechciało mi się pisać od początku, nie miałem na to czasu, ale teraz kiedy siedzę z zapchanymi zatokami i bólem gardła mam na to chwilę. Nachodzą mnie przemyślenia i dochodzę do wniosku ze brakowało mi tej stronki. Czemu?! Czasami fajnie dostać opierdol od kogoś bardziej doświadczonego i wziąć się w garść.

Ostatni dodany mój wpis dotyczył związku na odległość. Początki były spoko, ale czas mijał, czułem fizyczny i psychiczny brak tej dziewczyny w mojej codzienności, tęsknota.. Spotkania były fajne po tygodniu rozłąki. Mijały kolejne miesiące, a dla mnie to się stawało coraz trudniejsze. Ona zaczęła mieć humorki, jakieś swoje wydymane zasady w których chodziło o to żeby mnie podporządkować. Nie dawałem się, a ona twierdziła ze się zrobiłem dla niej oschły, nie poświęcam jej wystarczająco czasu, wole trening niż spotkanie z nią, wole kumpli niż spotkanie z nią bla bla bla.
Nowe miasto, nowe otoczenie, życie studenckie które czułem ze mi ucieka (bo postanowiliśmy ze na imprezy będziemy chodzić tylko razem) co się zdarzyło tylko raz.
Im dalej w to brnęliśmy tym bardziej się męczyliśmy. Żadne z nas nie mogło się wkupić w swoje otoczenie, w życie miasta w którym mieszkaliśmy. Z czasem przyzwyczaiłem się do panującego stanu rzeczy, przestałem przejmować się tym ze widzimy się tylko w weekendy, ale nie pogodziłem się z tym że prowadzę spokojny tryb życia, nie tego chce teraz. Ona to zauważyła i co.. Nie nie olała mnie, tylko na siłę chciała sprawić żeby było jak dawniej, żebyśmy przeżywali tą odległość ciągle.. Stawała się coraz bardziej zazdrosna (potrafiła się wkurwić o jakiś głupi komentarz mojej koleżanki pod moim zdjęciem na fb i robiła mi jazdy o takie pierdoły, a że ja ignorowałem to się wkurwiała jeszcze bardziej) Zaczęła mnie męczyć.. Kiedy chciałem zrobić coś fajnego nie chciała, wolała leżeć i sie przytulać w łóżku. Chciała mnie zamknąć w klatce czy co?!

Pewnego dnia patrząc w lustro zobaczyłem faceta, który się dusi, potrzebuje wolności, ale nie chciał tracić tej kobiety bo się przyzwyczaił do jej obecności. Czas upływał a związek stawał się coraz bardziej toksyczny.
Zadałem sobie pytanie. Czy to jest dziewczyna z którą chcesz budować przyszłość? Odpowiedź brzmiała "Nie"
Ona nie odpowiada mi z wielu powodów. Jej sposób bycia (spokojna, statyczna ) jej stosunek do ludzi (lubi tych którzy jej sie podlizują, Ci co mówią to co myślą nie zasługiwali na uwagę). Wiele innych cech ujrzałem dopiero po czasie. Zdjąłem z oczu klapki i powiedziałem sobie, Emil, nie chcesz jej teraz, to się nie zmieni. Wiesz że prędzej czy później odejdziesz od niej bo to nie jest tak naprawdę Twój typ kobiety więc weź się w garść i zrób to teraz, daj jej poznać kogoś innego i sam sobie daj tę szanse.
Mimo jej negatywnych cech dała mi wiele wspaniałych chwil które sprawiały mi trudność w rozstaniu się z nią, ale dałem radę. Zrobiłem to.
Zaczęła wstawiać zdjęcia z imprez (jak to ona się dobrze bawi) później dzwoniła do mnie. Wstawiała foty z kolegami, z dużym dekoltem a ja to ignorowałem

Za każdym razem kiedy miałem ochotę napisać albo zadzwonić mówiłem sobie "Nie Emil, nie możesz, to do niczego nie prowadzi".
Wielu z Was może mnie uważa za kretyna bo narobiłem dziewczynie nadziei a później stwierdziłem ze tego nie chcę ale tak jest jak na początku jest się zauroczonym a później poznajesz ją bliżej i klapki z oczu spadają.

Teraz minęły dwa miesiące i powiem Wam ze odżyłem. Poznałem dużo fajnych ludzi, otworzyłem się na świat (przy niej czułem się jakiś zblokowany) i nikt mi nie robi wyrzutów..
Jest mi z tym dobrze, tak jak i z tym ze napisałem ten tekst.