Kolejna bezsenna noc za mną. Palę trzeciego papierosa z rzędu. Pełno mniej lub bardziej dziwnych refleksji przewinęło mi się przez ten głupi łeb. Kocham jedną. A z nią nie jestem. Byłem. Znowu mogę. Chyba.
"To ja wśród stu tysięcy samozwańczych bogów,
Ich mądrość nieomylna jest.
To oni znają lepiej mnie niż ja sam siebie,
Ich mądrość niepojęta jest"

Balansuję na krawędzi szaleństwa. Czasem odnoszę wrażenie, że podnoszę się tylko po to, by jeszcze mocniej przypierdolić o ziemię. Wiem już przynajmniej, w czym rzecz. Sprawia mi to satysfakcję. I dobrze. Myśli samobójcze lądują na drugi plan.
"Ja znam wszystkie prawdy, które nic nie dały,
po drodze pogubiłem je,
zostały daleko za mną razem z tymi,
co mi dawali je"

Nastała długo oczekiwana zmiana. Przede wszystkim w środku. Zdeterminowało mnie to do wzbogacenia swojego małego, psiaśnego świata o nic nieznaczące wartości. Cholera, sam już nie wiem co o tym myśleć. Katharsis i Weltschmerz występują jednocześnie. Goethe się pomylił. O mój Boże, Boga nie ma, Rewolucja. Pieprzyć to!
"To ja z pokolenia, które nic nie czuje,
Nie myśli, nie wie nic,
To czas, to najwyższy czas by podnieść głowę,
i pokazać jak naprawdę jest"

Wrzucam niedopałek do kibla. Zamykam oczy. Biorę kilka głębszych wdechów. Poranne lęki odchodzą. Znów zaczynam czuć się jak człowiek. Taaak. Czas ruszać.

-----------------
POSŁOWIE

A co mi tam. Wieloaspektowość interpretacji to coś, co lubię i cenię