Z dedykacją dla Carlopactwo.

Biel. Czerń. Między nimi miliony innych odcieni, których nie potrafiłem dostrzec. Bez tego byłoby tak łatwiej, przyjemniej. Już nie. Dlaczego? Światło gaśnie, a wraz z nim świat, który wydawałoby się, tak dobrze znam. Budzę się.

Budzę się z potężnym bólem głowy. Cholera, na wczorajszej imprezie chyba ktoś mi czegoś dosypał. Ze wspomnień pozostały tylko strzępy. Mój łeb!

Palę papierosa. Pogrążam się w oceanie pieprzonych myśli, które przyprawiają mnie o szaleństwo. Co będzie jutro, a za rok? Kto, do kurwy nędzy, sprzedał świat? Chce wydostać się z tej klatki!

Otaczają mnie szare bloki. Cholerne betonowe molochy, w których żyją betonowi ludzie. Betonowa, szara codzienność. A przecież widziałem. Widziałem miliony innych kolorów. A może to tylko kolejne odcienie szarości? Kim jestem? Co wnoszę? Jestem odcieniem, czy kolorem? Chce istnieć!

Boję się, że nie podołam. Że nie dam rady sprostać samemu sobie. Co wtedy? Może dołączę do "klubu 27" Podnieś się w końcu!

Mijają kolejne miesiące. Wiele refleksji przepłynęło przez mój głupi łeb. Podnosiłem się i upadałem. Tak w kółko. Czuję się, jakby moja dusza spotkała się z niszczarką do papieru. Ale wszystko da się skleić. I dobrze, odzyskuję wiarę. Wiarę w siebie, w ludzi. Boże, jak mi dobrze!

Minęły już 3 lata. Z perspektywy czasu widzę, że jestem innym człowiekiem. Spokojniejszym, opanowanym, otwartym. Chciałbym tyle powiedzieć, ale nie wiem od czego zacząć. Kocham!

--------------------
POSŁOWIE

Tekst napisał się sam. I całe szczęście! Początkowo miałem problem z tym, jaką formę obrać do przedstawienia pewnego zagadnienia (wolałem jeden z milionów kolorów, albo odcieni) . Zwróć uwagę, Drogi Czytelniku, na ostatnie zdania wykrzyknikowe w każdym akapicie. Pewna (cykliczna, jak sądzę) faza, która potrafi przysporzyc każdemu z nas wiele problemów.
Ale zawsze gdzieś tam na końcu tunelu jawi się małe światełko, które czasami bywa niewidoczne (po ciemku najłatwiej pobłądzić)
Dlatego tak ważne byś, Drogi Czytelniku, wstał (Mój łeb!), dostrzegł szereg możliwości adekwatnych do Ciebie (Chcę wydostać się z tej klatki!), budował bogate *kolorowe wnętrze (Chcę istnieć!), nie uginał i nie poddawał przeciwnościom losu(Podnieś się w końcu!) i uwierzył. Uwierzył w coś, co zawsze da Ci siłę do walki z każdym kolejnym dniem (Boże, jak mi dobrze!) A ostatecznie byś dawał światu coś od siebie (Kocham!)
-----------------

Żegnam!