Ten wpis, to podsumowanie mojego mindsetu z ostatniego czasu. Wybaczcie, że nie poświęcę czasu analizie zjawisk, ani nie podzielę się żadną ciekawą obserwacją.

Za chwilę skończę 32 lata. Zauważyłem, że moje życie dzieli się na kilka etapów, które obserwowane z perspektywy czasu, wyglądają tak jakby się nie wydarzyły, bądź dotyczyły kogoś innego.

Na początku życia mieszkałem w małej miejscowości. W wieku 13 lat przeprowadziłem się do stolicy WLKP.. z trudem dziś wspominam szczegóły tamtych 13 lat. Wiem, że były – prawie jak w innym życiu. Pamiętam, że grałem w kosza, pamiętam, że chodziłem do szkoły i z powrotem po 7 km dziennie. Mając 7 lat bez telefonu, przez las bez świateł. Pod choinkę zawsze prosiłem o latarkę, żeby móc sobie świecić na trasie i wybierałem zawsze najciemniejszą drogę. Podobała mi się siostra kolegi – Ola..

Do 21 roku życia mieszkałem z rodzicami 8 lat – koniec podstawówki, liceum i początek studiów – pierwsze dorywcze prace. Pamiętam trochę. Pierwsza wódka w 8 klasie podstawówki, pierwsze pornosy (wersja na papierze), pierwsza dziewczyna – pozdro Justyna ..fajnie, że znajomości z licealną ekipą 5-7 ziomków przetrwały do dziś. Jednak wspominając tamte czasy pamiętamy tylko najlepsze akcje (wyjazd do Holandii, red street, palenie zioła z chłopakami z Amsterdamu, Zakopane i ucieczka przed rozgrzanymi miejscowymi + setki akcji, kiedy zawsze na końcu ktoś rzygał, spał na chodniku, lub jakoś inaczej totalnie się skurwił). Nie pamiętam nazwisk nauczycieli, widoku sal, w których się uczyłem (ok. salkę od fizyki pamiętam…). Fajnie, że mamy nagrany film z wyjazdu, razem z laskami z klasy z okazji inauguracji mundialu 2002.. Przejebaliśmy z Koreą, a ja przejebałem z Olgą..

Następne 8 lat to życie z kobietą, którą poznałem w pracy – epizod zakończony dzieckiem, kredytem, kilkoma fajnymi wyjazdami za granicę i kiepskim rozstaniem. Pamiętam pierwsze nasze wyjście, pierwszy seks, pamiętam jak się zaręczyłem, pamiętam szpital i porodówkę, pamiętam nasze pierwsze mieszkanie studenckie, ostatnie wakacje, pamiętam też dzień, w którym mi powiedziała, że kocha innego – mało jak na 8 lat. Pamiętam (to jest przykre), że nigdy nie podobała mi się tak na maksa i że byłem pieprzonym tchórzem będąc z nią z braku laku.. tak, życie weryfikuje takie sytuacje. Nigdy nie idźcie na kompromis. Wracając do domu trzeba myśleć o tym, że chce się ruchać to, co czeka tam na nas z obiadem – inaczej nie ma to kompletnie sensu.

Mija 2 lata od kiedy to się skończyło. Zaliczyłem etap piaskowania z Anią. Poznałem podrywaja.. Pozwoliło mi to przemyśleć i przetrawić całą masę rzeczy. Nie rozumiem, że ktoś może krytykować zawarty tutaj dorobek, nie rozumiem jak można nie potrafić przetworzyć myśli, którą tutaj zgromadzono… tak wielu facetów poświęciło czas żeby coś od siebie tutaj dodać. To nie ryje bani, to nie jest głupie – to jest subiektywny (czasami podkoloryzowany) męski głos, którego na co dzień nam brakuje.

Mija 2 lata, w których poznałem więcej kobiet niż we wcześniejszych 30, część przelotnie, cześć na dłużej, część na odległość – gdzie nawet się nie widzieliśmy, a potrafimy sobie fajnie pogadać. Kobiety stały się codziennym elementem mojego życia.. uwielbiam je, ten moment, w którym dają coś od siebie.. wcześniej traktowałem je jako istoty z innej planety.

To był też czas na poznanie siebie - przebiegłem 25 imprez biegowych w tym 12 półmaratownów. W pracy zacząłem przyjmować więcej obowiązków, w zasadzie cały czas rozmawiam i piszę po angielsku – coś czego się bałem, bałem się odpowiedzialności, która teraz jest dla mnie ciekawa. Bałem się nowych miejsc i znajomości, które są teraz dla mnie ciekawe. Przesiedziałem i prześledziłem mnóstwo problemów użytkowników. To pomaga umiejscowić się w rzeczywistości. To jest ciekawe. Jak te nasze drogi są do siebie podobne.

Wracam do niepamięci.. Dziś wyszedłem pobiegać. Biegłem koło cmentarza, pomyślałem sobie, że to kurewskie szczęście mieć kilka żyć w trakcie jednego życia. Myślałem o tym ile jeszcze etapów mnie czeka.. jakie będą i ile z tego zdążę zapomnieć, kiedy leżąc na łożu śmierci szpikowany środkami przeciwbólowymi czekając, na koniec będę starał się podsumować życie. Ból będzie wtedy moją rzeczywistością, ostatni etap zmieni się w teraźniejszość przed, którą to co wydarzy się przed będzie jakimś dziwnym wspomnieniem, tak jak te wspomnienia teraz..

Dlatego jestem tak zafascynowany teraźniejszością.. tak jak jestem zafascynowany znajomością z moją młodą Emmą Watson, którą poznaję powoli, bez pośpiechu i bez stresu, że nie wyjdzie, bo wiem, że jak nie wyjdzie znajdę następną.. nie muszę się zmieniać (tak jak z Anią), co działa ostatecznie na niekorzyść.. nie przyjmuję bezsensownych kompromisów. cieszę się, że wreszcie poznawanie stało się dla mnie ciekawą przygodą, a nie karczowaniem dżungli - za pomocą tępej pua-maczety (bo to jednak nie moja bajka)..

Dziewczyna ma świetne piegi, jest ruda jak ogień, do tego tańczy.. Ja kiedyś nie odważyłbym się zamienić z nią zdania.

Dzięki. Żyjcie.

wasz septo