Panie i Panowie,

Dziś chcę z wami poruszyć bardzo nieprzyjemny temat.
Wejść w nieprzeniknione wzrokiem odmęty najmroczniejszej części naszego jestestwa.
Mowa będzie o Cieniu, o akceptacji i wybaczeniu, o depresji i o tym jak ją zwalczać.

Zaznaczam od razu - nie jestem psychoterapeutą.
Nie jestem lekarzem i nie podam tu nikomu magicznej pigułki po której każdy ma gwarantowany odpust Boży od depresji, większej, mniejszej, czy choćby sporadycznych dołów.
Temat jest mi jednak na tyle znany, na tyle przerobiony w każdą możliwą stronę, że doszedłem do pewnych wniosków i okrutnie egoistyczne by było się z wami tymi przemyśleniami nie podzielić.

Bo temat jest też szalenie ważny i niebezpieczny.
O tym się kiedyś nie mówiło wcale - teraz się słyszy zdecydowanie więcej, ale wciąż nie tak, jak należy się za to zabrać.
Czasem sobie myślę, że z depresją jest w XXI wieku trochę jak z rzadkim pokemonem.
Wiecie, co mam na myśli.
To jest trochę nasza polska cecha - wyścig na to, kto ma w życiu gorzej. Kto nazbiera w życiu więcej problemów ten ma przywilej i dziką satysfakcję do radosnego narzekania, szukając wokół potwierdzającego kiwania głowami - "rzeczywiście, ty masz gorzej, szacun dla ciebie".
A potem przychodzi jeden z drugim i rzuca hasłem "to jeszcze nic, ty masz lajtowo, ja to dopiero...".
Raz rzucona rękawica prowadzi do dalszej lawiny narzekania szukając na zewnątrz poparcia dla swojej marnej sytuacji.

To jest toksyczne i należy z tym zerwać natychmiast.
Nie będzie tu mowy o urojonej depresji, będącej najwyżej osobistą nieporadnością, nieumiejętnością rozwiązywania własnych problemów, czy zwykłym szukaniem uwagi.

Czym jest depresja?
Jak wspominałem - nie jestem lekarzem. Nie podam wam definicji, myślę też, że mija się to z celem. Każdy to w jakiś intuicyjny sposób wie, jak depresja wygląda.
To taki paskudny szkodnik, który żeruje na tobie, twoich kompleksach, twoim poczuciu winy, braku akceptacji, osobistych brakach, i sprawia, że zatapiasz się w tym poczuciu beznadziei.
Bo to dla niego pożywka, więc logiczne, że chce, żeby w tobie było tego jak najwięcej.
Prawda jest taka, że depresja prowadzi do błędnego koła. Czujesz się coraz gorzej, bo czujesz się źle, nie widzisz ratunku dla siebie, nie masz siły już żyć, więc wszystko co robisz, robisz machinalnie, automatycznie, jak maszyna, bez cienia emocji.
Bo emocje już dawno zamknąłeś w sobie, dla własnego bezpieczeństwa - gdyby ktoś odważył się otworzyć tę puszkę Pandory, uwolniłby nieprzebrane pokłady złości, żalu, smutku i zaraza wie czego jeszcze. Przytłoczony nadmiarem tak silnych emocji po prostu nie poradziłby sobie, przygniotłoby go to do ziemi jeszcze bardziej, prowadząc jedynie do jeszcze większych kłopotów mentalnych, zmuszając takiego delikwenta do ponownego zamknięcia w sobie tego, z czym sobie nie radzi.

Byłem w tym miejscu.

Nie chcę przez to powiedzieć, że się wyleczyłem, ale wydaje mi się, że znalazłem sposób, jak sobie z tym poradzić.
Nie wykluczam, że kiedyś znowu przyjdzie mi się z tym męczyć, ale między innymi po to piszę tego bloga - żebym w chwili słabości mógł przeczytać co sam napisałem i puknąć się czoło dla własnej głupoty.

Może zatem po kolei.

CIEŃ

Słyszał ktoś kiedyś o czymś takim jak Cień?

Koncepcja pochodzi od Carla Gustawa Junga.
Jung był uczniem Freuda, i w dużym uproszczeniu razem z nim położył podwaliny pod to, co dziś nazywa się psychoanalizą.
Jest autorem wielu teorii - choćby archetypy Króla, Wojownika, Maga i Kochanka to właściwie jego pomysł.

Ale do rzeczy.

Każdy z nas prowadzi w głowie dialog wewnętrzny. Aktorami w tym spektaklu są między innymi Ego, Anima i właśnie Cień.
Ogółem Cień reprezentuje wszystko to, do czego się przed sobą nie przyznajemy.
Odrzucone, nie akceptowane cechy.
Cień jest odrobinę takim Oskarżycielem, pokazującym ci kim "w rzeczywistości jesteś".
Bardzo chętnie wypomni wszystkie błędy i przewinienia.
Wykorzysta kompleksy i lęki.
Wiadomo, o co chodzi. Każdy z nas to przerabiał.

Co ma to do depresji?

Będąc w stanie depresyjnym o wiele łatwiej ulegać podszeptom Szatana, tfu, wrrrrróć, Cienia. Ogółem ma się o wiele bardziej negatywny obraz samego siebie, niż powinno, ma się duże skłonności to wypominania sobie negatywnych cech, choćby i urojonych.
Cień jest wtedy wypaczeniem tego, czym tak na prawdę powinien być - głosem rozsądku i przeciwwagą dla wybujałego ego.

Jest na to remedium.

Opowiem wam anegdotę, z własnego życia na dodatek.

Jedną z moich zasadniczych cech jest to, że lubię sobie rysować. Pasje i hobby są potrzebne do utrzymania zdrowia mentalnego, ale samo rysowanie nie spowodowało, że wróciłem do żywych.
Pomogło za to doprowadzić do sytuacji, w której nabrałem dystansu.

Otóż jednym ze sposobów w jaki lubię rysować, jest stawianie malutkich kropek cienkopisem.
Mówiąc wprost - ogromnych ilości kropek. Dosłownie od zaje*ania.
Jest to generalnie upierdliwa metoda rysunku - musisz uważać, gdzie i jak stawiasz te kropki. Muszą być odpowiednio małe, nierzadko mniejsze niż ustawa przewiduje, czytaj - mniejsze niż teoretycznie da się zrobić danym cienkopisem. Sprowadza się to do tego, że mozolnie, opanowując drżenie rąk, zbliżasz ciekopis do papieru w precyzyjnie wybranym punkcie, ledwo muskając powierzchnię kartki.
Haczyk w tym, że kropki nie mogą na siebie zachodzić, nie może być jedna większa pośród wielu mniejszych itede, itepe.

No i stało się.
Je*łem dużą jak krowi placek, czarną jak dupa szatana kropkę na nieskazitelnie białej powierzchni kartki, do tego zbyt blisko innych, małych, zgrabnych kropeczek.
I co się stało?
Trąby zagrały na Sąd Ostateczny?
Morze wezbrało i fale tsunami wyrzuciły na brzeg Lewiatana?
A może trąba powietrzna zaczęła burzyć okoliczne budynki, zrywając dachy i śmiejąc się w twarz ludziom czującym się panami na ziemi?

Nic z tych rzeczy.

Rysunek z odległości większej niż 3 pieprzone centymetry od kartki nadal wyglądał tak samo.

Jeśli ktoś nie zrozumiał, spieszę z wyjaśnieniem.

Jeśli zdarzyło ci się popełnić błąd, drugi, kolejny, masę błędów, co z tego.
Kogo to obchodzi. Mnie to nie obchodzi, brata to nie obchodzi, matki to nie obchodzi, wujka, ciotki, babci, dziadka, nikogo to nie obchodzi.
Twoje życie nie jest definiowane przez drobne potknięcia.
Twoje życie to całokształt.

Nawet jeśli czujesz się pierdołą, złym człowiekiem, bucem, samotnym czy świadkiem Jehowy - nie jesteś taki w każdej sekundzie swojego życia.

Zaakceptuj błędy, porażki, to że nie powiedziałeś babce od przyry "dzień dobry".
Nie karm trolla jakim jest depresja.
Fantastyczne rzeczy zaczną się dziać.

Dzień po tym jak doszedłem do tych wniosków poszedłem do ulubionego klubu, w którym spędzam każdy weekend, głównie gapiąc się w ścianę.
Tym razem każdy chciał się ze mną przywitać, znaleźć w moim towarzystwie, choć przez chwilę kąpać się w blasku splendoru i chwały jakie ode mnie wtedy biły.
Kobiety zaczęły same podchodzić.
Ale co najważniejsze, przestałem sam się zadręczać.

Mam nadzieję, że ten krótki tekst, który w sumie dało się streścić w kilku zdaniach się komuś przyda.

Na odchodne - posłuchajcie sobie TOOLa.
Pomaga.

Serio serio.