Cześć.

Jestem w związku od roku. Przed obecną dziewczyną miałem kilka innych związków, w wiele potencjalnych nie wszedłem. Zawsze miałem opinię pewnego siebie, ale wrażliwego gościa. Myślę, że czasem przegrywałem swoje relacje przez bycie zbyt dobrym "w imię miłości". Tyle o mnie słowem wstępu.
Swoją dziewczynę poznałem na tinderze. Ja 30, ona 28 lat. Wrażliwa, dobra, szanująca siebie. I tu dwie uwagi: 1. introwertyczka 2. towarzyska, rozmowna, inteligentna - ale bez przyjaciół, bez związków w przeszłości. Spotykała się w życiu z kilkoma gościami - bez niczego poważnego ani uczuciowo, ani fizycznie. Punkt 1 i 2 niewątpliwie zatem wiążą się ze sobą.

Początkowo trochę mnie irytowała, ale urzekła swoją dobrocią, radością, otwartym sercem, taką miłością w praktyce. Takiej osoby szukałem po swoich burzliwych historiach z wariatkami. Szybko się w sobie zakochaliśmy i tu zaczęły się schody. Krótko mówiąc: nikt nie zawrócił mi tak w głowie, musze się z tym oswoić, to dla mnie rewolucja, daj mi chwilę. Potem było ok, ale gdy dążyłem do zdefiniowania mnie w jej życiu, napotykałem się na uniki. Postawiłem więc sprawę jasno: jesteśmy razem lub jestem ziomkiem do spotykania, zależy mi na poważnej relacji (choć w duszy uwielbiałem kiedyś podrywać, zawsze marzyłem o tej jednej kobiecie, nie dziesiątkach).
Poprosiła o czas. Nie odzywałem się. Zaczęła płakać, tęsknić, spotkaliśmy się. Jej introwertyzm sprawia, że mówi dyplomatycznie, naokoło, a ja po jej monologu byłem zdruzgotany i zacząłem się z nią żegnać. Po czym ona, że o co mi chodzi i przecież chce być ze mną.

Następne miesiące to szok z powodu tego jak się zaczęła otwierać, rozwijać uczuciowo, angażować. Tu dodam, że od 2 lat cierpię na poważną chorobę (po kleszczu) i często po ludzku bałem się o siebie i swoje zdrowie. To na pewno umniejszało mojemu poczuciu wartości, więc silny facet przeplatał się z tym, który potrzebuje przyjaciółki i wsparcia. Muszę jednak też uczciwie przyznać, że nigdy nie otrzymałem od kogoś tyle wsparcia co od niej.

W następnych miesiącach, po docieraniu się, mówieniu o swoich potrzebach i wskazywaniu na potrzebę jej otwarcia, pochorowałem się na covid (2 tyg w łóżku), chwilę po tym ona, a do tego nauka (końcówka w kij trudnych studiów dodatkowych). Kiedy się spotkaliśmy, mówiła że wszystko ją przerasta przez jej perfekcjonizm, trzymanie rzeczy w sobie, nic jej nie cieszy: ani spacer do lasu, ani filmy, ani kwiaty czy jakiejś jej różne pasje. Zauważyłem jak się oddala nie chcąc mówić o swoich problemach (zawsze taka była). Ja akcentowałem, że nie działa to na korzyść naszej relacji (chcąc oczywiście też ją wspierać). Po prostu chowała się uczuciowo jeszcze bardziej w trudnych osobistych chwilach. Pałka momentami się przeginała. Jakby odwykaliśmy od siebie. Aż powiedziałem co mnie boli, spotkaliśmy sie, a ona poinformowała, że jej uczucia stanęły w miejscu. Nie potrafi tego zakończyć, bo jej zależy, ale nie potrafi też powiedzieć, że mnie kocha.

Wylądowałem z mindfuckiem, że zapatrzona we mnie kobieta się oddaliła. Ta, która była moją przyjaciółką, kochanką (1szy facet) i w której znalazłem to czego szukałem. Na dodatek z*ebało mi się zdrowie po tym cholernym covidzie, na jakiś czas wylądowałem w łóżku, czym też się mega martwiła. Często próbowała być opiekunką. Starałem się do tego nie dopuszczać. Znaczy mogłem chodzić itd., ale długie L4 w pracy i skrajny ból 24/7.

Daliśmy sobie trochę czasu, postanowiłem się z nią spotkać, napisałem jej (wg mnie i niej) zajebisty wiersz. Miałem po prostu ochotę wyrazić to kim dla mnie jest i wrócić do tego co nas zbudowało. Płakała jak dziecko czytając. Następne miesiące były między nami co raz lepsze, choć nie poruszałem tematu uczuć tak jak wczesniej. Trochę z obawy, trochę z szacunku do jej introwertyzmu i chęci dania swobody.

Doszło do kolejnej rozmowy. Bez szczegółów - jak wcześniej. Minął miesiąc - do kolejnej. Stwierdziła, że jej zależy na mnie, ale jej zakochanie przerodziło się bardziej w przyjaźń, mniej potrzebuje naszych spotkań z powodu jej uczuć, nie potrafi wrócić do tego co było choćby chciała i nie potrafi ani odejść, bo jestem dla niej tak ważny, a jednocześnie nie widzi np. wspólnej rodziny za kilka lat. Popłakała się, przytuliła, stwierdzając że może powinniśmy wrócić do tego co nas budowało, ale że też jej ciężko ze staraniami o uczucie, że się obwinia za nie.

Rozpisałem się, ale nie wiem jak miałbym to krócej ująć. Dojrzałem do tego, że ją kocham. Nie na podstawie "palącej się dupy", a kilkutygodniowej analizy.
Co mogę zrobić, żeby naprawić nasz związek? Zajebiście mi na niej zależy. W tym chorym świecie wykłucających się lasek, księżniczek itp., spotkałem taką, z którą w kij przerobiłem, dotarłem się itd. Nie chcę tego tracić ani skreślać.

Będę bardzo wdzięczny za pomoc i rady.