Wiem, że strona nie jest poradnią psychologiczną ale zakładam ten temat, bo z każdym problemem tutaj jakoś sobie mogłem poradzić i mam sentyment do tego miejsca.

Ostatnio żyje w niesamowitym napięciu i tracę kontrolę nad lifem. Konkretnie jestem mocno wkurwiony, jakoś zamykam się na ludzi i wgl nie do życia jestem. Do tego mam tendencje do wylewania frustracji na innych. Nie potrafię się jakoś zdystansować do wszystkiego, za bardzo mnie to dotyka.

Żyję w domu jednorodzinnym 5 km od miasta. Rodzice są zawsze w domu. W sumie to nie mają nawet znajomych, im wystarczy, że są razem oboje. Nie dość, że mają pracę w jednej firmie to pozwala im ona pozostawać w miejscu w którym mieszkamy.... czyli wszystko w jednym. Ja jestem sam, jestem jedynakiem. Nie sprawiałem kłopotów wychowawczych, chodź zawsze "pyskowałem". Może czasem faktycznie pyskowałem, ale zazwyczaj po prostu próbuje walczyć o swoje zdanie lub pokazać, że się mylą w czymś tam. No ale wychodzi na to, że "pyskuje" i "nie umiem z nimi rozmawiać" oraz "nie szanuje ich i ich pracy, i tego co dla mnie robią/dają"

Materialnie mam wszystko co chce, dobry ciuch, nowy sprzęcik, mogę sprowadzać do domu dziewczyny i robić imprezy. To jest już dla nich argument "że mam wszystko". Panowie kto z was chciałby sprowadzać panny na zadupie i robić imprezy dla znajomych mieszkających 20 km od nas ? No właśnie...

Nie mogę jeździć na imprezy dalej niż miasto w którym się uczę. Imprezy nie mogą trwać zbyt długo. Ok, ok szanuje to, jestem młody, a na nich spoczywa odpowiedzialność za mnie. Z tym, że wiadomo w jaki sposób odbywają się imprezy, a ja za każdym razem muszę wracać do domu bo "mama po mnie przyjedzie". Nie czuje się wyluzowany, tylko zerkam co chwila na zegarek.

Nie mogę jeździć do znajomych na noc, bo według nich jestem za młody i ogólnie ciągle z nimi dyskutuje. Trudno nie zabrać głosu jeżeli przez 15 minut wysłuchuje się, że "masz dopiero 16 lat...". Przecież ja nie jadę podpalać miasta, ja tylko chce jechać do koleżanki na noc. Wiadomo już po co...

Rodzice często używają zwrotów wobec mnie "głupi/idiota/nie myślisz/ciągle coś psujesz/to twoja wina/ jesteś nieodpowiedzialny". Wiecie co, sądzę, że moje kompleksy i problemy z rówieśnikami, z dziewczynami są winą ich złego systemu wychowawczego.

Nie no luz, spokojnie człowieczki wszystko się we mnie zmieniło, a Blood stał się "fajny"... ale te wszystkie kompleksy i kajdany na nogach.... to wszystko jeszcze we mnie najwyraźniej pozostało. Nie mam tych problemów z dziewczynami tylko dzięki pewności siebie no i może ładnej mordki, ale w środku wciąż jestem słaby. Zaczynam winić za to rodziców.

Nie mam już żadnych argumentów w rozmowach z nimi. Doprowadzam do kłótni i codziennie coś tracę. Przede wszystkim zdrowie. W życiu też ogromny ciężar. Do tej pory jako chłopiec nieśmiały nawet nie pomyślałem że mogę wzbudzić zainteresowanie w dziewczynie. Teraz... spotykam się z 6 dziewczyną od rozpoczęcia nauki w pierwszej klasie szkoły średniej. Nie powiem, odbiło mi trochę na ich punkcie. Tylko to nie jest problem, problemem jest utrzymanie tego co zbudowałem. To, że mam tylu znajomych i jestem szanowany w otoczeniu... do wszystkiego doszedłem sam, ale nadal czuje presję, że muszę wszystkim coś udowadniać. No i że muszę być lepszy niż jestem..

Opisane powyżej rzeczy może nie są spójne, ale jak widać mam rzeźnie w głowie. Mój wniosek jest taki, że byłem zakompleksiony z winy rodziców i przez czuje ciągłą presję w otoczeniu. Pomóżcie mi zmienić kierunek wiatru, może jakieś porady jak mógłbym poukładać sobie życie. Dziękuje za przeczytanie to dla mnie ważne