Witam wszystkich.
Mam na imię Adam i jestem w klasie maturalnej.Odwiedzam podrywaj.org od ok. 1,5 roku. Dosyć długo zmagałem się z bardzo niskim poczuciem własnej wartości, swego czasu nawet głupie słowa że "Jestem całkiem ładny" od bliskiej koleżanki (nie ma ona nic wspólnego z FZ powstałym wskutek odrzucenia) potrafiły mnie niesamowicie podjarać. Z upływem czasu pewność siebie wzrosła (może nie jakoś drastycznie ale wzrosła), pomogły w tym między innymi regularne uczęszczanie na siłownię,czytanie blogów z tej strony, bieganie i zmniejszenie częstotliwości trzepania kapucyna Zmniejszenie, ponieważ raz na jakiś czas znowu się to zdarza ale próbuję skończyć z tym ostatecznie. Wcześniej miałem duży problem z masturbacją więc cieszą mnie jakiekolwiek postępy w walce z nią i pornografią. Jeżeli chodzi o dziewczyny to dostawałem parę razy kosza, z jedną dziewczyną mam dosyć luźną znajomość, a ostatnio byłem w dłuższym (wg mnie jak na mój wiek i obycie z dziewczynami) związku ale zakończyłem go ze względu na to że ten związek był zainicjowany z mojej strony na siłę. Czyli panna (HB 7,5) była zakochana a ja niekoniecznie.

Przechodząc do mojego głównego problemu.
Próbuję się rozwijać, lecz nie we wszystkich aspektach przychodzi mi to łatwo. Już nie chcę tu mówić o małych krokach które jest łatwo podjąć, aby zmienić swoje przyzwyczajenia a w konsekwencji żywot. Chodzi mi tu głównie o jakieś drobne postanowienia typu unikanie fajek, nie za dużo alkoholu itp. Z nimi problem nie mam. Moim problemem jest co innego.
Zdarzają się dni w których po całym dniu spędzonym w szkole, gdy wracam do domu załącza mi się tryb odmiany swojego życia. Najczęściej jest tak po delikatnej próbie ogarnięcia "co mógłbym w sobie zmienić na lepsze lub jak mógłbym zwiększyć swoją atrakcyjność". I tutaj się pojawia cała lista życzeń: odblokuję swój umysł, pozbędę się iluzji, będę promieniował uśmiechem, zwiększę swoją pewność siebie, nie będę miał problemu z rozmowami z nieznajomymi dziewczynami itd. Myślę wtedy że "Będę jak Tyler Durden". I z głową wypełnioną postanowieniami oraz planami kładę się spać.
I gdy wstaję wszystko wydaje się bardzo odległe... Mam problem z dobrym rozpoczęciem dnia i z byciem konsekwentnym wobec wczorajszych postanowień. Nie promieniuję uśmiechem, mój język znowu jest ostry i wulgarny a na myśl o poznaniu jakiejkolwiek nowej koleżanki w mózgu pojawia się masa wymówek. Jakbym był na emocjonalnym autopilocie. Dopiero gdy wrócę do domu pojawiają się wyrzuty sumienia że nie postąpiłem tak jak sobie zaplanowałem... Drodzy forumowicze, poratujcie radą jak wyjść z tej mentalnej stagnacji. Bo mimo chęci jak przyjdzie co do czego to znowu będzie to samo...