Pytanie do bardziej doświadczonych związkowo ludzi, a nie klubowych bajerantów od jednej nocy.
Może wywiąże się z tego ciekawa dyskusja.

Z jednej strony związki są po to, by przynosily szczescie, oparcie w drugiej osobie itd.
Jednak tyle się tutaj czyta, że trzrba trzymać gardę wysoko, być ostrożnym, normalnie jak na wojnie.
Jak odnaleźć w tym wszystkim złoty środek? Cieszyć się z relacji, a nie ciągle żyć w spięciu by przypadkiem nie napisać jednego smsa za duzo gdyz to wbrew Pua?

Ja zauwazylem u siebie taką zaleznosc. Gdy bylem wyrachowany, opanowany, niezaangazowany, wszystko ukladalo sie dobrze. Jednak takie zwiazki byly dla mnie brz sensu . Nie przynosily mi satysfakcji i je konczylem. Kiedy mi zalezalo, bylem zakochany i cieszylem sie zwiazkiem, zazwyczaj cos sie sypalo.
Myślę, ze idealnym rozwiazaniem byloby zachowanie niezachwiania emocjonalnego i obojetnosci, przy jednoczesnym zaangazowaniu. Ale czy to jest mozliwe?