Głównie z racji, że nie piję, nie chodzę na imprezy i generalnie omija mnie sporo towarzyskich spotkań ze znajomymi (które często opierają się na alkoholu). Nie chodzi nawet o brak akceptacji grupy, tylko o to, że nieswojo czuję się w towarzystwie osób będących pod wpływem alko, bo nie ważne jakbym był otwarty, przebojowy i wyluzowany (a jestem raczej introwertykiem, choć nie jakimś ciężkim przypadkiem:)), to jednak przebojowe osoby po alko są jeszcze bardziej przebojowe i zawsze pozostaję w takiej sytuacji niejako na uboczu, nie mogę wejść w sam środek interakcji, zaangażować się w nią. Czuję się trochę jak duch, wiecie co mam na myśli.

Mało aktywny towarzysko tryb życia prowadzi zaś do tego, że mało mam "naturalnych" okazji (tak, wiem, że zaczepianie ludzi na ulicy też może być uznane za zupełnie naturalne, ale jednak coś innego) do poznania kogoś nowego, dziewczyn, ale nie tylko - w ogóle nawiązywania nowych znajomości.

Myślę o jakiejś zmianie, w sensie jednak się zmusić i zacząć chodzić na imprezy (byłem w życiu na niewielu...), nawet samemu, może w końcu poczuję "bluesa", zakręcę się towarzysko? . Co sądzicie o tym pomyśle? Dobry, zły? Warto spróbować? Samemu, bo tak nagle wyskoczyć ze znajomymi ze studiów, jak dotąd im przez 2 lata raczej odmawiałem, byłoby dziwnie. Od dawna mnie nawet mnie nie pytają czy z nimi idę:), zresztą ogólnie nie są to w większości ludzie, z którymi bym się porządnie zakumplował/zaprzyjaźnił). Po prostu utrzymuję z nimi "poprawne" stosunki, widzimy się przeważnie wtedy, kiedy musimy.

Teraz odnośnie picia. Nie piję, bo jakoś nigdy mnie to nie pociągało. Miałem dość radykalnie negatywny stosunek do wszelkich używek. Teraz już ten stosunek nie jest tak radykalny, ale debilne wydaje mi się zacząć pić, jedynie żeby polepszyć towarzyską sferę swojego życia. Bo na chwilę obecną nie jara mnie smak alkoholu i musiałbym jeszcze sporo wychlać, żeby mnie zaczął jarać. Ale nie bardzo wyobrażam sobie totalną abstynencję do końca życia, i nie bardzo te imprezy bez choćby jednego piwa.

Wiem, że to pytanie zabrzmi nieco absurdalnie, groteskowo niemalże, ale je zadam: czy Waszym zdaniem powinienem się jednak przełamać i przekonać do alkoholu? (większości przekonywać wcale nie trzeba:P) Nie mówię tu o popadaniu w nałóg, tylko o raczej symbolicznym piciu do towarzystwa. W moim wypadku odpada nawet aktualnie wizja romantycznego wieczoru z dziewczyną przy lampce wina...

Uprzedzając wszelkie pytania o pasje - mam ich kilka. Są dla mnie BARDZO ważne (nie ma nic ważniejszego w moim życiu obecnie niż pasje) i jestem dobry, w tym co robię, stale się rozwijam. Jednak te pasje są specyficzne i niekoniecznie sprzyjają nawiązywaniu nowych znajomości. W zasadzie nieraz wymagają zamknięcia się w domu, w ciszy, w samotności, w spokoju. Dlatego zwyczajnie brakuje mi po prostu kontaktu z drugim człowiekiem. Zapewne brakowałoby nawet, gdybym znalazł sobie dziewczynę, chyba, że ona byłaby megaimprezowa i wciągnęła mnie w swoje życie, w swój krąg towarzyski. Jak żyć, panowie (i panie, które też w końcu mają tu swoje konta;))?