Witam was drodzy urzytkownicy podrywaj.org. Zwracam sie do Was w sprawie najwyższej wagi... ale teraz już bez jaj.

Mam problem, cholernie męczący problem i tylko już chyba Wy możecie mi pomóc. Proszę tylko o cierpilwość i doczytanie do końca, bo znając siebie opis sytuacji może mi zająć troche miejsca (cóż wkońcu skończyłem filozofię).

Zacznę od początku. Nie jestem osobą, która intensywie udziela się na tej witrynie, ale czytam prawie każdy blog, każde mądre rady i stosuję je w życiu codziennym. Od swojej pierwszej wizyty tutaj zrobiłem naprawdę duży krok. Stałem się innym człowiekiem. Widzę to nie tylko ja, ale też moje "koleżanki" .

Nie powiem, że jestem zajebistym pua. Podrywanie nie jest moim całym życiem. Mam inne sprawy. Do laski podchodzę tylko wtedy kiedy wiem, że naprawde jest tego warta i sam tego chcę. Nie zaczepiam pierwszej lepszej na ulicy (już nie) tylko dla tego, że ma ładny tyłek.

Staram sie uwodzić dziewczyny, które odpowiadają mi pod względem psychicznym, co nie znaczy, że są brzydkie. Nie zawsze mi się udaje wyrwać upatrzoną wcześniej dziewczynę, ale się staram. Udawało mi się wyrwać zawsze ok. 6 na 10 takich upatrzonych z góry "ofiar".

Z niektórymi zostawałem na dłużej, niektóre odchodziły po paru dniach, ale chuj, nie przejmowałem się. Jak nie ta to szedłem po następną. Ale od pewnej dziewczyny coś się zaczęło pierdolić. No, ale zacznę od początku.

Bywałem już zakochany, zauroczony lub zwyczajnie oczarowany dziewczyną. Zawsze po rozstaniu, nie ważne po ilu dniach znajomosci, otrząsałem się po kilku godzinach do maksimum jednego dnia i mówiłem sobie: "no kurwa Elmo, nie ta to inna. Nie patrz za siebie i rób dalej swoje. Dziewczyn jest mnóstwo. Bierz się za tą za inną, może ta nowopoznana Ewa będzie dobrą partią dla ciebie". No i działałem bez oporów.

Do czasu aż kilka dni temu poznałem Paulinę. W miarę zgrabna blondynka. Długie nogi, jędrna dupa i kształtne cycki, a dotego zajebisty charakter i co lubie najbardziej uwodzicielski, seksowny głos.

Naprawdę mi się spodobała. Od razu zabrałem się do roboty. Już po kilkudziesięcui minutach wiedziałem, że jest moja. Wszystko zrobilem jak należy, zakończyłem KC i ogólnie zajebiste spotkanie. Wszystko zaczęło się później.

Dwa dni później dzwonię do niej, by umówić się na kolejne spotkanie. Laska ogólnie poszczana w chuj z radości i sie zgadza. Niestety kilka godzin przed spotkaniem odwołuje wszystko i smutnym głosem przeprasza, że sorry, ale nia da rady. Ma tam jakieś problemy w pracy czy coś i ogólnie nie, sorry, ale innym razem.

OK, niby nic. Odpuściłem na pare dni, ale ciągle mnie to męczyło więc myśle sobie, że spróbuję ostatni raz. Tym razem odmówiła od razu. Trudno zdarza się. Nie ona pierwsza i nie ostatnia.

Tylko, że nie wiem czemu ciągle powracam w myślech do tej jednej. Inne mam gdzieś. Próbowałem spotykać się z innymi. Tylko, że jakoś nowe podrywy przestały mi smakować. Wszystki nowe laski niby fajne, ale jakoś ciągle powracam myślami do Pauliny. Czuję, że inne są ładniejsze może nawet zajebistsze, ale ja ciągle pragnę dalszego kontaktu ze swoją blondynką. Jakoś ta myśl psuje smak wszystkiemu co robie. Mam swoje zainteresowania, prace, ciekawe rzeczy do roboty, ale to wszystko traci na znaczeniu. Lubie to, ale staję sie jakiś pusty. Cała ta pewnośc ciebie, hobby jakby przestaje mieć głebszy sens. Niby mam to wszystko, ale po co skoro nie mogę się z tym z nikik dzielić. A ja pragnę dzielić sie ty głównie, no zgadnijcie z kim. Nie mogę się po niej otrząsnać. Nigdy czegoś takiego po żadnej lasce nie miałem. Jestem zauroczony, zakochany czy zwyczajnie popierdolony?

Robiłem już wszystko. Brałem nadgodziny w robocie, oddawałem sie bez ogrwniczeń zainteresowanią, spotykałem się z innymi itp. Niestety to nic nie daje. Ciągle powracam myślami do niej. Nie mogę sie od tego do kurwy nędzy wyrwać.

Do tego po tym jak odmówiła mi drugiego spotkania postanowiłem spotkać się z przyjaciółmi. I kto tam jeszsze był? Ktoś kto podobno był w tym czasie zajęty. Wkurwiłem sie niesamowicie, ale nic. Troche chłodnika i traktowałem ją jak zwykłą koleżanke. Ona też troche jakby mnie olewała, ale ogólnie relacja na luzie. Troche pogadaliśmy i ona znowu zaczęła się tulić i dawać IOI, troche smiechu, ale zaraz z nowu udaje zimną sukę.
No to zlewam dalej jak ma zamiar się popisywać przed znajomymi i na dotatek jeszcze negiem dopierdoliłem na koniec.

Pożegnaliśmy sie buziakiem i na tyle to byłby koniec. Tylko, że moja już nie najlepiej działająca psychika została niesamowicie zszargana.

Nie piję alkoholu już od 5 lat. Nie byłem alkholikiem nigdy (mam taką nadzieję) po prostu taki tryb życia. Prawie same owoce i warzywa do jedzenia, dużo sportu i rzadnych urzywek. Nawet kawy nie piję. Ale po tym spotkaniu byłem jakiś rozdarty, nie wiem nawet dokładnie dla czego. Po prostu musiałem się najebać. Po tylu lat abstynencji możecie sie domyśleć co się ze mną działo po tych sześciu piwach.

Teraz obudzony już po pijackim śnie z kąpletną delirką i trzęsącymi się rękami szukam pomocy tutaj. Byłem już na totalnym dnie i niechce już tam wracac. To były straszne czasy. Zrobiłem wielki krok, żeby stać tu gdzie jestem i nie mam zamiaru się cofać. Ale ta dziewczyna nieświadomie ściąga mnie na dół. Wiem, że już nigdy prawdopodobinie nie będziemy razem i chuj z tym, ale jakby mi trochę szkoda. Ja ją chyba kocham? Ale dlaczego i dlaczego nie mogę sie tęgo uczucia pozbyć? Nic nie pomaga, alkohol, medytacja, hipnoza, inne laski, głupie gry on-line, sport , zainteresowania, bezzensowne filmy-odmóżdżacze. Hmmm, nawet dalsza gra z nią nie ma sensu. Nie wracam do dziewczyn z którymi mi nie wyszło, zresztą w międzyczasie ona już zdążyła sobie kogoś znaleść (z tego co opowiadał mi kumpel).

Niestety nie czuję się przez nią ani martwy, ani żywy. Nie wiem już jak mam się pozbyć tego cholernego uczucia i iść dalej. Chce poznawać nowe dziewczyny, ale nie potrafie już. Takie coś zdażyło mi się po raz pierwszy i nie wiem co robić. Może ktoś z was przeżył już coś takiego, ktoś ma na to jakąś radę. Prosze pomóżcie mi, bo wszystko traci sens.

Proszę was o cokolwiek, o jakiś MĘTALNY WPIERDOL, który pomoże mi stanąć na nogi i pozbyć się tego zasranego dysonansu poznawczego.

W was jedyna nadzieja, bo wszyscy "przyjaciele" zaczęli się od jakiegoś czasu po mału odemnie odwracać i nie mam sie do kogo zwrócić.

Sorry, że notka taka długa, ale musiałem się przed kimś wygadać, a nie mam już przed kim.