Witam szanownych kolegów. Przepraszam, że taki długi wywód ale chciałem w miarę szczegółowo opisać moją sytuację. Potrzebuję waszej opinii na temat mojej relacji i czy coś się da jeszcze zdziałać.

Ja lat 28 - kilka dziewczyn w przeszłości, stabilny emocjonalnie, spokojny może ok 8/10, lubię sobie żartować, podroczyć się, co może nie przypadało jej do gustu bo czasami miała o to spine.
Dziewczyna lat 31 - długi 6 letni, bez zaręczyn związek zakończony zdradą faceta plus pewnie jakieś przelotne znajomości. Dziewczyna ułożona, spokojna, wrażliwa, zna swoją wartość, wie czego chce, 8/10.

Poznaliśmy się na imprezie u znajomych około października i przez około miesiąc wymienialiśmy się wiadomościami. Jak to na początku, tematy ogólne, sprawdzenie czy generalnie klei się nam rozmowa. Posiadam pracę o charakterze wyjazdowym dlatego nie mogłem w tamtym okresie odrazu zaprosić jej nawet byle na kawę.

Końcówka listopada: Pierwsze spotkanie, drugie, na trzecim spotkaniu film, wino, seks.

Od tamtego czasu spotykalismy się raz/dwa razy w tygodniu ze względu na pracę i odległość ok 40km. Pisała pierwsza od samego rana, czasami wymienialiśmy wiadomości przez cały dzień.

Generalnie kontakt między nami był dobry. Odwiedzanie wspólnych znajomych, wspólny wyjazd na dłuższy weekend.

Wydawało się, ze wszystko toczy się w dobrym kierunku, aż do lutego gdy miałem ostatni 2 tygodniowy wyjazd z pracy. Przed delegacją pożegnaliśmy się w dość chłodnej atmosferze, może wynikało to z jej okresu. Poczułem ochłodzenie kontaktu z jej strony, pierwsza nie zaczynała rozmowy. Urywała rozmowę w połowie nie odpisując na moją wiadomość. Przy ostatnich próbach kontaktu telefonicznego, za każdym razem nie mogła rozmawiać, nie odbierała. Może to był poprostu pech. Po nieodebranym połączeniu, wysyłała krótka wiadomość, że pogadamy innym razem. Poczułem się sfrustrowany po braku kontaktu z jej strony, następnego dnia i później. Nie pisałem do niej, postanowiłem, że nie odezwę się dopóki sama nie zainicjuje rozmowy.

I tak minęło 3 tygodnie, ani ja ani ona nie odezwaliśmy się do siebie. Uznałem, że skoro nie chce kontaktu to nie będę go poprostu inicjował. Myślałem, że to jakoś pozytywnie wpłynie i zatęskni.Proszeniem i próbą rozmowy mógłbym jedynie wszystko pogorszyć albo wyjść na desperata więc odsunąłem się w cień. Nie wiem czy dobrze postąpiłem, teraz gryzę się z myślami.

Kilka dni temu napisała, że chce się spotkać i wyjaśnić ucięcie kontaktu bo to bardzo dziwne zachowanie. Spotkaliśmy się w kawiarni na rozmowę. Podczas spotkania powiedziała, że wszystko sobie przemyślała i doszła do wniosku, że to wszystko zaczęło się zbyt szybko i się wypaliła. Szybko tzn. seks od 3 spotkania, wizyta w gościach w mojej rodzinie, wspólny wyjazd na urlop. Usprawiedliwiała swój brak kontaktu tym, że powiedziałem, że w pracy patrzą mi na ręce, więc nie chciała przeszkadzać. Mhm. Dodatkowo nałożył jej się okres przeprowadzki na swoje, ogarnianie spraw i tak dalej i tak dalej. Dodała, że chyba nie wyleczyła się z poprzedniego związku, a tak szybkie tempo rozwoju naszej relacji było spowodowane presją wieku i nacisku znajomych. Mimo to nie chce kończyć znajomości. Podobno z nikogo nie ma na oku, ale w to nie wierzę. Powiedziała także, że chce trochę użyć życia, teraz gdy ustabilizowala swoje prywatne sprawy. Spotkanie przebiegło spokojnie bez wyzwisk, wyrzutów, w spokojnej atmosferze.

Mam ogromne wyrzuty sumienia, że moja duma nie pozwoliła mi się do niej odezwać przez ten czas, mimo, że wkręciłem się w nią, nie dając po sobie tego poznać. Może gdybym dzwonił, albo pisał utrzymując kontakt to nie skończyłoby się równie szybko, jak się zaczęło.

Obwiniam tu głównie siebie bo czuje, że dałem ciała, z nieporozumieniem się z nią i urwaniem kontaktu. Zależalo mi na niej ogromnie jak się spotykaliśmy i zależy mi na niej dalej ale nie wiem co mam robić. Dziewczyna warta grzechu naprawdę, wcześniej takiej nie spotkałem. Nie wiem czy jest szansa na naprawę tej relacji czy pozostaje odpuścić temat.

Dobrze byłoby gdybyście mi doradzili.