>> Notatka dodana po wylaniu wszelkich żali - spokojnie możecie zacząć czytać od ostatniego akapitu <<

Zbieram się do napisania tego ‘bloga/posta’ już od dłuższego czasu… W sumie nie znajdziecie na nim nic poza użalaniem się nad samym sobą i pytaniem o to, jak pewne kwestie w swoim życiu zmienić a przede wszystkim sporym laniem wody, zawsze to robię. Mógłbym coś streścić w paru zdaniach ale leje wodę, potem nikt tego nie czyta, nikt mi nie odpowie a ja się zastanawiam o co chodzi…
Usiadłem teraz… Poświęcę chwilę, zanim pójdę spać, bo rano do pracy chociaż i tak pewnie prędko nie zasnę. W tle leci „Journey – Don’t stop believing”. W sumie słucham każdego rodzaju muzyki, ale ten kawałek ma specjalne miejsce w moim sercu, gdyż kojarzy mi się z jedną z moich małoletnich ‘miłości’, pierwszym serialem który mnie w temat masowego katowania seriali wciągnął – Scrubs oraz moim ulubionym czyli The Sopranos. Teraz wkręcam się powoli w całą ich dyskografię
Tyle słowem wstępu… W sumie samo lanie wody, tak jak uprzedzałem. Na czym jednak polega problem ? Sam nie wiem. Ciężko mi opisać słowami to, co ostatnio mi się we mnie nie podoba. Nie mam chyba pomysłu na życie, nie cieszę się nim tak jak powinienem. Nie jestem tak pewny siebie jakbym tego chciał. W swoim życiu byłem w dwóch związkach, za małolata. Miałem 16-17 lat. Pierwszy seks, pierwsze motylki w brzuchu… Pierwsze stresy związane z bliską relacją z drugą osobą i takie tam, klasycznie. Zauroczyć, zakochać – zdarzyło mi się to wiele razy. Zawsze wpadłem w friendzone jak sku*wysyn a potem cierpiałem i nie rozumiałem o co chodzi Przecież przyjeżdżam do niej za każdym razem jak potrzebuje się wygadać, odbieram ją z imprezy jak dzwoni pijana, wysłuchuje jej problemów z nową miłością – HEHE. Na szczęście któregoś pięknego dnia odkryłem tą stronę, przeczytałem „Grę” i trochę się mój światopogląd zmienił, ale nadal nie na tyle abym latał po ulicy zagadywał do panienek, randkował i bzykał je parę dni później. Do tej pory nie mogę się zmotywować aby podejść do 10 przypadkowych osób i spytać o godzinę powodem jest brak motywacji. Brak motywacji to coś z czym borykam się od urodzenia, chociaż ponoć motywacja to tylko wymówka… Brak ambicji brzmi lepiej i prawdziwiej. Tak mi mówili przez całe życie - przecież jesteś bardzo inteligentnym chłopakiem, nie jesteś głupi… Ale nie masz ambicji. Olewałem to, ale ostatnio zaczynam sobie coraz bardziej uświadamiać jak prawdziwe to było. Nie jestem typem człowieka który nie miał znajomych i bał się zawierać nowe znajomości. Zawsze miałem sporą grupę kolegów/koleżanek. Naturalnie na przestrzeni lat osoby należące do grupy moich ‘przyjaciół’ się wielokrotnie zmieniały, jednak chodzi mi o sam fakt, że zawsze byłem jednak gdzieś ‘wśród ludzi’ . Z dziewczynami trochę gorzej, bo tak jak pisałem – zawsze był grany friendzone. Teraz wiem co robiłem źle, odkąd odkryłem tą stronę moje statystyki zdecydowanie się polepszyły, bo gdy powiedzmy w roku 2011 miałem KC z ~1 może 2 dziewczynami, 0 FC to w roku 2012 (w informacje zawarte na stronie zacząłem się zagłębiać w połowie roku) zmieniła się statystyka do nie wiem… 8-9 KC, 2 FC ? Chociaż nie wiem czy te FC się liczą, bo to z wyżej wymienionymi byłymi z którymi magicznie odzyskałem kontakt… Co więcej o mnie… Na chwilę obecną posiadam względnie dobrze płatną pracę, może nie jest jakaś super mega rozwojowa i interesująca, ale w perspektywie czasu wierze, że wyjdę na tym bardzo dobrze. Do tej pory przeżywam crush’a do dziewczyny którą poznałem w wakacje zeszłego roku i niestety zachowałem się w pewnych dwóch sytuacjach jak pizda czego efektem jest to, ze nie wyszło z tego nic.

>> Tutaj chyba zacznę w końcu pisać o problemie właściwym <<
Nie potrafię znaleźć motywacji w moim życiu. Nie jestem człowiekiem głupim, wręcz śmiem stwierdzić, że inteligentnym ponad przeciętną (mam na to papiery hehe ) jednak moje podejście do świata z dnia na dzień coraz bardziej mnie przytłacza. Nie potrafię go zmienić. Okej, do pracy wstanę, pójdę, zrealizuje swoje obowiązki, wracając do domu spotkam się ze znajomymi na piwko lub też parę, wrócę do domu, posiedzę przed kompem, pójdę spać. Żeby pójść na siłownię próbuję się zmotywować już ze dwa lata (żeby nie było – co do mojego wyglądu, ubieram się względnie dobrze, nie jestem też ani jakoś strasznie gruby ani strasznie chudy, z mordy też nie ma dramatu ;]), chcę się nauczyć j. włoskiego ale też coś mi ciężko idzie rozpoczęcie tego tematu, pomimo tego, że wiem, ze 3-4 miesiące i bym w znacznym stopniu język ten ogarnął. To samo chociażby z Javą.

>> A jednak dopiero teraz <<
Nie posiadam żadnej PASJI w życiu. Chyba to mnie najbardziej ostatnimi czasy dobija. Nie mogę budować pewności siebie, swojego EGO jeśli nie mam się czego w życiu trzymać. Żyję z dnia na dzień, bez żadnych dalszych planów. Nie mogę udawać PEWNEGO SIEBIE CZŁOWIEKA. Ja muszę się nim STAĆ. A wydaje mi się to AWYKONALNE w sytuacji, gdy nie mam punktu zaczepienia w życiu… Kiedyś wydawało mi się, że moją pasją są komputery – taki chuj, gdyby to była moja pasja to bym teraz był programistą freelancerem albo pracował na podobnym stanowisku informatycznym w jakiejś rozwojowej firmie. Potem wydawało mi się, że wkręciłem się w motoryzację – była to zajawka na spory okres czasu jednak jakoś mi przeszło i potrafię bez tego żyć. Patrząc po znajomych czy po ludziach na forum którzy przeszli duże przemiany – jednego pasją jest piłka nożna, drugiego sztuki walki, trzeci uwielbia rysować, czwarty pływać a piąty jest DJem. Podziwiam tych ludzi za motywację którą mają w życiu, za pasję której się poświęcają. Ja czegoś takiego odnaleźć w sobie nie mogę, lub też nie mogę się zmotywować aby takową znaleźć. Chce się stać lepszym człowiekiem, jednak okazuje się, że CHCIEĆ to nie wszystko… Uważam się za osobą która potrafi przyjąć wiele ciosów na swoją psychikę, czytaj nie załamuje się byle czym – jednak to chyba jest minus w tej sytuacji. Może gdybym miał inną psychikę to zamiast przyjmować wszystkie ciosy na klatę i nic z tym nie robić to w końcu przelałbym tą czarę i stał się bardziej ambitny, przestałbym być taką cipą w relacjach z kobietami...

Zastanawiam się teraz czy tą bezsensowną gadkę wrzucić na bloga czy na forum… Na blogu zamieszczamy swoje przemyślenia a nie zadajemy pytań… Konkretnego pytania tu nie ma więc chyba pozwolę sobie wrzucić to na bloga(jednak wrzucilem na forum), chociaż i tak jest spora szansa, że mało kto to przeczyta a jeszcze mniejsza na to, że ktoś spróbuje poradzić mi coś, co może zaowocować jakimiś konkretnymi zmianami w moim życiu. Chcę potrafić być SZCZĘŚLIWY, owszem – latam ze znajomymi, imprezy, kluby, śmiechy, jestem człowiekiem uśmiechniętym, zabawnym… Ale to wcale nie oznacza, że jestem szczęśliwy. Wydaje mi się, że nie osiągnę szczęścia jeżeli nie stanę się ambitny i nie zacznę swych ambicji realizować… Bo jak nie to, to już nie mam pomysłu co to znaczy być ‘szczęśliwym’.

CHCĘ BYĆ BARDZIEJ AMBITNY, CHCĘ ZNALEŹĆ JAKIŚ CEL W SWOIM ŻYCIU, CHCĘ STAĆ SIĘ LEPSZYM CZŁOWIEKIEM. Ale nie potrafię ?