Mam podobnie, ale jako przegryw wykrzaczam się 1-2 etapy szybciej niż Ty. Ciekaw jestem co tu odpowiedzą dlatego piszę ten komentarz

jeśli jestes nastolatkiem to to normalne. Jeśli w okolicach 23 - niepokojące. Jeśli 30+ - bardzo niebezpieczne, jeśli 35+ - tragedia.

Znudzenie? A może raczej obawa, że jest zbyt blisko?
Robi się blisko -> Ty odrzucasz, wydłużasz dystans. Czujesz się przez chwilę bezpiecznie. Ale potem jest znowu za daleko, bo "nagle stała się niedostępna i pociągająca a ja sobie myślę jak mi jej brak".
I znowu chcesz się zbliżyć, by znowu odepchnąć.

Serio znudzenie...? Czy sobie tak tylko racjonalizujesz?

W trudnych laskach pociągające jest to, że z nimi nie można być tak naprawdę nigdy blisko lub za blisko. Nie idzie z nimi bliskości stworzyć. I robi się taka pogoń za króliczkiem, który ciągle ucieka. No nie jest to pociągające? Jest. Jest też skomplikowane - ale w końcu zbliżyć się na dłużej nie da, nie?

A tu jak już jest osiągnięta ta "bliskość", to panna się "nudzi". Jak odpycha - to "ja chcę znowu".

"Interesuję się trudnymi kobietami" = interesuje się kobietami, które nie podejdą za blisko?

Może przeczytaj Grzesiaka "Alpha Human". W brew pozorom nie jest zbyt łatwo rozwalić mur za którym siedzą twoje przekonania i poglądy.

Zachowujesz się jak łowca, drapieżnik. Jak już coś zdobędziesz to tracisz zainteresowanie. Zupełnie jak kot muszą którą upoluje. Bawi się nią dopóki ta stawia opór. Ile masz lat kolego? Poważnie pytam bo dobrze kminisz, że problem może się brać z Twojego dzieciństwa i tego, że nie czułeś się kochany. Musisz szerzej napisać jaki to problem był. Nie ukrywam, że jak już jesteś w wieku koło 30 to bez specjalisty się nie obejdzie jak masz w planach stworzyć jakiś stabilny związek. Może jest tak, że im bliżej laseczka ciebie była tym bardziej obawiałeś się, że coś spierdolisz. Żeby przypadkiem nie poznała Twojego prawdziwego ja.

Wiesz jaki juzer ogarnia tutaj dobrze te tematy, myślę, że wkrótce sam się w tym temacie wypowie. (choć trochę)

Napisałeś,że interesują Cie trudne kobiety. Przestań się bawić w rycerza na białym koniu, bo takie laski to tylko problemy, a wybierasz tak bo chcesz sobie zrekompensować niedostatki z miłości z dzieciństwa. Jak przejrzysz na oczy to będziesz wiedział gdzie się udać. Całkiem serio tu pisze.

Nie chcę powielać błędów ojca i ranić ludzi dla zgrywu i okrucha emocji.
Skąd przekonanie, że będziesz ranić ludzi.

Może nie jesteś taki zły jak myślisz. Lub nie jesteś BARDZIEJ ZŁY niż inni ludzie. Gadałeś o tym z kimś obiektywnym, np. psychologiem.

Dla mnie to excuse jak "nie jestem dośc dobry by zagadać do 10-tki", tylko na levelu związek.

Jak naprawdę jesteś diabłem wcielonym , to znajdź se masochistkę emocjonalną - "rań mnie mocniej, ty okrutny Mendozo" . Oboje będziecie szczęsliwi.

Co do tego czego chcę od kobiety, to są to rzeczy proste, lubiąca bliskość (lubię być blisko fizycznie, to intymność intelektualna mnie stracha), umiejąca odpoczywać, nie zapierdalająca za kasą jak za rajem, z wartościami (własnymi, nie moimi), idąca naprzód, z misją? artystka? Najlepiej.
Mendoza, opisałeś CECHY kobiety.
Poza bliskością fizyczną, czego TY chcesz od kobiety w związku. Co ona ma robić dla cb.

Wiesz co podkreślasz? Jej odrębność. Ma mieć własne wartości, własne cele, własną misję. Jak ma wyglądać taki związek. Dziewczyna cały dzień zapierdala z misją, wpada na chatę odpocząć i się wybzykać, i wraca do zapierdalania.

Nie ogarniam twojej wymarzonej roli. Chcesz być CZASOUMILACZEM w przerywnikach od misji?

To rola kobiety w tradycyjnym związku. Facet ma własne cele, idzie naprzód, a kobieta go wspiera. Szukaj kobiety o męskim sposobie myślenia - typ dziewczyny, której tata wolał mieć syna.

Nie przejmuj się, jesteś po prostu niedojrzałym chłopcem.

Na razie daj sobie w ogóle spokój z kobietami i pokop naprawdę w swojej przeszłości i dzieciństwie.

Mendoza chyba po prostu za łatwo Ci przychodzą te kobitki, albo jeszcze nie dostałeś porządnego kopa w dupę od jakiejś laski?

Jeszcze się po prostu nie nauczyłeś cenić bliskości i stabilizacji. Powszechnie wiadomo jest, że trwa po drugiej stronie jest zawsze bardziej zielona i nawet będąc w szczęśliwym związku, zawsze coś mogłoby być lepiej, ale jeżeli zależy Ci na czymś stabilnym i długotrwałym to trzeba w taki związek zainwestować i pracować nad nim. Nic samo nie przyjdzie, a związek to ciężka praca, trochę kompromisów i zaufanie, że ktoś Cię nie wydyma.

Ja ze swojego doświadczenia mogę powiedzieć, że wszystkie dziewczyny z którymi do tej pory byłem nauczyłem się "kochać" dopiero po jakimś czasie. Na początku jest zauroczenie, fascynacja ale w moim przypadku to bardzo szybko pryska i z każdym kolejnym związkiem jest tego coraz mniej na początku (przynajmniej ja tak mam). Dopiero po czasie (nie mówię tutaj o 2-3 miesiącach) tak na prawdę wiemy z kim mamy do czynienia i często jest tak, że odkrywamy się na wzajem przez kolejnych parę lat, albo i do końca życia.

Jeżeli faktycznie kobieta nudzi Cię po 3 miesiącach, to albo jest wyjątkowo nudna i pusta, albo Ty nie masz chęci zgłębić tej relacji, wejść może na jakiś następny poziom, bo chodzenie za rączkę i randki są dobre przez pierwsze parę miesięcy, potem by wypadało jakoś "zawęzić współpracę", bo inaczej nic się nie dowiesz o tej drugiej stronie i nie wiesz co Ci sprzed nosa umyka.

Sam widzisz, olałeś laskę a teraz żałujesz, może czas pokazać jaja i trochę głębiej wejść w związek, bo tak na niby to każdy potrafi

Mendoza witam w ,,zacnym" klubie osób nie potrafiących stworzyć stałego, stabilnego związku. Dłuższe związki stworzyłem tylko z trudnymi kobietami: DDA/DDD i głównie takie kobiety przyciągam - takie które muszę ratować lub laski które są zakochane ,,na zabój" i to ja unikam bliskości ,a one po prostu lgną i chcą mnie zmieniać mieć na wyłączność okrutnie przy tym manipulując (mój ostatni 2 letni związek z laską z DDD). Sam mam niestety swoje braki dzięki dorastaniu z bardzo, ale to bardzo wymagającym ojcem. Takie zwykłe laski nudzą mi się po 3 miesiącach. I niestety to jest OGROMNY PROBLEM! ... Polecam terapię/dobrego psychologa. Samemu można dużo podziałać, ale wydaje mi się, że pewne rzeczy są nie do przeskoczenia gdy działasz w pojedynkę. Pozdro!

Mam tak samo Mendoza. Nawet jeśli kobieta jest bardzo ładna, a nie ma tej "iskry", energii, spontaniczności to również szybko się nudzę. Nie tylko kobiety myślą w ten sposób i zrywają z powodu braku wyżej wymienionych cech u partnera , ale również my-mężczyźni zostawiamy z tego powodu kobiety..

Mam tak samo i od dawna zastanawiam się z czego to wynika. Najprostsze wyjaśnienie jakie przychodzi mi do głowy jest takie, że z tymi które same chciały, nie było zwykłej iskry - pożądania i wszystkiego co za sobą niesie. Z tymi trudnymi z kolei, zauważyłem na dwóch przypadkach pewien schemat. Obie nie zrobiły super efektu "wow" na samym początku, ale miały pewien zestaw cech które pożądam (a nawet podejrzewam, że w pewien sposób mi imponują). I potem - im więcej czasu i energii pakowałem w takie znajomości (motywatorem były właśnie te cechy), tym coraz bardziej podobały mi się całościowo. Następnie im więcej energii wkładałem, tym trudniej było mi zrezygnować itd. Idealizowałem je sobie (może podświadomie), do tego odzywało się ego ("No jak to - mnie, MNIE, nie chce?") i było już z górki. Psycholog powiedziałby zapewne, że jestem przyzwyczajony do "starania się, czy proszenia" o zainteresowanie, od osób które oceniam wyżej od samego siebie. Takie mi imponują, kręcą, budzą zainteresowanie, a te które same lecą - może znowu podświadomie - oceniam jako słabe, bo kto biegałby za takim gościem jak ja. Problem jest cholernie wielki, bo wynika z niego permanentna sinusoida. Zawodniczka nr 1 za którą biegam zlewa, poznaję zawodniczkę nr 2, która z kolei biega za mną, zlewam ją, bo pojawia się zawodniczka nr 3, która w moich oczach, wyprzedza tę drugą o 10 długości. Potem nawiązywanie znajomości z kobietami wygląda tak, że albo dostaję je na tacy (i nie jestem zainteresowany) albo sam na tej tacy się daję (i ona ma mnie w dupie). Mam jeszcze teorię, że wyuczyłem sobie pewien schemat rozpoznawania traktowania mnie z góry (albo zwykłego niezainteresowania) i na takie reakcje najbardziej lecę. Czasami mam ponadto wrażenie, że relację utożsamiam z rollercoasterem i takie ciągłe "przeciąganie liny", niepewność, niedookreślona sytuacja, najbardziej mnie kręcą. Przerąbane.

Odpowiedz sobie jaka potrzebe probujesz zaspokoic. Moze potrzebe samokontroli? Bo w koncu trzymajac ja na dystans, masz nad soba kontrole. A jak nie masz nad sobą kontroli, to podświadomie uważasz że staniesz się jak swój ojciec? Tak czy owak - nie możesz się wyrzec własnego ojca. Bo odcinasz się nie tylko od jego negatywnych cech, ale również od jego człowieczeństwa.

Moim zdaniem najlepiej będzie jak pójdziesz do psychologa, bo prawdopodobnie u Ciebie problem leży na poziomie podświadomych przekonań. To wymaga zainwestowania sporej ilości czasu, aby te przekonania zmienić.

Nawet jeśli ktoś tu trafi w sedno, to i tak po zamknięciu przeglądarki zostaniesz z tym sam i będziesz musiał to przerobić. Lepiej udaj się do osoby, która będzie w stanie Ci pomóc. Zacznij od dziś, bo im dłużej będziesz zwlekał tym większa szansa, że staniesz się sfrustrowanym dziadem.

Powodzenia

Mam to samo, też taki temat niedawno na forum zakładałem, w sumie podobny.

Mnie się wydaje, że to wszystko w dzieciństwie się stało. Jestem neurotykiem.

Panna za nami biega, dziwnym trafem mamy ją gdzieś, panna ma nas nagle gdzieś bo... się w niej z kolei zauroczyliśmy.

Ktoś napisał że masz taki syndrom "zdobywycy". Mam coś podobnego, chcę zdobywać trudne,niedostępne kobiety. To dosyć śmieszne, bo np. czuje takie rozdarcie umysł mówi - olej ją, widzisz że ona gada i uśmicha się do każdego gościa, będą z nią problemy. Zaś drugi głos-serca? skąd wiesz? może ona tylko wygląda na taką? próbuj!
Wogóle widzę, że relacje spokojne z normalnym zaangażowaniem dwóch stron szybko mi powszednieją. Wyszukuje jakieś wady u danej dziewczyny i z czasem jakoś zapominam o tej dziewczynie. Choć nie zawsze chodzi tutaj o relacje typowo damsko męskie, czasem nawet koleżeństwo. Zaś relacje burzliwe, czasem bezensowne... napędzają mnie. Relacje gwałtownie, burzliwie zakończone we mnie siedzą, myśle o nich. I szczerz powiem, że często za takimi kobietami tęsknie. Śmiszne to trochę ale tak jest. Moim zdaniem ważne, żeby przestawić sobie myślenie. Nie można wiecznie walczyć, zdobywać kobiety z którymi scenariusze są mało optymistyczne, poza kilkoma nocami czy spotkaniami. Czasem z mojej perspektywy wygląda to tak dziwacznie, że dana dziewczyna się nie nadaje do relacji długoterminowej, ma takie cechy, jakieś złe doświadczenia z dziećiństwa i po prostu potrzebuje kupy czasu, żeby dorosnąc do relacji, ale ja robie z siebie "mesjasza", który stwierdza że powalczy, bo kobieta taka chce związku! Ona tego chce, ale potrzebuje mojej pomocy...jak sie kończy? no wiadomo, relacja sie rozpada.
Ile można myśleć o tym co było, lub zastanawiać sie co jest nie tak? Zamiast podjąć inicjatywę z dziewczyną, która wykazuje jakieś zaitneresowanie a nie próbować budować relacje z kobieta, która jest księżniczką i patrzy na nas z góry? Sądzę, ze trzeba przestawić swe myślenie....

Kilka lat temu ocierałem się o twój stan i powiem tak, jak cie któraś panna w końcu ostro w huja zrobi to ci przejdzie... Przyczyną jest to, że sam nie wiesz czego chcesz. W kobietach nie potrafisz docenić tego co w nich najpiekniejsze. Podryw dla samego podrywu jest bez sensu

Myślę, że to może wynikać z dzieciństwa, relacji z rodzicami, wzorców itd. Potrzebujesz pewnie uporządkować siebie.
W tym co piszesz rozpoznaję siebie. Zawsze ja kończyłam związki, bo mi się nudziło. Jak facet nie był jeszcze mój i był niedostępny to czułam do niego wielki pociąg. Jak widziałam, że się wkręcił, albo nie daj Boże deklarował miłość, zaczynałam uciekać w podskokach.
Myślę, że to taka reakcja obronna, lęk przed bliskością (boisz się, że w głębszej relacji ktoś pozna Ciebie dokładnie, a tymczasem Ty siebie uznajesz za mało wartego i boisz się, że ktoś to odkryje), przed odrzuceniem (boisz się, że ktoś Cię odrzuci, tak jak np. rodzic i wolisz zakończyć relację pierwszy) i pewnie setka innych nieuświadomionych rzeczy. Ważne, że już coś widzisz i zaczyna Tobie przeszkadzać. Tylko, że to działa jak błędne koło i żeby to przerwać trzeba pracować nad sobą.
Poza tym wiesz jak to jest - nie chcesz postępować tak jak Twoi rodzice (zakładając, że było z nimi źle), a robisz albo dokładnie tak samo, albo popadasz w drugą przeciwną skrajność, która też zdrowa nie jest.
Polecam książki "Toksyczna miłość", "Toksyczne związki", "Droga do bliskości" Pia Mellody.