W blogu:
http://www.podrywaj.org/blog/zas...

user 008 przytoczył sformułowanie "dysonans poznawczy" i zacząłem się zagłębiać w temat. W związku z tym, że na forum pojawia się bardzo dużo wątków o słuszności podjętej decyzji, gdzie użytkownicy w różny sposób opisują swoje procesy decyzyjne i wątpliwości z nimi związane, postanowiłem otworzyć dyskusję.

Podejmę się próby ogarnięcia tematu na swoim przykładzie.

"Po podjęciu decyzji pojawia się zwykle dysonans poznawczy, w tym wypadku przyjmujący postać wątpliwości co do tego, czy podjęta decyzja jest słuszna. Dzieje się tak, bowiem zawsze wybrana opcja ma swoje minusy, a odrzucona swoje plusy. Stąd dysonans."

Tak było w kwietniu, zanim wróciłem do panny. Pojawiły się wątpliwości, moja własna decyzja została przeze mnie oceniona jako błędna i pojawiła się chęć jej odwrócenia.

Zgodnie z:

"W związku z tym po podjęciu decyzji (zwłaszcza gdy jest ona nieodwracalna) ludzie nie są już zainteresowani racjonalną oceną podjętej przez siebie decyzji, ale raczej tym aby wyglądała ona na racjonalną w ich własnych oczach. Dlatego starają się "zagłuszyć" wszelkie swoje wątpliwości podkreślając zalety opcji, którą wybrali i minimalizując jej wady. Jednocześnie podkreślają wady odrzuconej możliwości i minimalizują jej zalety. Wygląda to tak, jakby sami siebie chcieli przekonać, że podjęta decyzja jest słuszna. Motywem takiej deformacji poznawczej jest pragnienie pozbycia się dysonansu podecyzyjnego (czytaj: wątpliwości co do tego, że podjęta decyzja jest najwłaściwsza z możliwych)."

Powinienem niejako automatycznie sam siebie przekonać, że postąpiłem słusznie i zgodnie z tym, co chciałem zrobić.

Problem: dlaczego dopiero po zerwaniu we wrześniu nastąpiła automatyczna redukcja dysonansu, podczas gdy w kwietniu ona się nie pojawiła i wróciłem do niej?

Dlaczego niektórzy, w sytuacji wystąpienia owego dysonansu, podejmują działania mające na celu cofnięcie decyzji, zamiast utrwalić słuszność dokonanego wyboru?