Witam, mam problem, niektórzy może mnie wyśmieją albo uznają że jestem pojebany, do rzeczy od dziecka mam pewną przypadłość, mizofonia, jest to nadwrażliwość na niektóre dźwięki, mlaskanie, podciąganie nosem itd jak tego nie słyszę to myślę że jestem głupi że mi to przeszkadza ale jak to słyszę to normalnie dostaje jakiegoś ataku, serce mi zaczyna mocniej bić itp, tak mnie to wkurwia że nie mogę wytrzymać, od razu mi się włącza żeby jak najszybciej od tego uciec, nie potrafię tego opanować, jest to silniejsze odemnie, charakterystyczne w tej chorobie jest to że najczęściej przeszkadzaja mi dźwięki wydawane przez najbliższe osoby z którym się najwięcej przebywa, w domu u mnie to wiedzą, starają się przy mnie nie jeść, np przy jakis uroczystościach np wigili to jakoś wytrzymuje ale jest to dla mnie męka niesamowita, niektórzy z rodziny myślą że sobie wymyślam ale ja sobie tego nie wymyślam, jedzenie obcych osób mi wogole nie przeszkadza, tak jakbym tego nie słyszał. Z dziewczyna jestem ponad dwa lata, do tej pory też wogole mi to nie przeszkadzało, tak jak bym tego nie słyszał, ale już teraz minęło trochę czasu, wyjechaliśmy razem do pracy za granicę i mieszkamy razem, i zauważyłem że mi to zaczyna przeszkadzać, jak ona nie je, albo jak jesteśmy w pracy i się nie widzimy to mysle sobie jak mi może przeszkadzać to jak ktoś je, ale jak ostatnio wieczorem kupiła sobie cukierki i zaczęła je jeść mi zaraz koło ucha to myślałem że ocipieje, nawet powiedziałem raz żeby mi nie ciamkala ale tak jakby w żartach, chociaż w duszy mówiłem serio. Wydaje się blachy problem ale dla mnie w momencie jak ona je to jest masakryczny, nie wiem czy jej o tym powiedzieć, czy nie uzna mnie za jakiegoś psychicznego, zdrowej osobie wydaje się że to głupota ale tak nie jest. Czytałem o tej chorobie na internecie i wielu ludziom ta choroba spieprzyła życie, nie ma na to leku a psychoterapia są bardzo mało skuteczne. Co o tym sądzicie ?