Witam szanownych kolegów. Portal ten poznałem jakieś dwa trzy lata temu. Trochę artykułów przeczytałem, coś pewnie się udało w życie wprowadzić ale większość rzeczy zapomniałem. Postanowiłem wrócić tu w związku z kryzysem jaki dopadł mój związek. Zacząłem czytać od nowa artykuły, które już zdaje się, że człowiek znał na pamięć, a jednak... No i tak czytając waszą skarbnicę wiedzy uświadomiłem sobie, że jestem na dobrej drodze żeby zostać ciepłą kluchą. Bo kluseczką już chyba zacząłem się stawać ;/

Ale przejdźmy do sedna. Opiszę sytuację, w której się znalazłem, a wygląda ona tak, że od prawie 1,5 roku mam kobietę. Związek się zaczął raczej w ten sposób, że to ona poderwała mnie. Korzystałem z wiedzy waszej i być może dzięki temu związek ten powstał. Starałem się nie być łatwy itd udało mi się ją usidlić
Moje podejście do tego związku na początku było takie, że ja sam nie wiedziałem do końca czy tylko se porucham i pójdę dalej czy może coś więcej. Stwierdziłem, że odczekam i zobaczymy co z tego będzie. Wyszła wielka miłość, która miała trwać do deski grobowej...
Związek przez większość czasu wyglądał tak, że to ona ciągle zabiegała o mnie, planowała wszystko aby jak najwięcej czasu spędzić ze mną. Kochała baaardzo, ja później też pokochałem ale mniej i to dzięki temu byłem panem sytuacji. Albo jak to wy piszecie, byłem kapitanem tego okrętu Kolega mi zazdrościł, że tak wyszkoliłem i wychowałem sobie kobietę ale bądźmy szczerzy - to nie była moja zasługa. Było tak dlatego, że ona dawała z siebie 70% 80% a nawet 90% czyli dla mnie nie wiele zostawało. Czasem mnie to nawet wkurzało, że w tym jej byciu trochę nachalną nie zostawało nic miejsca dla mnie, dla mojej inicjatywy.

Dlatego, że mam pracę w której około 15 dni pracuję i około 15 mam wolne mogliśmy spędzać dużo czasu ze sobą. Ona dążyła do tego, żebym całe wolne spędzał u niej, a nawet żebym się przeprowadził (mieszka na stancji więc jak jeżdżę do niej to spędzamy kilka dni razem łączenie z noclegiem)ja zawsze chciałem tego czasu spędzać mniej, bo ma też swój dom i swoich znajomych, a o przeprowadzce póki co nie było mowy. Czas nam mijał szybko, przyjemnie i namiętnie. Zawsze jak przyjeżdżałem to już czekała na mnie w drzwiach i witała pocałunkami. Jak wyjeżdżałem to wstawała o 4:30 jak jechałem do pracy żeby zrobić mi śniadanie. W każdym jej geście, czynie, słowie, spojrzeniu widziałem miłość. Ufałem jej bez ograniczeń, bo wiedziałem, że każdym jej czynem kieruje miłość. Ona jest taką osobą, że ma dużo kolegów. Więcej niż koleżanek. Jak jechała do swojego rodzinnego domu i pytała czy może wyjść ze znajomymi na impreze to nawet jej nie kazałem się pytać. Idź, ufam ci. Co będę jej zabraniał? Jak ma pójść kantem to i tak pójdzie i nawet nie będę o tym wiedział. Dziwiło ją to bardzo bo jej ex chorobliwie ją kontrolował i był górą zazdrości. Ogólnie ich związek był chory ale to nie o tym. Ale podejrzewam, że tamta chora sytuacji sprzyjała na moją korzyść, bo chcąc nie chcąc porównuje się nowego do byłego.

Długo czekała zanim usłyszała ode mnie "kocham". Chociaż moje czyny nie zwsze o tym świadczyły. Dużo rzeczy było często pierwsze w hierarchii. Jak się umawialiśmy, miałem być w południe, a przyjeżdżałem na późny wieczór albo noc. Miała wtedy wielkie napady syczenia. Jak pisała sms to na ogół nie chciało mi się długo pisać. Syczała mi, że jak jestem z nią to jest dobrze ale jak jej nie ma jest też ok.
Szybko deklarował się że przyjęła by ode mnie pierścionek i nawet mi pokazywała jakie się jej podobają licząc chyba na to, że jej kupię nie długo. Była bardzo zakochana i oddana, a ja byłem Panem w tym wszystkim. Czasami nawet miałem dość tego, bo mnie przytłaczała.

Minął tak rok, było kilka ostrzejszych akcji kiedy kłóciliśmy się o to czy przyjadę do niej do domu. Ona bardzo chciała, ja nie. W końcu zmiękłem i pojechałem.
Później nastał jakiś taki dziwny okres, że się dużo kłociliśmy o pierdoły. Wyznała mi, że wtedy myślała nad zerwaniem mimo iż mnie kochała. Później to przeszło. Taki pewnie mały kryzysik. Po pewnym czasie odczułem, ze ona się ode mnie odsuwa. Już nie witała mnie z otwartymi rękoma w drzwiach, już przestała nalegać i planować nasze spotkania. Do domu zaczęła jeździć sama, a wcześniej zależało jej żeby jeździł z nią. Kiedy ona zaczęła dawać mniej to ja automatycznie zacząłem więcej inwestować w ten związek (pewnie zasada 50 do 50)
Kiedy odsuwała się coraz bardziej ja zacząłem chyba panikować i tracić stery. Niby nic takiego nie zrobiłem ale zmiana była napewno widoczna. Zrozumiałem wtedy, że dawałem w ten związek za mało od siebie, że muszę coś zmienić. Zaczęło mi zależeć bardzie. Tak to jest, ze niektóre rzeczy doceniamy dopiero jak tracimy lub stracimy...

Moje podejście było różne ale wiedziałem od dawna, że to dobra kobieta i że nadaję się na żonę i nawet w zimę rozważałem kwestię kupna pierścionka na wakacje. Nieco ponad 1,5 roku wystarczyło mi żeby dobrze ją poznać, dużo spędzonego czasu itd. wiem, że jest ona idealnym materiałem na żonę.
No ale niestety zaczeło się coś psuć. Zaproponowałem jej wspólne mieszkanie (kwestia bycia z nią była ważna i chęć zmiany pracy) I uwaga: usłyszałem odmowę! Szok! Wtedy uświadomiłem sobie, że jest coś naprawdę nie tak.
Później trafiła się choroba, leżała w szpitalu, najpierw w jednym później w drugim więc jakieś emocjonalne rzeczy poszły na drugi plan. I tak siedząc w tym szpitalu z nią słyszę dryń dryń jakiś zatroskany sms ze zdrobnieniem jej imienia i buziakami o_O Wtedy nie wytrzymałem i zajrząłem poraz pierwszy w życiu po cichaczu do jej tel. Było tych sms więcej. To kolega z jej paczki (dwóch ziomków i panna) no i moja niunia czwarta. Miałem okazję raz ich poznać. Niby koleżeństwo ale tamta panna z jednym z nich zaczeła się spotykać. Zostali jeszcze oni dwoje. Zajebiście nie? Jescze co dziwniejsze, przez pierwszy rok naszego związku raczej nie spędzała czasu z nimi. A teraz każdy jej wyjazd łączy się ze spotkaniami z tą paczką.
Jakoś przetrzymałem tego sms ale żarło mnie to później okropnie. Wszystko wskazywało na to że rośnie mi poroże. Podkusiło mnie i sprawdziłem tel jeszcze raz. Były tam znowu sms od tego typa w których umawiali się o godz 23 na rozmowy na fejsie ;/ Klawo normalnie.

Planowałem poważna rozmowę z nią i tego dnia do tego doszło. Na spokojnie podszedłem do tematu bez wybuchów. Powiedziałem jej jak wiele się zmieniło i zapytałem o co do chuja chodzi z tym typem. Zarzekała się, że to tylko friend... Co do związku przyznała, że czuje się wycofana, że to dlatego, że ja się nie angażowałem itd. Powiedziała oczywiście, że mnie kocha (zawsze to mówią...) Powiedziała, że chce być ze mną i to naprawiać jak spytałem. Słowa słowami zobaczymy jakie będą czyny. No i chuj z tego na następny weekend, ja w pracy do niej znajomi z tym typem przyjechali. Oczywiście dla mnie czasu brak, odpisała na kilka sms. Na drugi dzień jak nic nie pisała to się wkurwiłem i zadzwoniłem przypominając jej, że ma chłopaka (wiem, jak cipa się zachowałem). Powiedziałem jej, że jestem wkurwiony i jak się czuje. Może to i dobrze. Po co mam się z tym męczyć i tłumić to? Powiedziałem jej również, że będziemy musieli znów poważnie porozmawiać. Przycisnąłem ją. Po co ciągnąć ten związek jeśli ona planuje go skończyć.

Przyjechałem umówionego dnia. Czekała w drzwiach pokornie i grzecznie. Cześć i buziak był. Czekała aż Panicz się rozbierze i wejdzie do pokoju. Jej postawa ciała to zdradziła. Stery były moje
Zasiedliśmy do rozmowy. Byłem gotów na to, że ona zerwie ale jednak nie. Rozmawialiśmy o tym co się stało z tą relacją. Mówiła, że było wspaniale między nami, chciała by to poczuć znów ale nie wie czy to wróci. Że boi się, że nie wróci... Dojebała też najgorszym tekstem "nie wiem czego chcę"......... Zastanawiałem się czy w tym momencie jej nie rzucić. Zabrakło mi jaja.... Powiedziałem, choć mało stanowczo chyba , że jak się nic nie zmieni i nadal będzie tak jak jest to będziemy musieli się rozstać. Była wystraszona (albo udawała), że ją rzucę. Chciała się przytulić, pozwoliłem...

Teraz jest w domu rodzinny, a ja w swoim. Widzimy się w poniedziałek. Weekend spędzała ze wspomnianą wcześniej paczką. Napisała sms jako pierwsza, po dwóch czy trzech przestawała odpisywać i tak do następnego dnia...

Jak wasze fachowe oko to ocenia. Troche nieudolnie i chaotycznie to opisałem ale mniej więcej tak to wygląda. Napiszecie pewnie, że ona stosuje chłodnik ale raczej w to wątpie. Nie wygląda mi to na gierkę. To raczej uczucie wygasa...
Trochę się rozpłaszczyłem przednią ale nie jest chyba źle. Ogarnąłem się w porę. Wie, że jestem zazdrosny o tego typa (nigdy jej nie okazywałem żadnej zazdrości, ucieszyła się, że jednak trochę jestem). Generalnie zarzucała mi, że nie stawiam jej na I miejscu i stąd wział się niby jej stan emocjonalny.

Koledzy co powinieniem zrobić, żeby rozniecić znowu w niej ten żal? Zacząłem od spotykania się ze swoimi znajomymi i koleżankami (zerwałem z nimi wcześniej kontakt, bo była zazdrosna o nie). Próbuję się stać niedostępnym, nie odpisuje długo na sms. Tą drogą powinienem iść?

Miałem kilka wersji:
1) Zerwać - ale boję się, że ten kryzys jest spowodowany tamtym typem i poleci do niego, a może jeszcze da się to uratować...
2) separacja - obawy podobne do pkt.1
3) gierki - stać się niedostępnym, zająć się koleżankami, poświęcać jej mniej czasu - tylko nie wiem czy to dobrze. Dałem jej mało troski i opieki przez związek więc nie wiadomo jak o odbierze...
4) albo on albo ja, krótka piłka - tylko jak się okaże, że to naprawdę tylko kolega to wyjdę na kawał podpiździa...

Co wy na to?